Θα επρόκειτο για μια φωτογραφία που θα ΄ταν απαραίτητη για το χθεσινό ρεπορτάζ των ΜΜΕ και σήμερα θα είχε ήδη περιπέσει σε αχρηστία.
Τραβηγμένη με φόντο τη σύναξη των... παλαβών που διακρίνονται σε δεύτερο πλάνο με τα μπλουζάκια, τα κασκόλ και τις σημαίες του κίτρινου θεού, να κάνουν χέρια τραγουδώντας στο πέταλο ενός γηπέδου στην άλλη άκρη της Ευρώπης και εν έτει 2017 "τρέλες" για "Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία" σε ένα ματσάκι της σειράς, μετατρέπεται αυτόματα σε ντοκουμέντο που γρήγορα βρίσκει τη θέση του για το αρχείο σου, ως μια εικόνα εξαιρετικά χρήσιμη για να την τρίβεις όποτε παρουσιάζεται σχετική ευκαιρία, στη μούρη κάθε παρλαπίπα που θέλει να πουλήσει (στους Αρειανοπαρανοϊκούς της εικόνας και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που κλέψαμε και για πάρτη μας λίγη από την περηφάνια που αναδίδεται σε αυτή) "ορθολογισμό", "κοινή λογική", "μακρόπνοα πλάνα", πελατειακή προσέγγιση, αντιλήψεις "εταιρείας", λοιπές τρίχες κατσαρές και last but not least εννοείται, πάνω απ΄ όλα "υπομονή"...
Δεν είναι ότι θέλω να χαϊδέψω αυτιά, ούτε έχει κανένα νόημα απλώς να αυτοθαυμαστούμε. Ξέρω ότι η αγάπη,η πίστη, η τρέλα, η αφοσίωση, η αδιαπραγμάτευτη στήριξη, η επιθυμία δεν αρκούν για να κάνεις χαϊρι στο σημερινό μονοπωλιακό (και όχι "ανταγωνιστικό", γελάει και το παρδαλότερο κατσίκι να μιλάς για "υγιή ανταγωνισμό" όταν μετρημένες στα δάχτυλα ομάδες μονοπωλούν τους τίτλους στα δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα σε όλη την ήπειρο) τοπίο.
Σκάω απλά, που δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να μετουσιώσουμε την απροσμέτρητη δυναμική, σε πραγματική απτή υλική δύναμη που θα μας εκτοξεύσει εκεί που δικαιωματικά αξίζει να βρισκόμαστε. Κι είναι εδώ που αναδύεται κάθε φορά η απογοητευτική ανεπάρκεια του Συλλόγου σε επίπεδο κατάλληλων προσώπων που με αυταπάρνηση, ταλέντο, αποφασιστικότητα θα φτύσουν την καραμελίτσα του "ορθολογισμού" και θα μας θυμίσουν ότι αθλητισμός δεν είναι να θαυμάζεις την επιβεβαίωση του εκ των προτέρων "ισχυρού" (τη σιχαθήκαμε αυτή την επιβεβαίωση σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας), αλλά ένα από τα ελάχιστα πια κοινωνικά πεδία που ο Δαβίδ εξακολουθεί να δύναται να πάρει μια σφεντόνα και να ανοίξει στα δυο την κεφάλα του Γολιάθ.
Προσωπικά, τους είχα πάντα χεσμένους τους κάθε λογής Γολιάθ και τη νοοτροπία αυτών και των παρατρεχάμενών τους. Γι΄ αυτό δεν πολυψήνομαι με τον ισχυρισμό ότι "ένας τέτοιος μας χρειάζεται, όλα τ΄ άλλα είναι να ΄χαμε να λέγαμε".
Ρωτήστε και τους γαύρους, που με τον "πανίσχυρο επενδυτή", τα "στελέχη", την "επιχειρηματική λειτουργία της εταιρείας", τις "υποδομές", τις "ακαδημίες", την "ευρωπαϊκή αντίληψη", τις σουίτες, τους "σελέμπριτις πελάτες" κ.ά, κατάφεραν χθες να γίνουν για άλλη μια φορά το ρεντίκολο της Ευρώπης με το αρνητικό ρεκόρ του ενός βαθμού σε έξι ματς. Ας πάνε τώρα να ψηθούνε μεταξύ τους για το 45ο ξεφτιλισμένο ελληνικό πρωτάθλημα και το πόσο σημαντικός στόχος είναι η κατάκτησή του. Κι ας υπάρχει η κυρίαρχη "λογική" που εύκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος λέγοντας "καλά εσείς τι μιλάτε, Β΄ Εθνική δεν είστε;"
Θα μας φαγουρίσει χαμηλά αυτή η "λογική" (εξαιτίας του ευαίσθητου σημείου που την έχουμε γραμμένη) καθώς θα μπαίνουμε σε πούλμαν και αμάξια για να πάμε στη Δράμα να ξαναφωνάξουμε Αρειανάρα μέχρι να κλείσει ο λαιμός και να μας κατακλύσει εκείνη η συναισθηματική πληρότητα, που κανένας άλλος οπαδός δεν μπορεί να νιώσει.
Ρε Άρης για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!
Aris Boca Oaka Calderon
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου