• 0

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια...

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια που ΄χε βγει μια ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ πρέπει να ήταν και λεγόταν "Θεός για μια εβδομάδα". 

 Δεν είμαι πολύ σινεφίλ για να συγκρατώ σχετικές λεπτομέρειες και βασικά ούτε που θυμάμαι αν την είδα ολόκληρη ή αν είχα δει κανά απόσπασμα ή και μόνο το τρέιλερ.
Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η κεντρική ιδέα της που και αυτή αχνά την θυμάμαι. Ένας τύπος έχει αποκτήσει με κάποιον τρόπο θεϊκές ικανότητες και φυσικά το διασκεδάζει και προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Σύντομα καταλαβαίνει ότι τα πράγματα - όπως συχνά συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις - δεν είναι όπως φαίνονται και λίγο αργότερα, καθώς καλείται να πραγματοποιήσει αμέτρητες και τις περισσότερες φορές πλήρως αντικρουόμενες απαιτήσεις, του φεύγει το τσερβέλο.
Τον φαντάζομαι αυτόν τον τύπο, να του ΄λεγαν "κοίτα θα ΄σαι θεός, αλλά μιας και δεν τα κατάφερες με τα αιτήματα όλου του ντουνιά, θα περιοριστείς μόνο στους οπαδούς του Άρη και για να ΄χεις ακόμα πιο ήσυχο το κεφάλι σου, θα περιοριστείς σε θέματα μπάσκετ".
Καλή φάση θα ΄λεγε ο δικός σου, σκεπτόμενος ότι εύκολα κουλαντρίζεται αυτή η φάση, σαν τι να θέλουν τώρα οι οπαδοί μιας ομάδας, τα ίδια θα θέλουν όλοι τους, στο κάτω κάτω... "όλοι Άρης είναι....".
Ε, ρε πλάκα που θα πάθαινε, μόλις θα πήγαινε να κάνει τα ταλέντα του πράξη. Χειρότερη από την προηγούμενη.
Πέντε, έξι, επτά χρόνια, θα άκουγε μια φωνακλάδικη μερίδα (μειοψηφική, πλειοψηφική μη με ρωτάτε δεν είμαι δημοσκόπος, αλλά εκείνο που ξέρω είναι ότι εκείνοι που τσιρίζουν και ακούγονται πολύ, δεν σημαίνει ότι ντε και καλά είναι πάντα οι περισσότεροι σε ένα πλήθος εκφάνσεων της δημόσιας ζωής) να του απευθύνεται λέγοντάς του "κάνε Θεέ μου να μείνουν οι οπαδοί μέχρι το κάγκελο, κάνε να το βουλώσουν οι σύνδεσμοι, κάνε η άποψη των οργανωμένων να πάψει να έχει βαρύνοντα ρόλο στις ενδοσυλλογικές εξελίξεις, κάνε αυτός ο εξ Ελβετίας ορμώμενος σωτήρας μας να ΄χει τα χέρια του λυμένα να κάνει ό,τι γουστάρει στην "επιχείρησή" του, στο κάτω κάτω δική του είναι, όποιος θέλει κριτική ας βρει τα "φράγκα" να πάρει τις μετοχές και να κάνει εκείνος κουμάντο, κάνε να πάψουν να υπάρχουν σε αυτό το σωματείο γενικές συνελεύσεις, λέσχες, ερασιτέχνης γιατί όλα αυτά μας κατέστρεψαν τόσα χρόνια γι΄ αυτό δεν βρισκόταν ένας νοικοκύρης λεφτάς να πάρει την ομάδα να την πάει ψηλά, κάνε να μετατραπούμε όλοι σε καθώς πρέπει θεατές που απλώς θα χειροκροτάμε στις νίκες και θα το βουλώνουμε στις ήττες και γενικότερα στις στραβές".
