ARIS 1914

Άρης, ο πρώτος ελληνικός Σύλλογος που "πάτησε" Τουρκία!

Το τι ήταν ο ΑΡΗΣ σε αθλητικό επίπεδο τη δεκαετία του 20 και του 30,λίγο πολύ το ΄χουμε καταλάβει.Ήταν η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας,το Νο1.
Η αίγλη όμως που ΄χε αποκτήσει,στα γήπεδα,το όνομα "ΑΡΗΣ" εκτεινόταν κι εκτός αυτών,ο σύλλογος είχε αναπτύξει ευρύτερη δυναμική κι αυτό το αποδεικνύει η σημερινή ανάρτηση.
Δεν είναι απλά τα πράγματα,τα φιλικά στην Κωνσταντινούπολη δεν ήταν άλλα δυο διεθνή φιλικά απ' τα δεκάδες που ο ΑΡΗΣ έδινε όλα τα προηγούμενα 15 χρόνια.
Ήταν άλλης τάξης μεγέθους δηλαδή.
Σε διττό επίπεδο,και αθλητικό και εθνοπολιτικό.
Σε αθλητικό επίπεδο,η Φενέρ κι η Γαλατά ήταν δυο μεγάλες ομάδες της Τουρκίας,όπως και σήμερα,κι οπωσδήποτε ήταν παιχνίδια που προσέδιδαν τη γοητεία των μεγάλων διεθνών φιλικών αγώνων,όπως κάθε άλλο ματς με σημαντική ομάδα του εξωτερικού.
Αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά και αποδεικνύει το ρόλο του συλλόγου τα χρόνια εκείνα,είναι αφενός το timing,η στιγμή που έγιναν τα φιλικά αυτά και φυσικά ο τόπος διεξαγωγής τους.
Τα γεγονότα του 1922 είναι πολύ νωπά στις μνήμες του ελληνικού λαού και σε πολιτικό επίπεδο βρισκόμασταν σε μια φάση ομαλοποίησης των διμερών σχέσεων με την Τουρκία.
Κι η κατάληξη αυτής της προσπάθειας ομαλοποίησης των σχέσεων των δυο χωρών ήταν το γνωστό Σύμφωνο Φιλίας του 1930 που υπέγραψαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος κι ο Ισμέτ Ινονού.
Κι εδώ είναι το κρίσιμο σημείο,οι ημερομηνίες που έλαβαν χώρα αυτά τα γεγονότα.
Το Σύμφωνο Φιλίας υπεγράφη την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 1930 κι ο ΑΡΗΣ έφτασε στην Κωνσταντινούπολη μία βδομάδα πριν (Πέμπτη 23 Οκτωβρίου) κι έδωσε τους δυο φιλικούς αγώνες του την Παρασκευή 24 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 1930.
Τι αποδεικνύουν όλα αυτά; Ότι ο ΑΡΗΣ ήταν ο σύλλογος εκείνος που απ' όλους τους άλλους ελληνικούς επιλέχθηκε αυτός ως ο σπουδαιότερος,ως το καλύτερο όνομα απ' την πλευρά της Ελλάδας για να αντιμετωπίσει τα δυο καλύτερα ονόματα της Τουρκίας,προκειμένου ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο να συμβάλλουν (και γιατί όχι να μετρήσουν κλίμα κι αντιδράσεις) στην υπογραφή αυτής της σημαντικής συμφωνίας.
Δε χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο,νομίζω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε τη σημασία των γεγονότων και την αίγλη που ΄χε ο ΑΡΗΣ την εποχή εκείνη.
Για την ιστορία,να πούμε δυο κουβέντες γύρω απ' το ταξίδι αυτό και τους δυο αγώνες.
Η ομάδα ταξίδεψε στην Κων/πολή με το τραίνο,έφτασε στις 23 Οκτωβρίου,δεχόμενη υποδοχή από πλήθος Ελλήνων της Πόλης και κατέλυσε στο ξενοδοχείο "Μπρίστολ".
Οι δυο αγώνες έλαβαν χώρα στο γήπεδο "Ταξίμ" (έδρα και των 3 μεγάλων ομάδων της Κων/πολης τότε) που έκλεισε ως ποδοσφαιρικό γήπεδο το 1939 και σήμερα είναι το πάρκο Ταξίμ.
Στον αγώνα της 24ης Οκτωβρίου ήρθαμε ισόπαλοι 2-2 με την Φενέρ και στον αγώνα της 26ης Οκτωβρίου χάσαμε 5-1 απ' την Γαλατά,πράγμα που στεναχώρησε τόσο τους ποδοσφαιριστές της ομάδας ώστε επέστρεψαν κλαίγοντας στο ξενοδοχείο,αρνούμενοι να φάνε.
Το απόγευμα έγινε επίσημη δεξίωση στην αποστολή της ομάδας από Τούρκους επίσημους και τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου η ομάδα επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη.
Πρόεδρος της ομάδας ήταν ο μεγάλος Γιάννης Αγγέλου και προπονητής ο Τσέχος Ντε Βαλέρ.

