Η μέρα που γεννήθηκε ο Θεός! Tα ρεκόρ του! (pics+video)




Σαν σήμερα, πρίν 63 χρόνια, στίς 23 Ιουλίου 1957 γεννήθηκε στο Νιού Τζέρσει των ΗΠΑ ο μεγαλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών.
Ο άνθρωπος που κατήργησε το νόμο της βαρύτητας.
Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της ιστόριας ολόκληρου του Ελληνικού μπάσκετ.
Ο άνθρωπος που «απογείωσε» τον μπασκετικό Άρη και τον οδήγησε στα μονοπάτια της δόξας.
Όσοι έζησαν τα κατορθώματα του Νίκου Γκάλη, σίγουρα είναι ευλογήμενοι από τον Θεό!
Οι επιδόσεις του θρυλικού παίκτη:
-Nτεμπούτο με τη φανέλα του Άρη στις 02.12.1979 (Άρης-Ηρακλής 79-78) με τον Γκάλη να πετυχαίνει 30 πόντους.
- Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα (12.849 πόντοι).
- Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό κύπελλο (1.485 πόντοι).
- 4896 πόντους σε κύπελλα Ευρώπης (1ος σκόρερ όλων των εποχών).
- 148 παρουσίες σε κύπελλα Ευρώπης.
- Είναι ρέκορντμαν πόντων σε φάιναλ φορ κυπέλλου πρωταθλητριών.
- Ρέκορντμαν πόντων σε τελικούς κυπέλλων Ελλάδας (πάνω από 200 πόντοι).
- Ρεκόρ 62 πόντων στο πρωτάθλημα (1981, Άρης-Ιωνικός).
- Ρεκόρ 52 πόντων στο κύπελλο (1987, Άρης-Πανελλήνιος).
- Ρεκόρ 57 πόντων σε ευρωπαϊκό παιχνίδι (Άρης-Καρέρα).
- Ρεκόρ 53 πόντων με την εθνική (Ελλάδα-Παναμάς).
- Έχει συμμετάσχει σε 4 φάιναλ φορ.- Μέσος όρος καριέρας (με τον Άρη), περίπου 37 πόντους σε κάθε παιχνίδι (ασύλληπτο ρεκόρ για το παγκόσμιο μπάσκετ!).
- Σε 105 αγώνες (με τον Άρη), έχει σημειώσει πάνω από 40 πόντους.
- Αναδείχθηκε 11 φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος (με τον Άρη).
- Με τον Άρη κατέκτησε 8 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα Ελλάδος.
- Στα πρώτα του 70 παιχνίδια με την Εθνική Ελλάδος σκοράρει σταθερά πάνω από 10 πόντους, σε 48 από αυτά έχει περάσει τους 30 πόντους και σε 23 από αυτά έχει περάσει τους 40 πόντους.
- Στις 29.06.1991 εναντίον της Τσεχοσλοβακίας σκόραρε 37 πόντους για 168η και τελευταία φορά με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος.
- Έχει ξεπεράσει τους 1000 πόντους σε τελική φάση ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
- Έχει 5.131 πόντους με την Εθνική Ελλάδος σε 168 αγώνες
- 30,5 πόντοι μέσος όρος σε κάθε αγώνα με την Εθνική Ελλάδος (ρεκόρ ανεπανάληπτο για το παγκόσμιο μπάσκετ). - Πολυτιμότερος παίκτης του προολυμπιακού τουρνουά του 1980.