Θεός όπως θα ΄ταν ο ήρωάς μας, θα τα ΄ξερε όλα και θα αναρωτιόταν όσο να πεις γιατί τόσο μένος (όχι σε πρόσωπα, σε πρόσωπα πάει κι έρχεται, πρόσωπα είναι, προσωπικές αντιζηλίες δημιουργούν, αν και δεν νομίζω οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων στον Άρη μια προηγούμενη περίοδο να είχαν ανοίξει "προσωπικούς λογαριασμούς" με όλη αυτή τη φωνακλάδικη μερίδα. ωστόσο δημόσια παρουσία είχαν, εξηγήσιμη και η φθορά) γιατί τόσο μένος λοιπόν απέναντι σε αντιλήψεις, πρακτικές, διαδικασίες που ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ ΡΕ ΦΙΛΕ, ό,τι και να ακολούθησε ήταν αυτές που είχαν κρατήσει τον Σύλλογο στη ζωή όταν εκείνος έβλεπε τον χάρο με τα μάτια του έπειτα από την -Κοντομηνάδικης προέλευσης- Καρακιτσοσερπανική λαίλαπα.
"Όπως και να ΄χει, δε χαλάω εγώ χατίρι" θα τους έλεγε. Ό,τι μου ζητάτε θα το κάνω. Θέλετε ανέλεγκτη και ασύδοτη λειτουργία ιδιοκτήτη - κλειδοκράτορα, την έχετε. "Επειδή όμως ως θεός βλέπω και το μέλλον, σας προειδοποιώ από τώρα, μην τολμήσετε σε περίπτωση που έρθουν στραβές να ΄ρθείτε να μου ζητάτε τα αντίθετα και τίποτα κάνε θεέ μου τώρα που άλλαξα γνώμη, να γυρίσουν με ένα τσακ τα μυαλά του κόσμου στην παλιά μαχητική νοοτροπία, κάνε τον κόσμο να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να "πάρει κεφάλια", κάνε τον σύνδεσμο -που τώρα... ξαφνικά και καλά... τον αγαπάτε, αλλά εγώ ως θεός ξέρω τις μύχιες σκέψεις σας και γι΄ αυτό το θέμα - να πάψει να σταματά μέχρι το κάγκελο στο οποίο εμείς με τις φωνάρες και τις τσιρίδες μας τον περιορίσαμε και λοιπά".
Ε, τώρα που το... μέλλον ήρθε, τώρα που τα "φύγε χτες", οι ατέλειωτες σειρές εμφατικών θαυμαστικών σε κάθε πρόταση, οι "μπούλοι", οι υπαινιγμοί για... δυναμικές λύσεις, οι διαδικτυακοί λεονταρισμοί είναι το ψωμοτύρι της τρέχουσας φωνακλάδικης μερίδας (που δεν θα μου ΄κανε εντύπωση αν διαπίστωνα ότι η σύνθεσή της δεν έχει αλλάξει δραματικά, αλλά κυρίως κάποιοι Μανωλιοί φόρεσαν τα ρούχα τους αλλιώς) ε, εντάξει, μέχρι και ο θεός της ιστορίας μας θα μας σκυλοβαριόταν.
Και πιθανώς να ΄λεγε "κοιτάτε παιδιά, η αμνησία είναι μια ασθένεια. Αν μου ζητούσατε να σας τη θεραπεύσω, πολύ ευχαρίστως - ως θεός- να το έκανα. Η επιλεκτική αμνησία όμως από την οποία εσείς υποφέρετε δεν είναι πάθηση. Είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής σας και στην ελεύθερη βούληση ούτε ο Θεός μπορεί να επέμβει. Τη διαλέξατε, λουστείτε την".
ΥΓ1: Ό,τι κι αν λέει η παραπάνω ιστοριούλα, δεν αποπροσανατολιζόμαστε από το γεγονός ότι το κάρο είναι βαθιά βουτηγμένο στη λάσπη. Άιντε αφήστε τα παλιά, ξεχάστε ότι πρέπει να ξεχαστεί και σηκώστε σιγά σιγά τα μανίκια να το βγάλουμε πριν να ΄ναι πολύ αργά. Από εμάς περιμένει, δεν νομίζω να υπάρχει πια καμιά διαφωνία επ΄ αυτού.
ΥΓ2: Το κυρίως πρόβλημα δεν είναι ο Λάσκαρης. Είναι η... "Λασκαρίτιδα". Το μεγάλο μπλέξιμο δεν είναι ο συγκεκριμένος "επενδυτής". Είναι η "επενδυτίτιδα"...
                                                                                                   Aris Boca Oaka Calderon  

  • 0

Άρης : Η δύναμη του κόσμου!

Τραβηγμένη από οποιαδήποτε άλλη οπτική γωνία αυτή η φωτογραφία, θα ήταν ένα ασήμαντο στιγμιότυπο από την έναρξη ενός -μιλώντας και λίγο κυνικά όπως είναι της μόδας - ουσιαστικά ασήμαντου αγώνα του Άρη απέναντι σε μια ασήμαντη βελγική ομάδα (για την οποία ούτε που μπήκα στον κόπο να κοιτάξω αν είναι η παλιά γνώριμη Σουνέρ ή όχι) για μια ασήμαντη (σε σχέση με αυτές στις οποίες έχει παίξει παλιότερα ο Αυτοκράτορας) ευρωπαϊκή διοργάνωση.

 Θα επρόκειτο για μια φωτογραφία που θα ΄ταν απαραίτητη για το χθεσινό ρεπορτάζ των ΜΜΕ και σήμερα θα είχε ήδη περιπέσει σε αχρηστία.
Τραβηγμένη με φόντο τη σύναξη των... παλαβών που διακρίνονται σε δεύτερο πλάνο με τα μπλουζάκια, τα κασκόλ και τις σημαίες του κίτρινου θεού, να κάνουν χέρια τραγουδώντας στο πέταλο ενός γηπέδου στην άλλη άκρη της Ευρώπης και εν έτει 2017 "τρέλες" για "Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία" σε ένα ματσάκι της σειράς, μετατρέπεται αυτόματα σε ντοκουμέντο που γρήγορα βρίσκει τη θέση του για το αρχείο σου, ως μια εικόνα εξαιρετικά χρήσιμη για να την τρίβεις όποτε παρουσιάζεται σχετική ευκαιρία, στη μούρη κάθε παρλαπίπα που θέλει να πουλήσει (στους Αρειανοπαρανοϊκούς της εικόνας και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που κλέψαμε και για πάρτη μας λίγη από την περηφάνια που αναδίδεται σε αυτή) "ορθολογισμό", "κοινή λογική", "μακρόπνοα πλάνα", πελατειακή προσέγγιση, αντιλήψεις "εταιρείας", λοιπές τρίχες κατσαρές και last but not least εννοείται, πάνω απ΄ όλα "υπομονή"...
Δεν είναι ότι θέλω να χαϊδέψω αυτιά, ούτε έχει κανένα νόημα απλώς να αυτοθαυμαστούμε. Ξέρω ότι η αγάπη,η πίστη, η τρέλα, η αφοσίωση, η αδιαπραγμάτευτη στήριξη, η επιθυμία δεν αρκούν για να κάνεις χαϊρι στο σημερινό μονοπωλιακό (και όχι "ανταγωνιστικό", γελάει και το παρδαλότερο κατσίκι να μιλάς για "υγιή ανταγωνισμό" όταν μετρημένες στα δάχτυλα ομάδες μονοπωλούν τους τίτλους στα δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα σε όλη την ήπειρο) τοπίο.
Σκάω απλά, που δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να μετουσιώσουμε την απροσμέτρητη δυναμική, σε πραγματική απτή υλική δύναμη που θα μας εκτοξεύσει εκεί που δικαιωματικά αξίζει να βρισκόμαστε. Κι είναι εδώ που αναδύεται κάθε φορά η απογοητευτική ανεπάρκεια του Συλλόγου σε επίπεδο κατάλληλων προσώπων που με αυταπάρνηση, ταλέντο, αποφασιστικότητα θα φτύσουν την καραμελίτσα του "ορθολογισμού" και θα μας θυμίσουν ότι αθλητισμός δεν είναι να θαυμάζεις την επιβεβαίωση του εκ των προτέρων "ισχυρού" (τη σιχαθήκαμε αυτή την επιβεβαίωση σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας), αλλά ένα από τα ελάχιστα πια κοινωνικά πεδία που ο Δαβίδ εξακολουθεί να δύναται να πάρει μια σφεντόνα και να ανοίξει στα δυο την κεφάλα του Γολιάθ.
Προσωπικά, τους είχα πάντα χεσμένους τους κάθε λογής Γολιάθ και τη νοοτροπία αυτών και των παρατρεχάμενών τους. Γι΄ αυτό δεν πολυψήνομαι με τον ισχυρισμό ότι "ένας τέτοιος μας χρειάζεται, όλα τ΄ άλλα είναι να ΄χαμε να λέγαμε".
Ρωτήστε και τους γαύρους, που με τον "πανίσχυρο επενδυτή", τα "στελέχη", την "επιχειρηματική λειτουργία της εταιρείας", τις "υποδομές", τις "ακαδημίες", την "ευρωπαϊκή αντίληψη", τις σουίτες, τους "σελέμπριτις πελάτες" κ.ά, κατάφεραν χθες να γίνουν για άλλη μια φορά το ρεντίκολο της Ευρώπης με το αρνητικό ρεκόρ του ενός βαθμού σε έξι ματς. Ας πάνε τώρα να ψηθούνε μεταξύ τους για το 45ο ξεφτιλισμένο ελληνικό πρωτάθλημα και το πόσο σημαντικός στόχος είναι η κατάκτησή του. Κι ας υπάρχει η κυρίαρχη "λογική" που εύκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος λέγοντας "καλά εσείς τι μιλάτε, Β΄ Εθνική δεν είστε;"
Θα μας φαγουρίσει χαμηλά αυτή η "λογική" (εξαιτίας του ευαίσθητου σημείου που την έχουμε γραμμένη) καθώς θα μπαίνουμε σε πούλμαν και αμάξια για να πάμε στη Δράμα να ξαναφωνάξουμε Αρειανάρα μέχρι να κλείσει ο λαιμός και να μας κατακλύσει εκείνη η συναισθηματική πληρότητα, που κανένας άλλος οπαδός δεν μπορεί να νιώσει.
Ρε Άρης για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!
                                                                                        Aris Boca Oaka Calderon