Άρης 1928

Η φωτογραφία αυτή που βλέπουμε έχει ιστορική αξία.
Είναι η πρώτη πρωταθλήτρια ομάδα στην ιστορία της Ελλάδας κι αυτό το προνόμιο το είχε ο ΑΡΗΣ.
Να γραφτεί στη λίστα αυτή των πρωταθλητών ΕΠΟ ως ο πρώτος σύλλογος στην χρονολογική κατάταξη.
Το πρωτάθλημα του 1928 ήταν μια παλικαρίσια επιτυχία,η φουρνιά εκείνη είχε εκτός από παικταράδες και λιοντάρια στην ψυχή.
Κι αυτό το αποδεικνύει,ο τρόπος που κατακτήθηκε εκείνο το πρωτάθλημα.
Θυμίζουμε τη σειρά των αγώνων,την αλληλουχία των γεγονότων,ώστε να συναισθανθούμε καλύτερα πώς ήρθε εκείνη η επιτυχία.
Μιλάμε πάντα για την τελική φάση του πρωταθλήματος 1928,στον όμιλο δηλαδή των 3 ομάδων (ΑΡΗΣ,Εθνικός,Ατρόμητος) που διεκδικούσαν τον τίτλο.
Οι πρώτες δυο αγωνιστικές για τον ΑΡΗ έλαβαν χώρα στην Αθήνα.
1η αγωνιστική με αντίπαλο τον Ατρόμητο.Βρισκόμαστε πίσω στο σκορ με 1-0 αλλά τελικά επικρατούμε με 1-3,μια επική ανατροπή με δυο γκολ του μεγάλου Νίκου Αγγελάκη κι ένα του Ζαρέ Μινασιάν.
2η αγωνιστική,ήττα με 3-2 απ' τον Εθνικό που παίρνει προβάδισμα στα προγνωστικά για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.Κι ο Εθνικός τότε δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα,αλλά ισάξιος (μην πω καλύτερος) του Ολυμπιακού,με πολλούς διεθνείς παίκτες (Τσιριτάκης,Χέλμης,Χούμης,Ζούρντος)
Οι δυο επόμενες και καθοριστικές αγωνιστικές θα διεξάγονταν στη Θεσσαλονίκη.
3η αγωνιστική υποδεχόμαστε τον Ατρόμητο.Η ομάδα πετάει,επικρατεί εύκολα με 3-1 με δυο γκολ του Λεονταρίδη κι ένα του Αγγελάκη (πάλι αυτός άνοιξε το σκορ όπως και στο ματς με Ατρόμητο στην Αθήνα).
4η αγωνιστική και τελευταία.Αυτή θα έκρινε τον πρωταθλητή.
Η βαθμολογία μέχρι πριν τον "τελικό" με τον Εθνικό είναι: Εθνικός 5β,ΑΡΗΣ 4β.
Όπως αντιλαμβανόμαστε δηλαδή,μόνο με νίκη κερδίζαμε το πρωτάθλημα,καθώς το βαθμολογικό σύστημα το 1928 ήταν 2-1-0.
Εδώ,λοιπόν,φάνηκε τι λέοντες είχε εκείνη η ομάδα,τι Αρειανή ψυχή είχαν ώστε σ' ένα αγώνα τέτοιας σημασίας,που θα έγραφε ιστορία καθώς ο πρωταθλητής θα είχε την τιμή να γράφεται στον αιώνα τον άπαντα ως ο πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος,κέρδισαν πανάξια και τον Εθνικό και το τρόπαιο.
Και μόνο το γεγονός πως ο Εθνικός προηγήθηκε στο σκορ,αποδεικνύει τη δυσκολία που απέκτησε η υπόθεση κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Αλλά είπαμε εκείνος ο ΑΡΗΣ ήταν γεννημένος νικητής και πρωταθλητής.
Με επική αντεπίθεση στο Β' ημίχρονο γίνεται η μεγάλη ανατροπή και το 0-1 έγινε 3-1 μέσα σε θύελλα πανηγυρισμών.
Τα δυο απ' τα τρία γκολ,ο καρμικός Διονύσης Καλτέκης.Ο άνθρωπος που μόνο καλή τύχη έφερνε στον ΑΡΗ,καθώς είχε συμμετοχή σε όλα τα πρωταθλήματα είτε σαν παίκτης είτε σαν προπονητής,έκανε πάλι το θαύμα του.Το 2-1 πέτυχε ένας ακόμη καθοριστικός ποδοσφαιριστής για το πρωτάθλημα του 1928,ο Αρμενικής καταγωγής Ζαρέ Μινασιάν,ο οποίος κι αυτός βρισκόταν πάντα εκεί που έπρεπε και έβαζε το κρίσιμο (δεύτερο) γκολ που έδινε το προβάδισμα στην ομάδα.
Αυτός λοιπόν ήταν ο μεγάλος ΑΡΗΣ του 1928 που μας χάρισε τη μοναδική τιμή,κάθε φορά που βλέπουμε τη λίστα πρωταθλητών να βρίσκεται πρώτος στη σειρά και να μας χαρίζει την αιώνια αυτή περηφάνια.

