• Τετάρτη20
  • 0

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια...

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια που ΄χε βγει μια ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ πρέπει να ήταν και λεγόταν "Θεός για μια εβδομάδα". 

 Δεν είμαι πολύ σινεφίλ για να συγκρατώ σχετικές λεπτομέρειες και βασικά ούτε που θυμάμαι αν την είδα ολόκληρη ή αν είχα δει κανά απόσπασμα ή και μόνο το τρέιλερ.
Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η κεντρική ιδέα της που και αυτή αχνά την θυμάμαι. Ένας τύπος έχει αποκτήσει με κάποιον τρόπο θεϊκές ικανότητες και φυσικά το διασκεδάζει και προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Σύντομα καταλαβαίνει ότι τα πράγματα - όπως συχνά συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις - δεν είναι όπως φαίνονται και λίγο αργότερα, καθώς καλείται να πραγματοποιήσει αμέτρητες και τις περισσότερες φορές πλήρως αντικρουόμενες απαιτήσεις, του φεύγει το τσερβέλο.
Τον φαντάζομαι αυτόν τον τύπο, να του ΄λεγαν "κοίτα θα ΄σαι θεός, αλλά μιας και δεν τα κατάφερες με τα αιτήματα όλου του ντουνιά, θα περιοριστείς μόνο στους οπαδούς του Άρη και για να ΄χεις ακόμα πιο ήσυχο το κεφάλι σου, θα περιοριστείς σε θέματα μπάσκετ".
Καλή φάση θα ΄λεγε ο δικός σου, σκεπτόμενος ότι εύκολα κουλαντρίζεται αυτή η φάση, σαν τι να θέλουν τώρα οι οπαδοί μιας ομάδας, τα ίδια θα θέλουν όλοι τους, στο κάτω κάτω... "όλοι Άρης είναι....".
Ε, ρε πλάκα που θα πάθαινε, μόλις θα πήγαινε να κάνει τα ταλέντα του πράξη. Χειρότερη από την προηγούμενη.
Πέντε, έξι, επτά χρόνια, θα άκουγε μια φωνακλάδικη μερίδα (μειοψηφική, πλειοψηφική μη με ρωτάτε δεν είμαι δημοσκόπος, αλλά εκείνο που ξέρω είναι ότι εκείνοι που τσιρίζουν και ακούγονται πολύ, δεν σημαίνει ότι ντε και καλά είναι πάντα οι περισσότεροι σε ένα πλήθος εκφάνσεων της δημόσιας ζωής) να του απευθύνεται λέγοντάς του "κάνε Θεέ μου να μείνουν οι οπαδοί μέχρι το κάγκελο, κάνε να το βουλώσουν οι σύνδεσμοι, κάνε η άποψη των οργανωμένων να πάψει να έχει βαρύνοντα ρόλο στις ενδοσυλλογικές εξελίξεις, κάνε αυτός ο εξ Ελβετίας ορμώμενος σωτήρας μας να ΄χει τα χέρια του λυμένα να κάνει ό,τι γουστάρει στην "επιχείρησή" του, στο κάτω κάτω δική του είναι, όποιος θέλει κριτική ας βρει τα "φράγκα" να πάρει τις μετοχές και να κάνει εκείνος κουμάντο, κάνε να πάψουν να υπάρχουν σε αυτό το σωματείο γενικές συνελεύσεις, λέσχες, ερασιτέχνης γιατί όλα αυτά μας κατέστρεψαν τόσα χρόνια γι΄ αυτό δεν βρισκόταν ένας νοικοκύρης λεφτάς να πάρει την ομάδα να την πάει ψηλά, κάνε να μετατραπούμε όλοι σε καθώς πρέπει θεατές που απλώς θα χειροκροτάμε στις νίκες και θα το βουλώνουμε στις ήττες και γενικότερα στις στραβές".
Θεός όπως θα ΄ταν ο ήρωάς μας, θα τα ΄ξερε όλα και θα αναρωτιόταν όσο να πεις γιατί τόσο μένος (όχι σε πρόσωπα, σε πρόσωπα πάει κι έρχεται, πρόσωπα είναι, προσωπικές αντιζηλίες δημιουργούν, αν και δεν νομίζω οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων στον Άρη μια προηγούμενη περίοδο να είχαν ανοίξει "προσωπικούς λογαριασμούς" με όλη αυτή τη φωνακλάδικη μερίδα. ωστόσο δημόσια παρουσία είχαν, εξηγήσιμη και η φθορά) γιατί τόσο μένος λοιπόν απέναντι σε αντιλήψεις, πρακτικές, διαδικασίες που ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ ΡΕ ΦΙΛΕ, ό,τι και να ακολούθησε ήταν αυτές που είχαν κρατήσει τον Σύλλογο στη ζωή όταν εκείνος έβλεπε τον χάρο με τα μάτια του έπειτα από την -Κοντομηνάδικης προέλευσης- Καρακιτσοσερπανική λαίλαπα.
"Όπως και να ΄χει, δε χαλάω εγώ χατίρι" θα τους έλεγε. Ό,τι μου ζητάτε θα το κάνω. Θέλετε ανέλεγκτη και ασύδοτη λειτουργία ιδιοκτήτη - κλειδοκράτορα, την έχετε. "Επειδή όμως ως θεός βλέπω και το μέλλον, σας προειδοποιώ από τώρα, μην τολμήσετε σε περίπτωση που έρθουν στραβές να ΄ρθείτε να μου ζητάτε τα αντίθετα και τίποτα κάνε θεέ μου τώρα που άλλαξα γνώμη, να γυρίσουν με ένα τσακ τα μυαλά του κόσμου στην παλιά μαχητική νοοτροπία, κάνε τον κόσμο να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να "πάρει κεφάλια", κάνε τον σύνδεσμο -που τώρα... ξαφνικά και καλά... τον αγαπάτε, αλλά εγώ ως θεός ξέρω τις μύχιες σκέψεις σας και γι΄ αυτό το θέμα - να πάψει να σταματά μέχρι το κάγκελο στο οποίο εμείς με τις φωνάρες και τις τσιρίδες μας τον περιορίσαμε και λοιπά".
Ε, τώρα που το... μέλλον ήρθε, τώρα που τα "φύγε χτες", οι ατέλειωτες σειρές εμφατικών θαυμαστικών σε κάθε πρόταση, οι "μπούλοι", οι υπαινιγμοί για... δυναμικές λύσεις, οι διαδικτυακοί λεονταρισμοί είναι το ψωμοτύρι της τρέχουσας φωνακλάδικης μερίδας (που δεν θα μου ΄κανε εντύπωση αν διαπίστωνα ότι η σύνθεσή της δεν έχει αλλάξει δραματικά, αλλά κυρίως κάποιοι Μανωλιοί φόρεσαν τα ρούχα τους αλλιώς) ε, εντάξει, μέχρι και ο θεός της ιστορίας μας θα μας σκυλοβαριόταν.
Και πιθανώς να ΄λεγε "κοιτάτε παιδιά, η αμνησία είναι μια ασθένεια. Αν μου ζητούσατε να σας τη θεραπεύσω, πολύ ευχαρίστως - ως θεός- να το έκανα. Η επιλεκτική αμνησία όμως από την οποία εσείς υποφέρετε δεν είναι πάθηση. Είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής σας και στην ελεύθερη βούληση ούτε ο Θεός μπορεί να επέμβει. Τη διαλέξατε, λουστείτε την".
ΥΓ1: Ό,τι κι αν λέει η παραπάνω ιστοριούλα, δεν αποπροσανατολιζόμαστε από το γεγονός ότι το κάρο είναι βαθιά βουτηγμένο στη λάσπη. Άιντε αφήστε τα παλιά, ξεχάστε ότι πρέπει να ξεχαστεί και σηκώστε σιγά σιγά τα μανίκια να το βγάλουμε πριν να ΄ναι πολύ αργά. Από εμάς περιμένει, δεν νομίζω να υπάρχει πια καμιά διαφωνία επ΄ αυτού.
ΥΓ2: Το κυρίως πρόβλημα δεν είναι ο Λάσκαρης. Είναι η... "Λασκαρίτιδα". Το μεγάλο μπλέξιμο δεν είναι ο συγκεκριμένος "επενδυτής". Είναι η "επενδυτίτιδα"...
                                                                                                   Aris Boca Oaka Calderon  

  • Σάββατο9
  • 0

Άρης : Η δύναμη του κόσμου!

Τραβηγμένη από οποιαδήποτε άλλη οπτική γωνία αυτή η φωτογραφία, θα ήταν ένα ασήμαντο στιγμιότυπο από την έναρξη ενός -μιλώντας και λίγο κυνικά όπως είναι της μόδας - ουσιαστικά ασήμαντου αγώνα του Άρη απέναντι σε μια ασήμαντη βελγική ομάδα (για την οποία ούτε που μπήκα στον κόπο να κοιτάξω αν είναι η παλιά γνώριμη Σουνέρ ή όχι) για μια ασήμαντη (σε σχέση με αυτές στις οποίες έχει παίξει παλιότερα ο Αυτοκράτορας) ευρωπαϊκή διοργάνωση.

 Θα επρόκειτο για μια φωτογραφία που θα ΄ταν απαραίτητη για το χθεσινό ρεπορτάζ των ΜΜΕ και σήμερα θα είχε ήδη περιπέσει σε αχρηστία.
Τραβηγμένη με φόντο τη σύναξη των... παλαβών που διακρίνονται σε δεύτερο πλάνο με τα μπλουζάκια, τα κασκόλ και τις σημαίες του κίτρινου θεού, να κάνουν χέρια τραγουδώντας στο πέταλο ενός γηπέδου στην άλλη άκρη της Ευρώπης και εν έτει 2017 "τρέλες" για "Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία" σε ένα ματσάκι της σειράς, μετατρέπεται αυτόματα σε ντοκουμέντο που γρήγορα βρίσκει τη θέση του για το αρχείο σου, ως μια εικόνα εξαιρετικά χρήσιμη για να την τρίβεις όποτε παρουσιάζεται σχετική ευκαιρία, στη μούρη κάθε παρλαπίπα που θέλει να πουλήσει (στους Αρειανοπαρανοϊκούς της εικόνας και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που κλέψαμε και για πάρτη μας λίγη από την περηφάνια που αναδίδεται σε αυτή) "ορθολογισμό", "κοινή λογική", "μακρόπνοα πλάνα", πελατειακή προσέγγιση, αντιλήψεις "εταιρείας", λοιπές τρίχες κατσαρές και last but not least εννοείται, πάνω απ΄ όλα "υπομονή"...
Δεν είναι ότι θέλω να χαϊδέψω αυτιά, ούτε έχει κανένα νόημα απλώς να αυτοθαυμαστούμε. Ξέρω ότι η αγάπη,η πίστη, η τρέλα, η αφοσίωση, η αδιαπραγμάτευτη στήριξη, η επιθυμία δεν αρκούν για να κάνεις χαϊρι στο σημερινό μονοπωλιακό (και όχι "ανταγωνιστικό", γελάει και το παρδαλότερο κατσίκι να μιλάς για "υγιή ανταγωνισμό" όταν μετρημένες στα δάχτυλα ομάδες μονοπωλούν τους τίτλους στα δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα σε όλη την ήπειρο) τοπίο.
Σκάω απλά, που δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να μετουσιώσουμε την απροσμέτρητη δυναμική, σε πραγματική απτή υλική δύναμη που θα μας εκτοξεύσει εκεί που δικαιωματικά αξίζει να βρισκόμαστε. Κι είναι εδώ που αναδύεται κάθε φορά η απογοητευτική ανεπάρκεια του Συλλόγου σε επίπεδο κατάλληλων προσώπων που με αυταπάρνηση, ταλέντο, αποφασιστικότητα θα φτύσουν την καραμελίτσα του "ορθολογισμού" και θα μας θυμίσουν ότι αθλητισμός δεν είναι να θαυμάζεις την επιβεβαίωση του εκ των προτέρων "ισχυρού" (τη σιχαθήκαμε αυτή την επιβεβαίωση σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας), αλλά ένα από τα ελάχιστα πια κοινωνικά πεδία που ο Δαβίδ εξακολουθεί να δύναται να πάρει μια σφεντόνα και να ανοίξει στα δυο την κεφάλα του Γολιάθ.
Προσωπικά, τους είχα πάντα χεσμένους τους κάθε λογής Γολιάθ και τη νοοτροπία αυτών και των παρατρεχάμενών τους. Γι΄ αυτό δεν πολυψήνομαι με τον ισχυρισμό ότι "ένας τέτοιος μας χρειάζεται, όλα τ΄ άλλα είναι να ΄χαμε να λέγαμε".
Ρωτήστε και τους γαύρους, που με τον "πανίσχυρο επενδυτή", τα "στελέχη", την "επιχειρηματική λειτουργία της εταιρείας", τις "υποδομές", τις "ακαδημίες", την "ευρωπαϊκή αντίληψη", τις σουίτες, τους "σελέμπριτις πελάτες" κ.ά, κατάφεραν χθες να γίνουν για άλλη μια φορά το ρεντίκολο της Ευρώπης με το αρνητικό ρεκόρ του ενός βαθμού σε έξι ματς. Ας πάνε τώρα να ψηθούνε μεταξύ τους για το 45ο ξεφτιλισμένο ελληνικό πρωτάθλημα και το πόσο σημαντικός στόχος είναι η κατάκτησή του. Κι ας υπάρχει η κυρίαρχη "λογική" που εύκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος λέγοντας "καλά εσείς τι μιλάτε, Β΄ Εθνική δεν είστε;"
Θα μας φαγουρίσει χαμηλά αυτή η "λογική" (εξαιτίας του ευαίσθητου σημείου που την έχουμε γραμμένη) καθώς θα μπαίνουμε σε πούλμαν και αμάξια για να πάμε στη Δράμα να ξαναφωνάξουμε Αρειανάρα μέχρι να κλείσει ο λαιμός και να μας κατακλύσει εκείνη η συναισθηματική πληρότητα, που κανένας άλλος οπαδός δεν μπορεί να νιώσει.
Ρε Άρης για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!
                                                                                        Aris Boca Oaka Calderon

  • Τετάρτη6
  • 0

Οπαδική περηφάνια

Τι μπορεί να πει κανείς για αυτόν τον κόσμο;
Μεγάλη υπόκλιση και περηφάνια!
Ο κόσμος του Άρη βρέθηκε και στην Οστάνδη παρά τα τελευταία άσχημα αποτελέσματα και συμπαραστάθηκε με όλη του τη ψυχή στην ομάδα κερδίζοντας (για ακόμα μια φορά) τον θαυμασμό όλων! 

 Η διοργανώτρια αρχή του Champions League έκανε μάλιστα και ιδιαίτερη μνεία στους φίλους της ομάδας γράφοντας στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης "οι οπαδοί του Άρη είναι παντού"!!
Ό,τι και να πεί κανείς είναι λίγο...

  • Τρίτη5
  • 0

H παρουσίαση του νέου βιβλίου της "Aris.re"

H ιστοσελίδα "Αris.re" παρουσιάζει το καινούργιο της βιβλίο με θέμα τον Αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ Άρη!
Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου στην αίθουσα του Τέννις Κλαμπ (Κύπρου 12, Καλαμαριά) παρουσία πολλών εκλεκτών προσκεκλημένων. 

  • Τρίτη5
  • 0

Το χρέος ΟΛΩΝ μας απέναντι στη νέα γένια!