  • 0

Οπαδική περηφάνια

Τι μπορεί να πει κανείς για αυτόν τον κόσμο;
Μεγάλη υπόκλιση και περηφάνια!
Ο κόσμος του Άρη βρέθηκε και στην Οστάνδη παρά τα τελευταία άσχημα αποτελέσματα και συμπαραστάθηκε με όλη του τη ψυχή στην ομάδα κερδίζοντας (για ακόμα μια φορά) τον θαυμασμό όλων! 

 Η διοργανώτρια αρχή του Champions League έκανε μάλιστα και ιδιαίτερη μνεία στους φίλους της ομάδας γράφοντας στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης "οι οπαδοί του Άρη είναι παντού"!!
Ό,τι και να πεί κανείς είναι λίγο...

  • 0

H παρουσίαση του νέου βιβλίου της "Aris.re"

H ιστοσελίδα "Αris.re" παρουσιάζει το καινούργιο της βιβλίο με θέμα τον Αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ Άρη!
Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου στην αίθουσα του Τέννις Κλαμπ (Κύπρου 12, Καλαμαριά) παρουσία πολλών εκλεκτών προσκεκλημένων. 

  • 0

Το χρέος ΟΛΩΝ μας απέναντι στη νέα γένια!

Αυτή η φωτογραφία με τον νεαρό πιτσιρικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που λέμε "όλα τα λεφτά", γιατί σίγουρα υπάρχει θέμα.
Γαλουχημένοι από τους ίδιους τους γονείς, οι πιτσιρικάδες μας που συχνά πυκνά βλέπουμε να "κρέμονται" πάνω στο κάγκελο, αποτελεί αυτό που λέμε έναν άνεμο αισιοδοξίας γεμίζοντας τη ψυχή μας με απέραντη Αρειανοσύνη!
Ίσως ο πιτσιρικάς να μην καταλαβαίνει και πολλά πολλά από εξιγυάνσεις, δικαστήρια, λαμογιές, Γ' Εθνικές και όλα αυτά που "μαστίγωσαν" και ανάγκασαν τον Θεό του Πολέμου να αγωνίζεται (προς το παρόν) σε χαμηλότερες κατηγορίες.
Εμείς όμως που καταλαβαίνουμε πολύ καλά, έχουμε την ιερή υποχρέωση να ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ σ'αυτούς τους πιτσιρικάδες έναν ΑΡΗ αντάξιο, μεγάλο και τρανό, που μέσα στην ίδια τους τη παιδική ψυχή διακατέχονται όλα τα όνειρα για ένα διαφορετικό μέλλον γεμάτο τίτλους και διακρίσεις.
Τι και αν "πατήσαμε" πλέον τα 40 χρόνια της ζωής μας, "γεράσαμε" μέσα στα τσιμέντα του Χαριλάου και σ'άλλα πέταλα της Γης...
Τι και αν δεν είδαμε τίτλο εμείς οι "πρεσβύτεροι", τι και αν φάγαμε στη μάπα τα "πέτρινα" χρόνια, τι και αν ήπιαμε το πικρό ποτήρι των υποβιβασμών, τι και αν "τσαλακώθηκε" η ψυχή μας με τους 4 χαμένους τελικούς...
Κάνουμε τη καρδιά μας πέτρα κάθε Κυριακή, εκεί στα δύσκολα, για να επαναφέρουμε ΟΛΟΙ μαζί μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ παρέα που είμαστε, τον ΑΡΗ μας εκεί που πραγματικά του ανήκει η θέση του, στη φυσική του θέση!
Για τα παιδιά μας, για τους πιτσιρικάδες μας, για τη νέα γενιά που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και που δεν αξίζει κανένα από αυτά τα παιδάκια να περάσουν ό,τι περάσαμε εμείς, αλλά να "γεμίσουν" αύριο μεθαύριο την οπαδική τους οντόντητα με μεγαλεία και θριάμβους!
Μόνο τότε, όταν κάποια στιγμή περάσουν τα χρόνια και ασπρίσουν τα μαλλιά μας, θα αναλογιστούμε ότι ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι στον ΑΡΗ μας αλλά κυρίως απέναντι στην επόμενη νέα γενιά που βλέπουμε με δέος και ανατριχίλα να "ξεπροβάλλει" πάνω στα κάγκελα του θρυλικού Χαριλάου.

  • 0

Το ντεμπούτο του "ΘΕΟΥ"!