Το μεγάλο ρεκορ του Αγγελάκη!

Φωτογραφία που σίγουρα βλέπετε για πρώτη φορά, με τη δική της ξεχωριστή ιστορική σημασία!
Στα αριστερά, ο μεγαλύτερος γκολτζής στην ιστορία του Άρη, Νίκος Αγγελάκης.
10.04.1932 Άρης - Απόλλων Αθ. 6-1 (φώτο)
Ο Νίκος Αγγελάκης σημειώνει ένα μοναδικό ρεκορ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου! (αξεπέραστο μέχρι σήμερα).
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο λίγοι ποδοσφαιριστές το έχουν πετύχει!
Πετυχαίνει 6 γκολ σε επίσημο παιχνίδι (και μάλιστα σε ένα ημίχρονο).
Δυστυχώς αποχώρησε τραυματίας στο ημίχρονο.
Δε θα μάθουμε ποτέ πόσα γκολ θα μπορούσε να βάλει αν συνέχιζε στο συγκεκριμένο παιχνίδι!

O μεγάλος Άρης!

Στα προπολεμικά χρόνια της Ελλάδας το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό.
Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μικρασιατική καταστροφή συνθέτουν μια άκρως "απαγορευτική" αθλητική και ποδοσφαιρική δραστηριότητα.
Ό,τι σχετίζεται με τον Άρη ξεκινάει το 1922 (το πρώτο Πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης) και το 1928 (το πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα).
Οι επίσημοι αγώνες λίγοι και περιορισμένοι καθώς το ελληνικό ποδόσφαιρο σε πρώιμη και βρεφική μορφή κάνει τα πρώτα του βήματα.
Ο Άρης και οι άνθρωποι που τον διοικούν θέλουν τη νέα ποδοσφαιρική δύναμη που ανατέλει ενεργή!
Απόψε θα μιλήσουμε για τα προπολεμικά φιλικά του Άρη και τη σημασία που είχαν τόσο για τους ανθρώπους του όσο και για την ίδια την οντότητα και ύπαρξη του Συλλόγου.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι από το 1922 και έπειτα ο Άρης έδινε περίπου 10-15 επίσημους αγώνες τη χρονιά και καμοιά 20-30 φιλικούς αγώνες!
Φιλικούς αγώνες με ελληνικές ομάδες αλλά και ξένες ομάδες, με Αγγλικούς και Γαλλικούς στόλους!
Το πρώτο φιλικό με ξένη ομάδα δόθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1923 με τη Σπορτ Κλούμπ (νίκη 3-1) και τον Άρη να πρωτοπορεί καθώς μέχρι εκείνη την ημερομηνία καμοιά ελληνική ομάδα δεν είχε αντιμετωπίσει ξένη.
Λανθασμένα αναγράφεται η Πέλιστερ (ή για άλλους Περιστέρ Μοναστηρίου) ως η πρώτη ξένη ομάδα που αντιμετώπισε ο Άρης!
Την αντιμετώπισε αλλά ένα χρόνο αργότερα, το 1924 και την άτυπη ρεβάνς μαζί της το 1925.
Η ποδοσφαιρική κοινότητα της Θεσσαλονίκης βλέπει τον Άρη πολλές φορές να αγωνίζεται σχεδόν 2 φορές τη βδομάδα.
Κυρίως φιλικά παιχνίδια με τη διοίκηση να γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει...