- Το 1981 σημείωσε 225 πόντους σε 9 μέρες και οδήγησε την Εθνική στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αήττητη.
- Είναι 1ος σκόρερ του ομίλου του στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1981.
- Είναι 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1983 (με 231 πόντους!).
- Πολυτιμότερος παίκτης και 1ος σκόρερ του προολυμπιακού τουρνουά του 1984 (με 186 πόντους!).
- Είναι 1ος σκόρερ του Παγκόσμιου πρωταθλήματος του 1986 (με 332 πόντους σε 9 αγώνες! – ασύλληπτο ρεκόρ για διοργάνωση τέτοιου επιπέδου).
- Έχει ψηφιστεί αμέτρητες φορές πρώτος στα δημοψηφίσματα εφημερίδων και περιοδικών (όπως η Γκαζέτα ντε λο Σπορτ) και σε ψηφοφορίες αθλητικών συντακτών (ανάμεσα σε αυτές: 1ος μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη, 10ος αθλητής στον κόσμο για όλα τα σπορ (!) και 4 φορές καλύτερος Έλληνας αθλητής).
- Πολυτιμότερος παίκτης και 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1987 (με 296 πόντους!).
- Πρωταθλητής Ευρώπης το 1987.
- Πολυτιμότερος παίκτης και 1ος σκόρερ του προολυμπιακού τουρνουά του 1988 (με 254 πόντους!).
- 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1989 (με 178 πόντους).
- Δευτεραθλητής Ευρώπης το 1989.
- 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1991 (με 158 πόντους).
- Αγωνίστηκε πέντε φορές στη Μικτή Ευρώπης.
- Από το 2007 βρίσκεται στο «Hall of Fame» της FIBA.
- Το 2008 συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στους 35 μεγαλύτερους παίχτες του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος όλων των εποχών.
-07.05.2013 αποσύρεται για πάντα η φανέλα με το νούμερο «6» του Άρη στην οροφή του Nick Galis Hall.
-Απρίλιος του 2017 ανακοινώνεται από το διάσημο Naismith Hall of Fame ότι ο Νίκος Γκάλης αποτελεί και επίσημα μέλος.
-Το κλειστό του ΟΑΚΑ έχει μετονομαστεί σε «Νίκος Γκάλης» ενώ η κεντρική σάλα του «Αλεξάνδρειου» σε «Nick Galis Hall».

Είπαν για τον Νίκο Γκάλη:
«Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος».
Ντράζεν Πέτροβιτς (παίκτης της εθνικής Γιουγκοσλαβίας και του NBA)
«O Nτράζεν είναι αδερφός μου, αλλά για καλύτερο αθλητή του 1987 ψήφισα τον Γκάλη».
Aλεξάντερ Πέτροβιτς (προπονητής)
«Ο Γκάλης είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο».
Αλεξάντερ Γκομέλσκι (προπονητής της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης)
«Αν ο Γκάλης θέλει να βάλει καλάθι, θα το βάλει όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος».
Άρβιντας Σαμπόνις (Λιθουανός παίκτης της εθνικής της Σοβιετικής Ένωσης και του NBA)
«Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα».
Μάικλ Τζόρνταν (ο μεγαλύτερος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών)
«Είδα τον Γκάλη να κάνει πράγματα, που δεν γινόταν ούτε στους Λέικερς και τους Σέλτικς».
Μπομπ Μάκαντου (παίχτης του ΝΒΑ και του ιταλικού πρωταθλήματος)
«Είπα στους παίκτες μου πως θα μαρκάραμε τους 4 παίκτες του Άρη και κάναμε τα σχέδια μας. Για τον Γκάλη κάναμε την προσευχή μας».
Bόιτσεκ Kραϊόφσκι (προπονητής της Λεχ Πόζναν)
«Ξέρω έναν τρόπο να σταματήσουμε τον Γκάλη: να τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο!».
Pουντ Xαρεβάιν (προπονητής της Ολλανδίας)









Η προπαγάνδα και παραπληροφόρηση που τελείται λοιπόν έχει να κάνει με μια φωτογραφία που "κυκλοφορεί" συχνά-πυκνά και που δυστυχώς τείνει να επηρεάζει και φίλους του Άρη που μπαίνουν στο τρυπάκι να πιστέψουν ό,τι  νομίζουν ότι μπορεί να βλέπουν...
Η φωτογραφία λοιπόν που έχουν "οικιοποιηθεί" οι ανιστόρητοι και τη παρουσιάζουν με... καμάρι είναι φωτογραφία του Άρη που έχει τραβηχτεί πρίν από τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος στις 2 Ιουνίου 1940 ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Άρη στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. 
Η φωτογραφία δείχνει τον Άρη να χαιρετάει.


Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή και ας μάθουμε λιγάκι ιστορία στους αμόρφωτους και ανιστόρητους που "χρησιμοποιούν" τη συγκεκριμένη φωτογραφία για τους δικούς τους "ύπουλους" σκοπούς! 
Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς επιβάλλει τη δικτατορία στην Ελλάδα και σε όλη τη χώρα ΑΠΑΝΤΕΣ ΧΑΙΡΕΤΑΝΕ κατ'αυτόν τον τρόπο! 
Είθισται σε σχολεία, σε αθλητικούς χώρους, σε πολιτικές συγκεντρώσεις, σε οποιοδήποτε κοινωνικό γεγονός ΟΛΟΙ οι άνθρωποι να χαιρετάνε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ με αυτόν τον τρόπο! 
Φυσικά αυτό το γεγονός δεν το γνωρίζουν οι ανιστόρητοι φροντίζοντας τη συγκεκριμένη φωτογραφία να τη μοντάρουν γράφοντας πάνω της για φιλίες με κατακτητές...

Να τους ενημερώσω λοιπόν τους ανιστόρητους πως η φασιστική Ιταλία επιτέθηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940 ενώ ακολούθησε η γερμανική εισβολή τον Απρίλιο του 1941.
Η φωτογραφία μας θυμίζω, είναι στις 2 Ιουνίου 1940, άρα χρονικά πρίν από τα μεγάλα γεγονότα, εκτός και αν πιστεύουν οι "καλοθελητές" πως μόνο ο Άρης χαιρετούσε έτσι ή ο Άρης κατα τη φαντασία τους ήταν οι "πράκτορες" στην αθλητική και μη ζωή της χώρας...
Από τα στοιχεία που προκύπτουν και αυτό που γνωρίζουν επίσης άπαντες (εκτός των ανιστόρητων οπαδών τους) είναι πως ο συγκεκριμένος χαιρετισμός υπήρχε πρίν τη δικτατορία του Μεταξά! 
Παρακάτω παραθέτω μοναδικά φωτογραφικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Αύγουστος 1936, στη τελετή έναρξης στην Αθήνα ποδοσφαιριστές χαιρετάνε τον Δήμαρχο της Αθήνας Κώστα Κοτζιά! 


1935, κατά ένα παράξενο λόγο (για τους ανιστόρητους) αθλητές της Εθνικής Ομοσπονδίας παρελάσουν με το χέρι υψωμένο...

1937, ποδηλατιστές χαιρετάνε και αυτοί (μάλλον και αυτοί κατα το φτωχό μυαλό τους έχουν συνάψει "φιλίες"...)

Ιούνιος 1939, 32 ολόκληροι Σύλλογοι με αθλητές έχουν συνάψει και αυτοί "φιλίες" με τον κατακτητή... (πάντα με το μυαλό των προπαγανδιστών)
1939, προφανώς και οι μαραθωνοδρόμοι "συμμετέχουν" στη χαιρετούρα....

1940, να μη "ξεχάσουν" οι προπαγανδιστές οπαδοί την επόμενη φορά να βάλουν μαζί με τη φωτογραφία του Άρη και τους αθλητές-σπουδαστές του Μετσόβιου Πολυτεχνείου...
25.09.1940 Παναθηναϊκός, Εθνικός και Ατρόμητος μάλλον και αυτοί βρίσκονται μαζί με τον Άρη σε διαβολικά μονοπάτια...

1940, ο Παναθηναϊκός (χαιρετάει) σε παιχνίδι προς τιμήν του Λύσανδρου Δικαιόπουλου, ποδοσφαιριστή του, που τη Πρωτομαγιά του 1938 έχασε τη ζωή του μέσα στο γήπεδο! 
Προφανώς ο Παναθηναϊκός εδώ (σύμφωνα πάντα με τους προπαγανδιστές) αποτίει φόρο τιμής στους κατακτητές...