Ενα… εξωγήινο μικρόβιο εντοπίστηκε σε λίμνη στις ΗΠΑ και η NASA το ανακοίνωσε σήμερα, 2 Δεκεμβρίου του 2013.
Σαν σήμερα, το 1979 είχαμε την εντύπωση κι εδώ στην Ελλάδα πως εντοπίσαμε ένα εξωγήινο ον σε ένα γήπεδο μπάσκετ!
Τελικά ήταν ένας “κανονικός” άνθρωπος και το όνομά του ήταν Νίκος Γεωργαλής. Κατά κόσμον, Νίκος Γκάλης.
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1979 ο Νίκος Γκάλης,ο Θεός του μπάσκετ,προσγειώθηκε στην Ελλάδα και ξεκίνησε η απογείωση.
Ηταν η μέρα που έπαιξε το πρώτο του επίσημο παιχνίδι με τη φανέλα του AΡΗ.
“Oσοι ασχολούνται με το μπάσκετ πρέπει να πληρώνουν… Γκαλόσημο”, είχε πει ο Γιάννης Ιωαννίδης.Τελικά πολλοί πλούτισαν λόγω Γκάλη,αλλα κανείς δεν πλήρωσε και το ελληνικό μπάσκετ βγήκε τελικά χαμένο.
Ο Γκάλης πήρε,αλλά και έδωσε πολλά στον ελληνικό αθλητισμό.Πλέον,δεν αποτελεί ενεργό μέλος του ελληνικού μπάσκετ,παρά μόνο Ιστορία του. Πως να αντέξει, άλλωστε, ο… καλλιτέχνης όλη αυτή τη μιζέρια;
Πόσοι από εσάς πιστεύετε στον Θεό;Πόσοι από εσάς πιστεύετε σε κάποιον Θεό;
Πόσοι από εσάς πιστεύετε,τέλος πάντων,σε κάτι ανώτερο;Λογικά είστε αρκετοί.Ωστόσο,πιο θεϊκό από το ανθρώπινο δεν μπορεί να υπάρξει.
Για την ακρίβεια,ο άνθρωπος είναι μια θεϊκή οντότητα,με θετικά κι αρνητικά,με πάθη και λάθη,με ικανότητες και τάσεις αυτοκαταστροφής,με «εγώ» και «εμείς», με «ναι» και «όχι», με ίσως και πρέπει, με γέλιο και κλάμα κ.ο.κ.
Εάν,όμως,δεχθούμε τη θεϊκή μας υπόσταση,τότε γιατί γίνονται διακρίσεις;Γιατί δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε πυρηνικοί
φυσικοί,αθλητές,αστροναύτες,συγγραφείς,ποιητές,ζωγράφοι;Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να διαφέρουν μεταξύ τους;
Η απάντηση ίσως βρεθεί εάν δογματοποιήσουμε τη θεϊκή υπόσταση του ανθρώπου.Τότε μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ακόμη μεταφυσικό συμπέρασμα,τον όρο «εκλεκτός».Δηλαδή ο άνθρωπος που ήρθε σ' αυτή τη γη με σκοπό να κάνει το κάτι παραπάνω.Να ηγηθεί.Να οδηγήσει τους υπόλοιπους εκεί που οι ίδιοι ίσως να μην έχουν φανταστεί ποτέ.Όπως έκανε ο Νίκος Γκάλης,ο «μεγάλος εκλεκτός» του ελληνικού αθλητισμού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η περίπτωση του «Νικ» είναι μοναδική στα παγκόσμια χρονικά.
Ποτέ άλλοτε,ένας μόνο άνθρωπος δεν κατάφερε να δώσει τόσα πολλά σε μία χώρα,«μιλώντας» μόνο με τη... δουλειά του.Ναι,το μπάσκετ ήταν η δουλειά του Γκάλη.Αλλωστε,ήταν ο πρώτος που το παραδέχθηκε δημόσια,δεχόμενος την κριτική των «γνωστικών».Όπως,επίσης,ήταν ο πρώτος που ξερίζωσε από τον ελληνικό σβέρκο τη μιζέρια της πρόσκαιρης ικανοποίησης,όταν μετά τον ημιτελικό του '87 με τη Γιουγκοσλαβία και σε ερώτηση εάν αυτή η νίκη ήταν η μεγαλύτερη στιγμή του Ελληνικού μπάσκετ, απάντησε...«μέχρι την επόμενη».
Στη δική του λογική,ικανοποίηση σήμαινε απαρέγκλιτα κορυφή.Οτιδήποτε παρακάτω ήταν αποτυχία.Παράλογη λογική θα πουν κάποιοι.
Ίδιον των μεγάλων,των ηγετών και των πρωταθλητών θα διατρανώσουμε εμείς.
Τρία στοιχεία,που στον «Νικ» περίσσευαν και τον έκαναν να ξεχωρίσει,να αποκτήσει σφοδρούς εχθρούς,αλλά και ακαταφρόνητους υποστηρικτές.Για (εμάς) τους τελευταίους,ήταν απλά ο «μεγάλος εκλεκτός».Ο άνθρωπος που πήρε στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος και το ανύψωσε εκεί που δεν είχε φτάσει ποτέ. Και το έκανε μόνος του...
Επειδή, όμως, ξεκινήσαμε από το τέλος,δεν σημαίνει πως ξεχνάμε το ξεκίνημα...
Ο Νίκος Γκάλης γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1957 στο Νιου Τζέρσϊ της Ν. Υόρκης και ήταν το τελευταίο από τα 4 παιδία του Γιώργου  και την Στέλλας  Γεωργαλή,που κατάγονταν από τη Ρόδο και είχαν βρεθεί ως μετανάστες στον Νέο Κόσμο.
Ο μικρός Νίκος είχε κλίση στον αθλητισμό και ασχολήθηκε αρχικά με το φουτμπόλ και στη συνέχεια με την πυγμαχία (κάτω και από την καθοδήγηση του πατέρα του που ήταν πυγμάχος στα νιάτα του).
Ωστόσο,η κυρά Στέλλα,που δεν άντεχε να τον βλέπει χτυπημένο και σιχαινόταν το μποξ, τον... ανάγκασε να στραφεί στο μπάσκετ. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στο κολέγιο SEATON HALL, όπου δεν άργησε να δείξει το ταλέντο του στο σκοράρισμα. Αποτέλεσμα;
Την περίοδο 1978-79, στο 4ο έτος των σπουδών του, αναδείχθηκε 3ος σκόρερ του NCAA με 27,5 πόντους μ.ο. πίσω μόνο από τους Μπερντ και Μπάλντερ.
Επόμενο βήμα το ΝΒΑ. Αν και σταρ του κολεγιακού, επιλέχθηκε μόλις στον 4ο γύρο και το Νο 68 από τους BOSTON CELTICS. Βέβαια, στάθηκε άτυχος, καθώς τραυματίστηκε στο πόδι και έμεινε εκτός αγωνιστικής δραστηριότητας για 2 εβδομάδες.
Όμως, η μεγαλύτερη ατυχία του ήταν πως είχε μάνατζερ τον Bill Manon, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν απασχολημένος με το μεγάλο του αστέρι, την Νταιάνα Ρος (έκανε την πρώτη της προσπάθεια για σόλο καριέρα).
Η αξία του μπορεί να μην εκτιμήθηκε από το ΝΒΑ αλλά η φήμη του έφτασε στην πατρίδα των γονιών του και έτσι δεν άργησε το «κυνήγι» από την μεγάλες ομάδες της Αθήνας Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, καθώς και τον ΑΡΗ
Τελικά, νικητές αναδείχθηκαν οι κίτρινοι της Θεσσαλονίκης, που με τις προσπάθειες του προέδρου τους, Μενέλαου Χατζηγεωργίου και του εφόρου της ομάδας  Γιώργου Τσιλιγγαρίδη,έπεισαν τον Γκάλη να έρθει στην Ελλάδα και εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας.
Το πρώτο συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 16/10/1979, ενώ το ντεμπούτο στο Ελληνικό πρωτάθλημα έγινε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου με αντίπαλο τον Ηρακλή. (2 Δεκεμβρίου)
Για την ιστορία το σκορ έληξε 79-78 υπέρ του ΑΡΗ και ο Γκάλης σημείωσε... μόλις 30 πόντους, αλλά με πολύ άσχημα ποσοστά.
Μάλιστα, αρχικά αμφισβητήθηκε στη χώρα μας,λόγω του ύψους του,αλλά ταυτόχρονα έκαναν τρομερή εντύπωση, τόσο οι αθλητικές του ικανότητες όσο και η αφοσίωση του να προπονείται μόνος του επί ώρες, «κληρονομιά» των χρόνων του κολεγίου και του πείσματος για αποδείξεις...

  • 0

To Μεγαλείο του ΑΡΗ !

Αντικρύζοντας τη φώτο μπορεί να αντιληφθεί και ο πιο αδαής το Μεγαλείο αυτού του Συλλόγου που λέγεται ΑΡΗΣ !
Εναν Σύλλογο που κάποιοι τόλμησαν και αποπειράθηκαν να καταστρέψουν...
Ψόφο σε όλους αυτούς !!
Ο ΑΡΗΣ "κύριοι", εσείς που "λειτουργήσατε" εις βάρος σε αυτό που ΑΓΑΠΑΜΕ περισσότερο στο κόσμο (μαζί με Θρησκεία και Οικογένεια) και "καταπατήσατε" κάθε έννοιες και αξίες να ξέρετε ότι αυτός ο Σύλλογος θα βρεί μια μέρα το δρόμο του και θα οδηγηθεί εκεί που του αξίζει !!
Θα τον οδηγήσουν όλοι αυτοί που βλέπετε στη φώτο και ακόμοι περισσότεροι !!
Γιατί ο ΑΡΗΣ αποτελεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κοινωνικό φαινόμενο στη "δύσμοιρη" ελληνική κοινωνία αποτελώντας τη πιο λαμπρή αχτίδα φωτός !!
Συναρειανοί συσπειρωθείτε μεταξύ σας, αφήστε στην άκρη τις όποιες διαφορές και αντεκλίσεις έχετε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Αρειανόμετρο για να δείχνει ο καθένας πόσο πιο "ψηλά" είναι από κάποιον άλλον...
Τις Άγιες μέρες φροντίστε να "φορτώσετε" μπαταρίες και από τη νέα χρονιά ΕΛΑΤΕ κοντά στο Σύλλογο όσοι έχετε "απομακρυνθεί"...
Έχετε "ξενερώσει" ναι, όμως ο ΑΡΗΣ για να φτάσει εκεί που του αξίζει θα πρέπει να "ενεργοποιηθούν" ΟΛΟΙ !!
Καλές γιορτές με υγεία και ευτυχία !!! (εκτός από τα λαμόγια που "κατασπάραξαν" ο,τι αγαπάμε και λατρεύουμε)

Από το Blogger.

Copyright © / ARIS 1914

Template by : Urang-kurai / powered by :blogger