Ο Άρης δυνάμωνε μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο και κέρδιζε τις εντυπώσεις, κοινώς "έφτιαχνε" το όνομα του, γιγάντωνε συνεχώς και κέρδιζε τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλων!
Από το 1922 εώς το 1930 ο Άρης κερδίζει 6 Πρωταθλήματα ΕΠΣΜ ενώ το 1928 το πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα γίνεται και αυτό δικό του.
Ο συνδετικός "κρίκος" όλων αυτών των επιτυχιών κρύβει ένα μεγάλο μυστικό...
Τα φιλικά παιχνίδια που έδινε ο Άρης του έδωσαν ιδιαίτερη αίγλη και λάμψη ενώ το όνομα του ακουγόταν σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Αν υπολογίσουμε ότι απ'τις αρχές της δεκαετίας του 20' μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Άρης (σε σύνολο περίπου 18 χρόνων) έπαιξε περίπου 250 επίσημους αγώνες τότε το σύνολο των φιλικών αγώνων είναι σίγουρα διπλάσιο!
Ο Άρης υπήρξε πραγματικά τεράστιος γιατί αντιμετώπιζε με δέουσα προσοχή και σεβασμό και τα επίσημα παιχνίδια και τα φιλικά.
Ούτως οι άλλως τα φιλικά παιχνίδια της προπολεμικής εποχής είχαν μια ξεχωριστή επισημότητα!
Ο κόσμος διψούσε εκείνη την εποχή για ποδόσφαιρο, σχεδόν κάθε 3 μέρες έβλεπε μπάλα, φανταστείτε το να γίνεται αυτό σήμερα, πόσο "γεμάτοι" θα είμασταν όλοι μας...
΄Όπου και αν έπαιζε ο Άρης είτε στο παλιό γήπεδο του εκεί κάπου γύρω στη Λεωφόρου Στρατού είτε στο παλιό γήπεδο του Ηρακλή κάθε φιλικός αγώνας ήταν πραγματικά μια ποδοσφαιρική γιορτή!
Δεν υπάρχει φιλικός αγώνας του Άρη που να μην κέντριζε το ενδιαφέρον της Θεσσαλονίκης αλλά και ολόκληρου του Πανελληνίου!
Δεν υπήρχε όνομα του αντιπάλου, υπήρχε μόνο ο Άρης και οι χιλιάδες φίλοι του που συγκεντρώνονταν μαζικά στα ξερά γήπεδα με τις ξύλινες ή όρθιες εξέδρες.
Κάθε φιλικός αγώνας ήταν παράλληλα σαν επίσημος!
Ποδοσφαιριστές που διψούσαν να διακριθούν, κόσμος που λυσμονούσε να δεί καρτερικά τους Αγγελάκη, Κίτσο, Βικελίδηδες και άλλους να κάνουν τα δικά τους μικρά και μεγάλα ποδοσφαιρικά "θαύματα"!
Η εφημερίδα της επόμενης μέρας που πουλούσαν πάγκοι και πλανώδιοι γίνονταν "φύλλο και φτερό" από τον κόσμο αλλά και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές που διάβαζαν τα ονόματα τους στις αθλητικές στήλες με τα ποδοσφαιρικά τους κατορθώματα!
Ο Άρης δε θα ήταν ποτέ αυτός που είναι σήμερα, τόσο μεγάλος και τρανός, αν οι άνθρωποι του δε φρόντιζαν μέσα στη γενική "στειρότητα" των επίσημων αγώνων να είναι τόσο "υπερπλήρης" αγωνιστικά με τα φιλικά!
Η αγωνιστική "ταυτότητα" του Άρη μεγαλούργησε τα προπολεμικά χρόνια με τη "μίξη" επίσημων και φιλικών αγώνων και ίσως αυτή να είναι η πιο σημαντική περίοδος της ιστορίας του!
Aυτός είναι ο μεγάλος Άρης!