...Και για κερασάκι στη τούρτα υπάρχει και αυτή εδώ αυτή η φωτογραφία που σίγουρα οι προπαγανδιστές και αγνοούν και δε γνωρίζουν...
Είναι από την ορκομωσία ΟΛΩΝ των ομάδων της Θεσσαλονίκης το 1928!!! 
H συγκεκριμένη φωτογραφία είναι δημοσιευμένη στην εφημερίδα "Η Αθλητική" στις 15 Νοεμβρίου 1928.
Όταν εννοούμε ΟΛΩΝ των ομάδων εννοούμε και τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, να χαιρετάει με αυτόν τον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ!!! 
Περαστικά σας....

Άρης - Θεσσαλονίκη

Πάει καιρός από τότε που ένιωσα για πρώτη φορά τη διαφορετική χροιά που προσέφερε ο ΑΡΗΣ στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Είχα την ευτυχία να μένω στην περιοχή εκείνη όπου το χρώμα ήταν κιτρινόμαυρο. ΧΑΡΙΛΑΟΥ!!!
Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει ο σύλλογος που φέρει το Θεό του Πολέμου στο στήθος, γνωρίζουν και τι ακριβώς προσφέρει εδώ και έναν αιώνα στους κατοίκους της Νύμφης του Θερμαικού.
Μία ολόκληρη πόλη που πολλές φορές έφτασε να βρεθεί μπροστά σε μεγάλους θριάμβους, στιγμές δόξας και υπέρμετρης χαράς και περηφάνιας, μια πόλη που δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται!!!
Το χρωστά κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στον ΑΡΗ, τον οποίο "γέννησε" για να της δίνει αυτό που της λείπει στη καθημερινότητα της. Φτωχομάνα από τα παλιά τα χρόνια, είχε μόνο λίγες ελπίδες για να αλλάξει και να βρεθεί ψηλά.
Η μεγαλύτερη της ελπίδα ήταν αυτός ο μέγας σύλλογος!
Η Θεσσαλονίκη λατρεύει το ποδόσφαιρο. Βρίσκεται μέσα στον ανατολίτικο χαρακτήρα της. Μέσα στην καρδιά της, στο "είναι" της!
Όταν πριν από ένα αιώνα μία παρέα στην περίοχή Βότση δημιουργούσε αυτόν τον Αθλητικό Σύλλογο μία μόνο σκέψη κυριάρχησε.
Πως θα κάνουμε τα παιδιά μας να ονειρεύονται;
Με την καθαρότητα της ψυχής, με το θάρρος της καρδιάς, με το σθένος του σώματος, μα πάνω απ' όλα με την περηφάνια και την πίστη προς τον ΑΡΗ και τους ανθρώπους του.
Οι πρώτοι τίτλοι έδωσαν χαρά και υπόσταση στον ΑΡΗ. Τα παιδιά του δεν κέρδισαν γιατί κάποιος τους το επέβαλε.
Οι φίλοι του δεν χάρηκαν γιατί αυτό που αγαπούσαν τους χάρησε κάτι που τους έκανε μονάχα να νιώσουν μεγάλοι.
Κέρδισαν γιατί η νίκη, έδωσε το δικαίωμα στην πολή αυτή να αλλάξει.
Να φύγει από τη μιζέρια, τη γκρίνια, πολλές φορές από τη φτώχεια, την ανυπομονησία και την κακαβουλία.
Συνέχισε για πολλά ακόμη χρόνια και οι πιστοί φίλοι της ομάδας την ακολούθησαν ακόμα και στις πιο αξεπέραστες
λύπες. Κανείς όμως δε μεμψιμοιρούσε. Δεν απέδωσε ευθύνες στο διπλανό του.