Αυτή η φωτογραφία με τον νεαρό πιτσιρικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που λέμε "όλα τα λεφτά", γιατί σίγουρα υπάρχει θέμα.
Γαλουχημένοι από τους ίδιους τους γονείς, οι πιτσιρικάδες μας που συχνά πυκνά βλέπουμε να "κρέμονται" πάνω στο κάγκελο, αποτελεί αυτό που λέμε έναν άνεμο αισιοδοξίας γεμίζοντας τη ψυχή μας με απέραντη Αρειανοσύνη!
Ίσως ο πιτσιρικάς να μην καταλαβαίνει και πολλά πολλά από εξιγυάνσεις, δικαστήρια, λαμογιές, Γ' Εθνικές και όλα αυτά που "μαστίγωσαν" και ανάγκασαν τον Θεό του Πολέμου να αγωνίζεται (προς το παρόν) σε χαμηλότερες κατηγορίες.
Εμείς όμως που καταλαβαίνουμε πολύ καλά, έχουμε την ιερή υποχρέωση να ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ σ'αυτούς τους πιτσιρικάδες έναν ΑΡΗ αντάξιο, μεγάλο και τρανό, που μέσα στην ίδια τους τη παιδική ψυχή διακατέχονται όλα τα όνειρα για ένα διαφορετικό μέλλον γεμάτο τίτλους και διακρίσεις.
Τι και αν "πατήσαμε" πλέον τα 40 χρόνια της ζωής μας, "γεράσαμε" μέσα στα τσιμέντα του Χαριλάου και σ'άλλα πέταλα της Γης...
Τι και αν δεν είδαμε τίτλο εμείς οι "πρεσβύτεροι", τι και αν φάγαμε στη μάπα τα "πέτρινα" χρόνια, τι και αν ήπιαμε το πικρό ποτήρι των υποβιβασμών, τι και αν "τσαλακώθηκε" η ψυχή μας με τους 4 χαμένους τελικούς...
Κάνουμε τη καρδιά μας πέτρα κάθε Κυριακή, εκεί στα δύσκολα, για να επαναφέρουμε ΟΛΟΙ μαζί μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ παρέα που είμαστε, τον ΑΡΗ μας εκεί που πραγματικά του ανήκει η θέση του, στη φυσική του θέση!
Για τα παιδιά μας, για τους πιτσιρικάδες μας, για τη νέα γενιά που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και που δεν αξίζει κανένα από αυτά τα παιδάκια να περάσουν ό,τι περάσαμε εμείς, αλλά να "γεμίσουν" αύριο μεθαύριο την οπαδική τους οντόντητα με μεγαλεία και θριάμβους!
Μόνο τότε, όταν κάποια στιγμή περάσουν τα χρόνια και ασπρίσουν τα μαλλιά μας, θα αναλογιστούμε ότι ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι στον ΑΡΗ μας αλλά κυρίως απέναντι στην επόμενη νέα γενιά που βλέπουμε με δέος και ανατριχίλα να "ξεπροβάλλει" πάνω στα κάγκελα του θρυλικού Χαριλάου.

  • Σάββατο2
  • 0

Το ντεμπούτο του "ΘΕΟΥ"!