Ο Άρης και η ίδρυση του!

Ο Άρης Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1914 (ουσιαστικά) από μαθητές.
Ναι μαθητές, οι οποίοι φοιτούσαν στο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης (Ελληνικό Γυμνάσιο ή Γυμνάσιο Αρρένων) κοντά στη Καμάρα, το οποίο υπήρξε η "κοιτίδα" του Άρη!
Το εντυπωσιακό νεοκλασικό κτίριο που βρισκόταν στην οδο Εγνατίας 132 και αποτελούσε ένα από τα σπάνια στολίδια αυτού του δρόμου ήταν ο χώρος οπου γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία του Άρη.
Σχεδιασμένο από τον Ερνέστο Τσίλλερ με δωρεά του εθνικού ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού.

Το 1914 με την άυξηση των μαθητών, το ιστορικό σχολείο διχοτομείται σε Α' και Β' γυμνάσια που εξακολουθούν να συστεγάζονται ως το 1918 στο ίδιο κτίριο.
Τη χρονιά αυτή το παλιό κτίριο κρίνεται ακατάλληλο εξαιτίας της πυρκαγιάς και το Α' Γυμνάσιο μετεστεγάζεται τελικά το 1921 στο κτίριο της οδού Βασ.Γεωργίου στη Βίλα Γιόσεφ Μοδιάνο.
Η αποφοίτηση μιας γενιάς μαθητών οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας ενός Συλλόγου ώστε να παραμείνουν όλοι μαζί.
Η ιδέα έγινε πράξη στις 25 Μαρτίου 1914, όταν σε καφενείο στη περιοχή Βότση (ή κατα άλλους στο εξοχικό του Φλόκα) έγινε η επισημοποίηση της ίδρυσης του νέου Συλλόγου.
Στη πρώτη φώτο βλέπουμε -ίσως για πρώτη φορά- το κτίριο που στέγαζε τους ιδρυτές του Συλλόγου, στη δεύτερη φώτο τη Βίλα Μοδιάνο και στη τρίτη φώτο αποφοίτους και καθηγητές του Γυμνασίου Θεσσαλονίκης τη σχολική χρονιά 1914-1915 μέσα στους οποίους εικάζεται ότι βρίσκονται και ιδρυτές του Άρη Θεσσαλονίκης.
Ήδη ερευνάται και είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί και σε φωτογραφία το περίφημο καφενείο στου Βότση.

Ο αξεπέραστος Κλεάνθης Βικελίδης!

Ευτυχώς που υπάρχουν τα αποκόμματα και αποθεώνουν τον Κλεάνθη,διότι εμείς μέσα απ΄τα κιτρινόμαυρα γυαλιά μας θα θεωρούνταν πως υπερβάλλουμε και τον πολύ καλό ποδοσφαιριστή Βικελίδη,τον κάνουμε σούπερ σταρ.Όπως διαβάζετε,"χειρότερα" από μας τα γράφουν οι δημοσιογράφοι της εποχής.
Κι επειδή για Κλεάνθη έχουμε γράψει πολλά,σχεδόν τα πάντα,να σταθούμε λίγο σε κάτι,σε μια πληροφορία που αποδεικνύει δυο πράγματα.
Και ότι ήταν σούπερ σταρ και ότι ήταν ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ μέχρι το μεδούλι.
Στο απόγειο της καριέρας του,στη δεκαετία του 30,όταν κι ήταν διεθνής,η ρουμανική ομάδα Venus του έκανε πρόταση.
Η Venus σήμερα δεν είναι τίποτα,τότε ήταν απ' τις πλουσιότερες ομάδες της Ευρώπης.
Μάλιστα είχε ήδη εντάξει στο δυναμικό της έναν άλλον σπουδαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή της εποχής,τον Κώστα Χούμη του Εθνικού.
Πολλά λεφτά,προοπτική διεθνούς καριέρας,το δέλεαρ της μεταγραφής προφανές,αλλά για Κλεάνθη μιλάμε.
Όταν έφτασε,λοιπόν,στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης κι ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για Ρουμανία,το μετάνιωσε,έσκισε το εισιτήριο του και παρέμεινε τελικά στον ΑΡΗ,"αδικώντας" ίσως τον εαυτό του και την προοπτική που ανοιγόταν μπροστά του για μεγάλη διεθνή καριέρα.
Ίσως ακολούθησε το παράδειγμα του μεγάλου αδελφού του,του Κώστα,ο οποίος όταν σε ηλικία 20 ετών,πήγε στην Αθήνα για να εγγραφεί στην Οδοντιατρική Σχολή,τον πλησίασαν κι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός αλλά αυτός έμεινε πιστός στον ΑΡΗ.
Αυτοί ήταν λοιπόν οι Βικελίδηδες.Η θρυλική οικογένεια,τα 3 αγόρια αλλά και τα 4 απ' τα 5 κορίτσια που έφτιαξαν τον μεγάλο ΑΡΗ σε αθλητικό επίπεδο κι ευτυχώς το 2004 αποφασίστηκε πως πρέπει να τιμηθεί,συνολικά,στο πρόσωπο του Κλεάνθη και να ονομαστεί το γήπεδο μας έτσι όπως ξέρουμε.
Και στεναχωριέμαι και εκνευρίζομαι όταν κάποιοι επιλέγουν την τοπωνυμία αντί του ονόματος της οικογένειας,τη στιγμή που άλλες ομάδες ψάχνουν και δε βρίσκουν ονόματα για τα γήπεδα τους,εμείς έχουμε έναν ποδοσφαιρικό θρύλο στην ιστορία μας και τον υποβαθμίζουμε.
Ίσως γιατί κι ο ίδιος ο ΑΡΗΣ δε φρόντισε να εκπαιδεύσει τον κόσμο,να του διδάξει ιστορία και να αντιληφθεί το μέγεθος και το μεγαλείο της οικογένειας,ούτως ώστε να συναισθανθεί γιατί πρέπει έτσι να αποκαλεί το γήπεδό μας.

Όλη η ΑΛΗΘΕΙΑ για τον αγώνα Άρη-ΠΑΟΚ για τα χρώματα!

Με αφορμή τον χθεσινό "ντόρο" που προέκυψε σε ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης μας σχετικά με το περιβόητο παιχνίδι ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ (για τα χρώματα) και την εγκυρότητα αυτού, παραθέτω ούτε ένα ούτε δυο αλλά δώδεκα ντοκουμέντα των εφημερίδων της εποχής που αποδεικνύουν περίτρανα ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι έγινε στις 09.08.1925 και έληξε 5-2 υπερ του Άρη!
Όπως θα δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες δεν υπάρχει καμοιά αμφισβήτηση περί του γεγονότος του αγώνα αλλά και ντοκουμέντο

που αποδυκνύει ότι η Ένωση Κωνσταντινουπολιτών (μετέπειτα ΠΑΟΚ) προέβει σε κλοπή (!) ποδοσφαιρικού ρουχισμού του Άρη από 2 πρώην ποδοσφαιριστές του (Αρμάς και Σκέμπερης) οι οποίοι μαζί με τους Βεντουρέλη, Μαλτέζο και Πάγκαλο πήγαν στην Ένωση Κωνσταντινουπολιτών!
Ακολούθησαν επιστολές προς την Ένωση Κωνσταντινουπολιτών (ΠΑΟΚ) και η αφορμή μόλις είχε δοθεί!
Τα πράγματα "λύθηκαν" μια και καλή με τη διεξαγωγή του αγώνα της 09.08.1925. (ημιχρ. 2-2 τελικό 5-2) που όπως μπορείτε να διαβάσετε εκτός από τα 5 γκολ υπήρξε και ξυλοδαρμός των παικτών της Ένωσης από τους παίκτες του Άρη!
Τα ντοκουμέντα μιλάνε από μόνα τους και περιμένουμε τον καθηγητή Πανεπιστημίου "φίλο" γνωστού ραδιοφωνικού παραγωγού του ΠΑΟΚ να δώσει μια απάντηση για το που βρήκαμε όλα αυτά τα ντοκουμέντα...!!!
Μάλλον δε ψάξατε καλά κ.καθηγητά αλλιώς δε θα λέγατε "δεν υπάρχει πουθενά αυτός ο αγώνας, να μου το δείξετε γραμμένο"...
Μάλλον κ.καθηγητά δεν έχετε διαβάσει ποτέ παλιές εφημερίδες γιατί τα πραγματικά και αληθινά ντοκουμέντα βρίσκονται εκεί και όχι στις "αερολογίες" των ερτζιανών...