Το πάθος και η έκσταση ξεχείλιζε απ’ άκρο σ’ άκρο του Χαριλάου.
Είχε έρθει η ώρα για τον ΑΡΗ να ανηφορίσει προς την Τούμπα. Ο κόσμος από νωρίς στους χώρους πέριξ του Ναού και οι οπαδοί έδιναν τα πρώτα συνθήματα. «εκεί ψηλά στης τούμπας το Χαρέμι…».
Τα χρώματα παρέμεναν τα ίδια με αυτά του παρελθόντος και η αγωνία για την έκβαση του αγώνα διάχυτη. Οι πιο αισιόδοξοι ζητούσαν εκδίκηση για ένα κακό αποτέλεσμα του ΑΡΗ στο γήπεδο του με τον ίδιο αντίπαλο πριν από μερικά χρόνια. Η «μαύρη» χρονιά είχε παρέλθει, ο κ.Κοντομηνάς είχε ήδη αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και όλα ήταν έτοιμα.
Από την αγωνία κάποιοι εκ των 7500 «κομάντος» τους βιάστηκαν να ξεκινήσουν για τη μεγάλη πορεία που θα ξεκινούσε από την Παπαναστασίου και το Γήπεδο Χαριλάου. «Μην ξεκινάτε ακόμα. Σε λίγο θα περάσει από δω η ομάδα», φώναξε κάποιος και όλοι περίμεναν τη στιγμή.
Η ομάδα έρχεται και τα χέρια ήταν ψηλά στον ουρανό. «Διαλύστε τους».
Το λεωφορείο με την αποστολή φεύγει και το κιτρινόμαυρο ποτάμι ξεκινά. Πλημμύρα κιτρινόμαυρη και ένταση. Όσο ανέβαιναν, όσο έφταναν πιο κοντά άρχιζε το πρώτο μούδιασμα. Συναισθήματα που παρέπεμπαν στο παρελθόν του ΑΡΗ, σε μια έδρα που είχε αλώσει ουκ ολίγες φορές και με το θράσος του Θεού του Πολέμου.
Όλοι μπήκαν στις θύρες και περιμένουν. Η ομάδα βγαίνει να κάνει προθέρμανση και τα πρώτα συνθήματα ξαναπαίρνουν το λόγο. Έτσι για εμψύχωση και ψυχολογική ανάταση. Αλλά φαινόταν καθαρά. Γυάλιζε το μάτι τους. Δεν θα έχαναν με τίποτα εκείνη τη μέρα.
Ο διαιτητής σφυρά για τη σέντρα και όλα παίρνουν το δρόμο τους. Ο ΑΡΗΣ, έχει μπει δυνατά και κάνει την πρώτη του κλασσική ευκαιρία με το Χαριστέα, αλλά ο Μιχόπουλος διώχνει σε κόρνερ. Δεύτερη ίδια ακριβώς φάση και ο πιτσιρικάς τσιμπά σαν την κόμπρα. 1-0!!! Πανζουρλισμός και φωτιά στην κιτρινόμαυρη εξέδρα.
Ο προπονητής του παοκ Όλεγκ Μπλαχίν, εκνευρίζεται και βρίζει από τον πάγκο του. Άλλωστε από την τσαντίλα του εκείνη τη μέρα έφυγε με σπασμένο πόδι. Ο δικός μας Γιώργος Φοιρός, ήσυχος παίζει το κομπολόι του και αναμένει. Το σκορ παραμένει για το ημίχρονο και πάμε για το δεύτερο.
Πάμε καλά και δυνατά. Ο Πανόπουλος ξεκινά κατεβασιά και δίνει τη μπάλα στον Κένεντι ο οποίος σκάει μια ντρίμπλα στον αμυντικό και τον αδειάζει. Φτάνει στη μικρή περιοχή και κάνει την παράλληλη μπαλιά. Δημιουργείται αναμπουμπούλα.
Ο Φλόρες δεν μπορεί να σπρώξει μέσα τη μπάλα και ο Μιχόπουλος μπερδεύεται. Η μπάλα περνά κάτω από τα χέρια και ο Χαριστέας σαν από μηχανής Θεός βρίσκεται σε κενό τέρμα και 2-0!!! Χαμός!!! Αν και ο μικρός αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη ο Θεός της μπάλας είναι με τον ΑΡΗ.
Ο γηπεδούχος αν και μειώνει το σκορ, ο τερματοφύλακας του είχε άλλη γνώμη. Σε μια επιστροφή της μπάλας από αμυντικό προς το Μιχόπουλο όλα έμοιαζαν ρουτίνα. Έλα όμως που βρίσκει αέρα και η μπάλα πάει στα δίχτυα; 3-1!!! Αποθέωση!!! «Μη σταματάς Μιχόπουλε…»
Η μία ευκαιρία χάνεται πίσω από την άλλη και το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις αν οι επιθετικοί του ΑΡΗ ήταν πιο προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια. Σε μία ακόμα εκπληκτική φάση και μετά από έξοχο συνδυασμό των Φλόρες – Κένεντι ο τελευταίος βγάζει απέναντι στο τέρμα τον Πανόπουλο. 4-1!!! Σε ρυθμούς προπόνησης.
Οι 7500 Αρειανοί εκείνης της μέρας ένιωσαν την ηδονή που ο Θεός του Πολέμου τους χρωστούσε για πολλά χρόνια. Ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς, βλέποντας και την απέναντι κερκίδα να αδειάζει από νωρίς. Η συμπαράσταση αγαπητοί «φίλοι» προς την αγαπημένη μας ομάδα δεν περιορίζεται μόνο στις νίκες. Κυρίως επεκτείνεται στις ήττες και τις λύπες. Αυτή είναι η διαφορά μας.
Μετά τη λήξη του αγώνα οι παίκτες του ΑΡΗ κατευθύνθηκαν στον κόσμο για τα επινίκια. Τρομερές στιγμές. Ανεπανάληπτες. Οι περισσότεροι πέταξαν προς τα εκεί τις φανέλες τους. Γιώργος Φοιρός: «Το χρωστούσαμε στον κόσμο μας. Τους ευχαριστούμε για την παρουσία τους. Αξίζει γι’ αυτό τον κόσμο να δίνει κανείς και την ψυχή του».
Την επομένη εκείνου του παιχνιδιού ο Ύμνος του ΑΡΗ, έπαιζε περίλαμπρα από τα μεγάφωνα του Χαριλάου.
Το αφιέρωμα στα παιχνίδια παοκ-ΑΡΗ δε σταματά φυσικά εδώ. Θ” ακολουθήσει η περίοδος όπου ο ΑΡΗΣ θα περάσει πολλά αγκάθια για να ξαναβρεί το δρόμο προς τη νίκη, στο γήπεδο της Τούμπας. Από το 1998 μέχρι και τις μέρες μας.
Αριστοτέλης Δεληγιάννης