Παρά μόνο περίμενε υπομονετικά την επόμενη στιγμή του μεγαλείου.
Η συμπεριφορά αυτή ήταν αμοιβαία τόσο από τους αθλητές όσο κι από τους οπαδούς ή τα μέλη του συλλόγου.
Έτσι τα πράγματα εξελισσόταν πιο εύκολα.
Όταν ήρθε η ώρα να χτιστεί το γήπεδο όλοι έτρεξαν να βοηθήσουν. Ανιδιοτέλεια!!!
Ο Ναός έγινε σπίτι μας. Έδωσε το χώρο όπου θα μεγαλουργούσε η ομάδα με τους πολεμιστές της.
Που θα έδινε κύρος στην πόλη. Νέα όνειρα, νέες δόξες, νέοι που θα τιμούσαν τη φανέλα, φίλαθλοι που θα στήριζαν με κάθε τρόπο την όποια προσπάθεια χωρίς να ζητούν ανταλάγματα.
Ουσιαστικά, οι Θεοί δε λατρεύονται μόνο, ενίοτε διχάζουν.
Δεν έχει μεγάλη σημασία όταν γίνεται κάτι καλοπροαίρετα. Αλλά ότι και να έγινε σημασία έχει να μένει πίσω και χωρίς να αποτελεί ανάμνηση.
Τα όνειρα ΄μπορούν να γίνονται πραγματικότητα αρκεί να τα κυνηγάμε. Ο ΑΡΗΣ πάντοτε και με κάθε ευκαιρία έκανε την πόλη αυτή γνωστή στα πέρατα της Γης. Με κάθε τρόπο. Είτε γιατί κέρδιζε τίτλους, είτε μέσω της λατρείας που έδιχναν οι οπαδοί του.
Δεν έχει στόχους, όταν δεν μπορεί να ονειρεύεται.
Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται ο ΑΡΗΣ έχει στην ιδιοσυγκρασία του το όνειρο του Μεγαλείου. Χωρίς να έχει ποτέ στη σκέψη του να το καταφέρνει με υπόγεια μέσα. Αυτό το γνωρίουν όλοι. Φυσικό είναι κάποιοι αυτό, να το ζηλεύουν και ακόμα χειρότερα να το φθονούν.
Αυτό μας κάνει να διαφέρουμε. Να ξεχωρίζουμε. Κανείς από εμάς δεν θα ήθελε να δει κάτι που κατακτήθηκε με δόλια μέσα. Όσο και να το απαιτούν κάποιες στιγμές οι περιστάσεις.
Το μαγικό άγγιγμα είναι αυτό που θα μας κάνει να του το ανταποδίσουμε κάθε φορά που ερχόμαστε να τον δούμε.
΄Ποτέ δεν θα πάψουμε να νιώθουμε πως οι πρόγονοι του θρυλικού ΑΡΕΩΣ, είναι εκεί και οδηγούν προς τον σωστό δρόμο. Είτε αυτό θα γίνει κάποτε είτε όχι.
Με το ταλέντο, την περηφάνια, την ψυχή και την καρδιά μας θα φτάσουμε ψηλά.
Όποτε κι αν γίνει αυτό, στα 100 χρόνια ή στα 200.
Εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να ονειρευόμαστε.
Γιατί μέχρι σήμερα πολλά μας έχουν πικράνει, πολλά μας έκαναν να θυμώσουμε, να φωνάξουμε να κλάψουμε.
Όμως βλέπουμε πως τα όνειρα μας αργά ή γρήγορα θα μας δώσουν χαρά και το χαμόγελο που λέιπει.
Δίνοντας χρόνο στους άξιους ανθρώπους, στα "δικά" μας παιδιά μέσα στο γήπεδο που φέρει το όνομα ενός μαχητή του ΑΡΕΩΣ ("Κλεάνθης Βικελίδης"), θα αντιληφθούμε το ΜΕΓΑΛΕΙΟ μας!!!

Από το Blogger.

Copyright © / ARIS 1914

Template by : Urang-kurai / powered by :blogger