Είχα την ευτυχία να μένω στην περιοχή εκείνη όπου το χρώμα ήταν κιτρινόμαυρο. ΧΑΡΙΛΑΟΥ!!!
Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει ο σύλλογος που φέρει το Θεό του Πολέμου στο στήθος, γνωρίζουν και τι ακριβώς προσφέρει εδώ και έναν αιώνα στους κατοίκους της Νύμφης του Θερμαικού.
Μία ολόκληρη πόλη που πολλές φορές έφτασε να βρεθεί μπροστά σε μεγάλους θριάμβους, στιγμές δόξας και υπέρμετρης χαράς και περηφάνιας, μια πόλη που δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται!!!
Το χρωστά κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στον ΑΡΗ, τον οποίο "γέννησε" για να της δίνει αυτό που της λείπει στη καθημερινότητα της. Φτωχομάνα από τα παλιά τα χρόνια, είχε μόνο λίγες ελπίδες για να αλλάξει και να βρεθεί ψηλά.
Η μεγαλύτερη της ελπίδα ήταν αυτός ο μέγας σύλλογος!
Η Θεσσαλονίκη λατρεύει το ποδόσφαιρο. Βρίσκεται μέσα στον ανατολίτικο χαρακτήρα της. Μέσα στην καρδιά της, στο "είναι" της!
Όταν πριν από ένα αιώνα μία παρέα στην περίοχή Βότση δημιουργούσε αυτόν τον Αθλητικό Σύλλογο μία μόνο σκέψη κυριάρχησε.
Πως θα κάνουμε τα παιδιά μας να ονειρεύονται;
Με την καθαρότητα της ψυχής, με το θάρρος της καρδιάς, με το σθένος του σώματος, μα πάνω απ' όλα με την περηφάνια και την πίστη προς τον ΑΡΗ και τους ανθρώπους του.
Οι πρώτοι τίτλοι έδωσαν χαρά και υπόσταση στον ΑΡΗ. Τα παιδιά του δεν κέρδισαν γιατί κάποιος τους το επέβαλε.
Οι φίλοι του δεν χάρηκαν γιατί αυτό που αγαπούσαν τους χάρησε κάτι που τους έκανε μονάχα να νιώσουν μεγάλοι.
Κέρδισαν γιατί η νίκη, έδωσε το δικαίωμα στην πολή αυτή να αλλάξει.
Να φύγει από τη μιζέρια, τη γκρίνια, πολλές φορές από τη φτώχεια, την ανυπομονησία και την κακαβουλία.
Συνέχισε για πολλά ακόμη χρόνια και οι πιστοί φίλοι της ομάδας την ακολούθησαν ακόμα και στις πιο αξεπέραστες
λύπες. Κανείς όμως δε μεμψιμοιρούσε. Δεν απέδωσε ευθύνες στο διπλανό του.
Παρά μόνο περίμενε υπομονετικά την επόμενη στιγμή του μεγαλείου.
Η συμπεριφορά αυτή ήταν αμοιβαία τόσο από τους αθλητές όσο κι από τους οπαδούς ή τα μέλη του συλλόγου.
Έτσι τα πράγματα εξελισσόταν πιο εύκολα.
Όταν ήρθε η ώρα να χτιστεί το γήπεδο όλοι έτρεξαν να βοηθήσουν. Ανιδιοτέλεια!!!
Ο Ναός έγινε σπίτι μας. Έδωσε το χώρο όπου θα μεγαλουργούσε η ομάδα με τους πολεμιστές της.
Που θα έδινε κύρος στην πόλη. Νέα όνειρα, νέες δόξες, νέοι που θα τιμούσαν τη φανέλα, φίλαθλοι που θα στήριζαν με κάθε τρόπο την όποια προσπάθεια χωρίς να ζητούν ανταλάγματα.
Ουσιαστικά, οι Θεοί δε λατρεύονται μόνο, ενίοτε διχάζουν.
Δεν έχει μεγάλη σημασία όταν γίνεται κάτι καλοπροαίρετα. Αλλά ότι και να έγινε σημασία έχει να μένει πίσω και χωρίς να αποτελεί ανάμνηση.
Τα όνειρα ΄μπορούν να γίνονται πραγματικότητα αρκεί να τα κυνηγάμε. Ο ΑΡΗΣ πάντοτε και με κάθε ευκαιρία έκανε την πόλη αυτή γνωστή στα πέρατα της Γης. Με κάθε τρόπο. Είτε γιατί κέρδιζε τίτλους, είτε μέσω της λατρείας που έδιχναν οι οπαδοί του.
Δεν έχει στόχους, όταν δεν μπορεί να ονειρεύεται.
Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται ο ΑΡΗΣ έχει στην ιδιοσυγκρασία του το όνειρο του Μεγαλείου. Χωρίς να έχει ποτέ στη σκέψη του να το καταφέρνει με υπόγεια μέσα. Αυτό το γνωρίουν όλοι. Φυσικό είναι κάποιοι αυτό, να το ζηλεύουν και ακόμα χειρότερα να το φθονούν.
Αυτό μας κάνει να διαφέρουμε. Να ξεχωρίζουμε. Κανείς από εμάς δεν θα ήθελε να δει κάτι που κατακτήθηκε με δόλια μέσα. Όσο και να το απαιτούν κάποιες στιγμές οι περιστάσεις.
Το μαγικό άγγιγμα είναι αυτό που θα μας κάνει να του το ανταποδίσουμε κάθε φορά που ερχόμαστε να τον δούμε.
΄Ποτέ δεν θα πάψουμε να νιώθουμε πως οι πρόγονοι του θρυλικού ΑΡΕΩΣ, είναι εκεί και οδηγούν προς τον σωστό δρόμο. Είτε αυτό θα γίνει κάποτε είτε όχι.
Με το ταλέντο, την περηφάνια, την ψυχή και την καρδιά μας θα φτάσουμε ψηλά.
Όποτε κι αν γίνει αυτό, στα 100 χρόνια ή στα 200.
Εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να ονειρευόμαστε.
Γιατί μέχρι σήμερα πολλά μας έχουν πικράνει, πολλά μας έκαναν να θυμώσουμε, να φωνάξουμε να κλάψουμε.
Όμως βλέπουμε πως τα όνειρα μας αργά ή γρήγορα θα μας δώσουν χαρά και το χαμόγελο που λέιπει.
Δίνοντας χρόνο στους άξιους ανθρώπους, στα "δικά" μας παιδιά μέσα στο γήπεδο που φέρει το όνομα ενός μαχητή του ΑΡΕΩΣ("Κλεάνθης Βικελίδης"), θα αντιληφθούμε το ΜΕΓΑΛΕΙΟ μας!!!
Αριστοτέλης Δεληγιάννης