Ενα… εξωγήινο μικρόβιο εντοπίστηκε σε λίμνη στις ΗΠΑ και η NASA το ανακοίνωσε σήμερα, 2 Δεκεμβρίου του 2013.
Σαν σήμερα, το 1979 είχαμε την εντύπωση κι εδώ στην Ελλάδα πως εντοπίσαμε ένα εξωγήινο ον σε ένα γήπεδο μπάσκετ!
Τελικά ήταν ένας “κανονικός” άνθρωπος και το όνομά του ήταν Νίκος Γεωργαλής. Κατά κόσμον, Νίκος Γκάλης.
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1979 ο Νίκος Γκάλης,ο Θεός του μπάσκετ,προσγειώθηκε στην Ελλάδα και ξεκίνησε η απογείωση.
Ηταν η μέρα που έπαιξε το πρώτο του επίσημο παιχνίδι με τη φανέλα του AΡΗ.
“Oσοι ασχολούνται με το μπάσκετ πρέπει να πληρώνουν… Γκαλόσημο”, είχε πει ο Γιάννης Ιωαννίδης.Τελικά πολλοί πλούτισαν λόγω Γκάλη,αλλα κανείς δεν πλήρωσε και το ελληνικό μπάσκετ βγήκε τελικά χαμένο.
Ο Γκάλης πήρε,αλλά και έδωσε πολλά στον ελληνικό αθλητισμό.Πλέον,δεν αποτελεί ενεργό μέλος του ελληνικού μπάσκετ,παρά μόνο Ιστορία του. Πως να αντέξει, άλλωστε, ο… καλλιτέχνης όλη αυτή τη μιζέρια;
Πόσοι από εσάς πιστεύετε στον Θεό;Πόσοι από εσάς πιστεύετε σε κάποιον Θεό;
Πόσοι από εσάς πιστεύετε,τέλος πάντων,σε κάτι ανώτερο;Λογικά είστε αρκετοί.Ωστόσο,πιο θεϊκό από το ανθρώπινο δεν μπορεί να υπάρξει.
Για την ακρίβεια,ο άνθρωπος είναι μια θεϊκή οντότητα,με θετικά κι αρνητικά,με πάθη και λάθη,με ικανότητες και τάσεις αυτοκαταστροφής,με «εγώ» και «εμείς», με «ναι» και «όχι», με ίσως και πρέπει, με γέλιο και κλάμα κ.ο.κ.
Εάν,όμως,δεχθούμε τη θεϊκή μας υπόσταση,τότε γιατί γίνονται διακρίσεις;Γιατί δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε πυρηνικοί
φυσικοί,αθλητές,αστροναύτες,συγγραφείς,ποιητές,ζωγράφοι;Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να διαφέρουν μεταξύ τους;
Η απάντηση ίσως βρεθεί εάν δογματοποιήσουμε τη θεϊκή υπόσταση του ανθρώπου.Τότε μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ακόμη μεταφυσικό συμπέρασμα,τον όρο «εκλεκτός».Δηλαδή ο άνθρωπος που ήρθε σ' αυτή τη γη με σκοπό να κάνει το κάτι παραπάνω.Να ηγηθεί.Να οδηγήσει τους υπόλοιπους εκεί που οι ίδιοι ίσως να μην έχουν φανταστεί ποτέ.Όπως έκανε ο Νίκος Γκάλης,ο «μεγάλος εκλεκτός» του ελληνικού αθλητισμού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η περίπτωση του «Νικ» είναι μοναδική στα παγκόσμια χρονικά.
Ποτέ άλλοτε,ένας μόνο άνθρωπος δεν κατάφερε να δώσει τόσα πολλά σε μία χώρα,«μιλώντας» μόνο με τη... δουλειά του.Ναι,το μπάσκετ ήταν η δουλειά του Γκάλη.Αλλωστε,ήταν ο πρώτος που το παραδέχθηκε δημόσια,δεχόμενος την κριτική των «γνωστικών».Όπως,επίσης,ήταν ο πρώτος που ξερίζωσε από τον ελληνικό σβέρκο τη μιζέρια της πρόσκαιρης ικανοποίησης,όταν μετά τον ημιτελικό του '87 με τη Γιουγκοσλαβία και σε ερώτηση εάν αυτή η νίκη ήταν η μεγαλύτερη στιγμή του Ελληνικού μπάσκετ, απάντησε...«μέχρι την επόμενη».
Στη δική του λογική,ικανοποίηση σήμαινε απαρέγκλιτα κορυφή.Οτιδήποτε παρακάτω ήταν αποτυχία.Παράλογη λογική θα πουν κάποιοι.
Ίδιον των μεγάλων,των ηγετών και των πρωταθλητών θα διατρανώσουμε εμείς.
Τρία στοιχεία,που στον «Νικ» περίσσευαν και τον έκαναν να ξεχωρίσει,να αποκτήσει σφοδρούς εχθρούς,αλλά και ακαταφρόνητους υποστηρικτές.Για (εμάς) τους τελευταίους,ήταν απλά ο «μεγάλος εκλεκτός».Ο άνθρωπος που πήρε στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος και το ανύψωσε εκεί που δεν είχε φτάσει ποτέ. Και το έκανε μόνος του...
Επειδή, όμως, ξεκινήσαμε από το τέλος,δεν σημαίνει πως ξεχνάμε το ξεκίνημα...
Ο Νίκος Γκάλης γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1957 στο Νιου Τζέρσϊ της Ν. Υόρκης και ήταν το τελευταίο από τα 4 παιδία του Γιώργου  και την Στέλλας  Γεωργαλή,που κατάγονταν από τη Ρόδο και είχαν βρεθεί ως μετανάστες στον Νέο Κόσμο.
Ο μικρός Νίκος είχε κλίση στον αθλητισμό και ασχολήθηκε αρχικά με το φουτμπόλ και στη συνέχεια με την πυγμαχία (κάτω και από την καθοδήγηση του πατέρα του που ήταν πυγμάχος στα νιάτα του).
Ωστόσο,η κυρά Στέλλα,που δεν άντεχε να τον βλέπει χτυπημένο και σιχαινόταν το μποξ, τον... ανάγκασε να στραφεί στο μπάσκετ. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στο κολέγιο SEATON HALL, όπου δεν άργησε να δείξει το ταλέντο του στο σκοράρισμα. Αποτέλεσμα;
Την περίοδο 1978-79, στο 4ο έτος των σπουδών του, αναδείχθηκε 3ος σκόρερ του NCAA με 27,5 πόντους μ.ο. πίσω μόνο από τους Μπερντ και Μπάλντερ.
Επόμενο βήμα το ΝΒΑ. Αν και σταρ του κολεγιακού, επιλέχθηκε μόλις στον 4ο γύρο και το Νο 68 από τους BOSTON CELTICS. Βέβαια, στάθηκε άτυχος, καθώς τραυματίστηκε στο πόδι και έμεινε εκτός αγωνιστικής δραστηριότητας για 2 εβδομάδες.
Όμως, η μεγαλύτερη ατυχία του ήταν πως είχε μάνατζερ τον Bill Manon, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν απασχολημένος με το μεγάλο του αστέρι, την Νταιάνα Ρος (έκανε την πρώτη της προσπάθεια για σόλο καριέρα).
Η αξία του μπορεί να μην εκτιμήθηκε από το ΝΒΑ αλλά η φήμη του έφτασε στην πατρίδα των γονιών του και έτσι δεν άργησε το «κυνήγι» από την μεγάλες ομάδες της Αθήνας Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, καθώς και τον ΑΡΗ
Τελικά, νικητές αναδείχθηκαν οι κίτρινοι της Θεσσαλονίκης, που με τις προσπάθειες του προέδρου τους, Μενέλαου Χατζηγεωργίου και του εφόρου της ομάδας  Γιώργου Τσιλιγγαρίδη,έπεισαν τον Γκάλη να έρθει στην Ελλάδα και εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας.
Το πρώτο συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 16/10/1979, ενώ το ντεμπούτο στο Ελληνικό πρωτάθλημα έγινε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου με αντίπαλο τον Ηρακλή. (2 Δεκεμβρίου)
Για την ιστορία το σκορ έληξε 79-78 υπέρ του ΑΡΗ και ο Γκάλης σημείωσε... μόλις 30 πόντους, αλλά με πολύ άσχημα ποσοστά.
Μάλιστα, αρχικά αμφισβητήθηκε στη χώρα μας,λόγω του ύψους του,αλλά ταυτόχρονα έκαναν τρομερή εντύπωση, τόσο οι αθλητικές του ικανότητες όσο και η αφοσίωση του να προπονείται μόνος του επί ώρες, «κληρονομιά» των χρόνων του κολεγίου και του πείσματος για αποδείξεις...

  • Παρασκευή1
  • 0

To Μεγαλείο του ΑΡΗ !

Αντικρύζοντας τη φώτο μπορεί να αντιληφθεί και ο πιο αδαής το Μεγαλείο αυτού του Συλλόγου που λέγεται ΑΡΗΣ !
Εναν Σύλλογο που κάποιοι τόλμησαν και αποπειράθηκαν να καταστρέψουν...
Ψόφο σε όλους αυτούς !!
Ο ΑΡΗΣ "κύριοι", εσείς που "λειτουργήσατε" εις βάρος σε αυτό που ΑΓΑΠΑΜΕ περισσότερο στο κόσμο (μαζί με Θρησκεία και Οικογένεια) και "καταπατήσατε" κάθε έννοιες και αξίες να ξέρετε ότι αυτός ο Σύλλογος θα βρεί μια μέρα το δρόμο του και θα οδηγηθεί εκεί που του αξίζει !!
Θα τον οδηγήσουν όλοι αυτοί που βλέπετε στη φώτο και ακόμοι περισσότεροι !!
Γιατί ο ΑΡΗΣ αποτελεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κοινωνικό φαινόμενο στη "δύσμοιρη" ελληνική κοινωνία αποτελώντας τη πιο λαμπρή αχτίδα φωτός !!
Συναρειανοί συσπειρωθείτε μεταξύ σας, αφήστε στην άκρη τις όποιες διαφορές και αντεκλίσεις έχετε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Αρειανόμετρο για να δείχνει ο καθένας πόσο πιο "ψηλά" είναι από κάποιον άλλον...
Τις Άγιες μέρες φροντίστε να "φορτώσετε" μπαταρίες και από τη νέα χρονιά ΕΛΑΤΕ κοντά στο Σύλλογο όσοι έχετε "απομακρυνθεί"...
Έχετε "ξενερώσει" ναι, όμως ο ΑΡΗΣ για να φτάσει εκεί που του αξίζει θα πρέπει να "ενεργοποιηθούν" ΟΛΟΙ !!
Καλές γιορτές με υγεία και ευτυχία !!! (εκτός από τα λαμόγια που "κατασπάραξαν" ο,τι αγαπάμε και λατρεύουμε)

  • Κυριακή19
  • 0

Μυσταγωγία και Χρέος Τιμής

29-8-1998

Το πάθος και η έκσταση ξεχείλιζε απ’ άκρο σ’ άκρο του Χαριλάου. 
Είχε έρθει η ώρα για τον ΑΡΗ να ανηφορίσει προς την Τούμπα. Ο κόσμος από νωρίς στους χώρους πέριξ του Ναού και οι οπαδοί έδιναν τα πρώτα συνθήματα. «εκεί ψηλά στης τούμπας το Χαρέμι…». 
Τα χρώματα παρέμεναν τα ίδια με αυτά του παρελθόντος και η αγωνία για την έκβαση του αγώνα διάχυτη. Οι πιο αισιόδοξοι ζητούσαν εκδίκηση για ένα κακό αποτέλεσμα του ΑΡΗ στο γήπεδο του με τον ίδιο αντίπαλο πριν από μερικά χρόνια. Η «μαύρη» χρονιά είχε παρέλθει, ο κ.Κοντομηνάς είχε ήδη αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και όλα ήταν έτοιμα.
Από την αγωνία κάποιοι εκ των 7500 «κομάντος» τους βιάστηκαν να ξεκινήσουν για τη μεγάλη πορεία που θα ξεκινούσε από την Παπαναστασίου και το Γήπεδο Χαριλάου. «Μην ξεκινάτε ακόμα. Σε λίγο θα περάσει από δω η ομάδα», φώναξε κάποιος και όλοι περίμεναν τη στιγμή. 
Η ομάδα έρχεται και τα χέρια ήταν ψηλά στον ουρανό. «Διαλύστε τους». 
Το λεωφορείο με την αποστολή φεύγει και   το κιτρινόμαυρο ποτάμι ξεκινά. Πλημμύρα κιτρινόμαυρη και ένταση. Όσο ανέβαιναν, όσο έφταναν πιο κοντά άρχιζε το πρώτο μούδιασμα. Συναισθήματα που παρέπεμπαν στο παρελθόν του ΑΡΗ, σε μια έδρα που είχε αλώσει ουκ ολίγες φορές και με το θράσος του Θεού του Πολέμου. 
Όλοι μπήκαν στις θύρες και περιμένουν. Η ομάδα βγαίνει να κάνει προθέρμανση και τα πρώτα συνθήματα ξαναπαίρνουν το λόγο. Έτσι για εμψύχωση και ψυχολογική ανάταση. Αλλά φαινόταν καθαρά. Γυάλιζε το μάτι τους. Δεν θα έχαναν με τίποτα εκείνη τη μέρα.

Ο διαιτητής σφυρά για τη σέντρα και όλα παίρνουν το δρόμο τους.   Ο ΑΡΗΣ, έχει μπει δυνατά και κάνει την πρώτη του κλασσική ευκαιρία με το Χαριστέα, αλλά ο Μιχόπουλος διώχνει σε κόρνερ. Δεύτερη ίδια ακριβώς φάση και ο πιτσιρικάς τσιμπά σαν την κόμπρα. 1-0!!! Πανζουρλισμός και φωτιά στην κιτρινόμαυρη εξέδρα. 
Ο προπονητής του παοκ Όλεγκ Μπλαχίν, εκνευρίζεται και βρίζει από τον πάγκο του. Άλλωστε από την τσαντίλα του εκείνη τη μέρα έφυγε με σπασμένο πόδι.  Ο δικός μας Γιώργος Φοιρός, ήσυχος παίζει το κομπολόι του και αναμένει. Το σκορ παραμένει για το ημίχρονο και πάμε για το δεύτερο.
Πάμε καλά και δυνατά. Ο Πανόπουλος ξεκινά κατεβασιά και δίνει τη μπάλα στον Κένεντι ο οποίος σκάει μια ντρίμπλα στον αμυντικό και τον αδειάζει. Φτάνει στη μικρή περιοχή και κάνει την παράλληλη μπαλιά. Δημιουργείται αναμπουμπούλα. 
Ο Φλόρες δεν μπορεί να σπρώξει μέσα τη μπάλα και ο Μιχόπουλος μπερδεύεται. Η μπάλα περνά κάτω από τα χέρια και ο Χαριστέας σαν από μηχανής Θεός βρίσκεται σε κενό τέρμα και 2-0!!! Χαμός!!! Αν και ο μικρός αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη ο Θεός της μπάλας είναι με τον ΑΡΗ.
Ο γηπεδούχος αν και μειώνει το σκορ, ο τερματοφύλακας του είχε άλλη γνώμη. Σε μια επιστροφή της μπάλας από αμυντικό προς το Μιχόπουλο όλα έμοιαζαν ρουτίνα.  Έλα όμως που βρίσκει αέρα και η μπάλα πάει στα δίχτυα; 3-1!!! Αποθέωση!!! «Μη σταματάς Μιχόπουλε…»

Η μία ευκαιρία χάνεται πίσω από την άλλη και το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις αν οι επιθετικοί του ΑΡΗ ήταν πιο προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια. Σε μία ακόμα εκπληκτική φάση και μετά από έξοχο συνδυασμό των Φλόρες – Κένεντι ο τελευταίος βγάζει απέναντι στο τέρμα τον Πανόπουλο. 4-1!!! Σε ρυθμούς προπόνησης.
Οι 7500 Αρειανοί εκείνης της μέρας ένιωσαν την ηδονή που ο Θεός  του Πολέμου τους χρωστούσε για πολλά χρόνια. Ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς, βλέποντας και την απέναντι κερκίδα να αδειάζει από νωρίς. Η συμπαράσταση αγαπητοί «φίλοι» προς την αγαπημένη μας ομάδα δεν περιορίζεται μόνο στις νίκες. Κυρίως επεκτείνεται στις ήττες και τις λύπες. Αυτή είναι η διαφορά μας.

Μετά τη λήξη του αγώνα οι παίκτες του ΑΡΗ κατευθύνθηκαν  στον κόσμο για τα επινίκια. Τρομερές στιγμές. Ανεπανάληπτες. Οι περισσότεροι πέταξαν προς τα εκεί τις φανέλες τους. Γιώργος Φοιρός: «Το χρωστούσαμε στον κόσμο μας. Τους ευχαριστούμε για την παρουσία τους. Αξίζει γι’ αυτό τον κόσμο να δίνει κανείς και την ψυχή του».

Την επομένη εκείνου του παιχνιδιού ο Ύμνος του ΑΡΗ, έπαιζε περίλαμπρα από τα μεγάφωνα του Χαριλάου.

Το αφιέρωμα στα παιχνίδια παοκ-ΑΡΗ δε σταματά φυσικά εδώ. Θ” ακολουθήσει η περίοδος όπου ο ΑΡΗΣ θα περάσει πολλά αγκάθια για να ξαναβρεί το δρόμο προς τη νίκη, στο γήπεδο της Τούμπας. Από το 1998 μέχρι και τις μέρες μας.
                                                                    Αριστοτέλης Δεληγιάννης                                                                 

  • Τετάρτη25
  • 0

«Θρησκεία» το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία

Το ποδόσφαιρο λατρεύεται ως κάτι το θεϊκό στην Βραζιλία. Τα μικρά παιδιά στις φαβέλες των μεγαλουπόλεων και στην παραλία του Ρίο ντε Τζανέιρο ζουν καθημερινά με ένα όνειρο. 
Να χωριστούν σε ομάδες, να φτιάξουν υποτυπώδη τέρματα, να βρουν μία μπάλα και να αρχίσουν να παίζουν. Όλα σχεδόν έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Να ακολουθήσουν τα βήματα των ινδαλμάτων τους, να ξεκινήσουν μία επαγγελματική καριέρα και να πρωταγωνιστήσουν σε κάποιο από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Συνολικά 1169 Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές έχουν αφήσει την πατρίδα τους αγωνιζόμενοι σε ομάδες ολόκληρου του πλανήτη. Οι 871 από αυτούς, η μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή, κάνουν καριέρα σε πρωταθλήματα της Ευρώπης. Δεν είναι ωστόσο όλοι όπως ο Κακά, ο Ρομπίνιο, ο Πάτο, ο Νταβίντ Λουίζ, ο Όσκαρ και άλλοι που αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο λαμβάνοντας τεράστιους μισθούς και κάνοντας μια ζωή γεμάτη πολυτέλεια.
Ο Κλέιτον Σοάρες ντο Νασιμέντο, όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι ένας από τους… άλλους Βραζιλιάνους που αγωνίζονται στην Ευρώπη μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Παίζει στην IF Φουγκλαφιόρουρ, ομάδα ενός χωριού των 1,500 κατοίκων των Νήσων Φαρόες. Με τα 22 γκολ που σημείωσε με τη φανέλα της IF ο 33χρονος Βραζιλιάνος επιθετικός αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην κατηγορία οδηγώντας την ομάδα του στη δεύτερη θέση του βαθμολογικού πίνακα του εγχώριου πρωταθλήματος.
Ο Νασιμέντο αγωνίζεται σε ομάδες των Φαρόες την τελευταία δεκαετία και είναι ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος δεν ζει από την μπάλα. Πως θα μπορούσε άλλωστε από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο στους Νήσους Φαρόες βρίσκεται σε ερασιτεχνικό ή ημιεπαγγελματικό επίπεδο. Τα ελάχιστα χρήματα που παίρνει δεν του φτάνουν προκειμένου να ζήσει τον ίδιο, τη γυναίκα του και τον 13χρονο γιό τους που ζουν πίσω στο Ρίο της Βραζιλίας. Έτσι δουλεύει σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας ψαριών, με την αλιεία να αποτελεί το κυριότερο είδος επαγγελματικής ενασχόλησης στους Νήσους.
«Δουλεύω κάθε μέρα για έξι ώρες από τις εννιά το πρωί μέχρι τις τρεις το μεσημέρι και προπονούμαι πέντε μέρες την εβδομάδα από τις έξι το απόγευμα και έπειτα μετά τη δουλειά. Έφυγα από τη Βραζιλία για οικονομικούς λόγους, για να βρω μια καλύτερη ζωή. Ήταν σημαντικό. Η γυναίκα μου με ακολούθησε στα Φαρόες και έμεινε για επτά χρόνια, αλλά μετά έφυγε με τον γιό μας για τη νότια Ισπανία και τον περασμένο χρόνο γύρισαν πίσω στο Ρίο», τονίζει ο Νασιμέντο στην εφημερίδα Guardian.
Σε μία άλλη κρύα χώρα της Βόρειας Ευρώπης, στη Φινλανδία, ο Βραζιλιάνος Ράφαελ αγωνίζεται με τη φανέλα της Λάχτι. Αυτός τουλάχιστον μπορεί να βγάζει τα προς το ζην χωρίς να χρειάζεται να κάνει δεύτερη εργασία, ωστόσο τα χρήματα τα οποία λαμβάνει από το ποδόσφαιρο ξέρει πως δεν θα του φτάσουν για μια ζωή με αποτέλεσμα μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής του καριέρας να σκεφτεί με τι θα μπορέσει να ασχοληθεί. «Αγωνίζομαι καθαρά σε επαγγελματικό επίπεδο εδώ, αλλά δεν έχω σκεφτεί τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. 
Αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου, να γίνω ποδοσφαιριστής. Μετά από κάποια χρόνια όμως, όταν θα κρεμάσω τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια, θα πρέπει να βρω μια άλλη δουλειά, αλλά ακόμα δεν γνωρίζω τι ακριβώς», αναφέρει ο Ράφαελ στην ίδια εφημερίδα.
Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονται και πέντε Βραζιλιάνοι, οι Έντισον Λουίς ντο Σάντος, Ροντόλφο Σοάρες, Άντερσον Μέντες Ριμπέιρο, Τζάκσον Λίμα και Μαρσέλο Μαριάνο Ντίας οι οποίοι αγωνίζονται πολύ νοτιότερα, στη Χιμπέρνιανς της Μάλτας. 
Η προσαρμογή τους εκεί ήταν σαφώς πιο εύκολη από τη στιγμή που το μεσογειακό κλίμα είναι πιο κοντά σε αυτό της πατρίδας τους. «Όταν κάποιος Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής έρχεται στο νησί της Μάλτας, αμέσως ερωτεύεται αυτή τη χώρα. Αισθάνεται ασφάλεια ότι μπορεί να δουλέψει και να μεγαλώσει την οικογένειά του εδώ. Το σπίτι τους το πληρώνει ο σύλλογος, όπως και τους παρέχει αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους. Ο μισθός τους είναι γύρω στα 1,500 με 2,000 ευρώ τον μήνα», υπογραμμίζει ο γραμματέας του μαλτέζικου συλλόγου Στέφεν Αμπέλα.
Από τους 800 και πλέον Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, είτε πρωτοκλασάτα είτε σε ημιεπαγγελματικό και ερασιτεχνικό επίπεδο, τα ποσοστά με βάση τη θέση που αγωνίζονται είναι μοιρασμένα εκτός από τη θέση του τερματοφύλακα. Μόλις 5% από αυτούς υπερασπίζονται τα γκολπόστ ενώ το υπόλοιπο 95% μοιράζεται σχεδόν ισόποσα σε άμυνα, κέντρο και επίθεση.
Το γεγονός μάλιστα της εξόδου των ταλέντων από το ποδόσφαιρο της χώρας δεν προβληματίζει καθόλου τους Βραζιλιάνους, από τη στιγμή που όλη στη Βραζιλία γνωρίζουν πως το να παίξεις στην Ευρώπη αποτελεί όνειρο όλων των παιδιών που θέλουν να πραγματοποιήσουν ποδοσφαιρική καριέρα. «Είναι πλέον αποδεκτό ότι υπάρχουν τόσο πολλοί παίκτες που ξεκινούν την καριέρα τους εδώ και εν συνεχεία φεύγουν για την Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού. 
Κανείς δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι πολλοί παίκτες αναζητούν την τύχη τους έξω από τη Βραζιλία. Κάθε τρεις και λίγο ένα μεγάλο ταλέντο φεύγει», επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Τζον Κότεριλ, δημοσιογράφος και σχολιαστής του τηλεοπτικού δικτύου Globo.
othersidefootball.com

  • Πέμπτη5
  • 0

O Θεσμός του ΑΡΗ

Ο ΑΡΗΣ, συμπληρώνει στις 25 Μαρτίου 2014, 100 χρόνια ζωής. 
Στον προεδρικό του θώκο έχουν "καθήσει" πολλοί πρόεδροι εκ των οποίων κάποιοι έχουν διατελέσει "καπετάνιοι" ολόκληρου του συλλόγου. Του Α.Σ. ΑΡΗΣ!!!
Διοίκησαν έτσι τα τμηματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλευ, πόλο, στίβο, κολύμβηση κτλ. 
Πρώτος πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Μ. Κυδωνάκης(1914-1916) και ο τελευταίος της προπολεμικής περιόδου ο Μ.Ματθαίου(1938-1941). 
Κατά τα πρώτα έτη της μεταπολεμικής περιόδου πρόεδρος διετέλεσε ο Ιωάννης Αγγέλλου για να τον διαδεχτεί το 1967-1969 ο Κλεάνθης Βικελίδης. 
Σαν σημαντικότερη προσφορά καταγράφεται αυτή του Νίκου Καμπάνη τις περιόδους, 1969-1970, 1970-1972, 1973-1974, 1975-1976. Από το 1977 και μετά ο πλέον πετυχημένος πρόεδρος ήταν ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου, τόσο για το ποδοσφαιρικό τμήμα όσο και για τον πολυνίκη μπασκετικό ΑΡΗ!!! Κυρίως βέβαια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος εκείνου που αποτέλεσε την αφορμή για τον ερχομό του Νίκου Γκάλη στην Ελλάδα. 
Όταν οι Α.Σ. μετεράπηκαν σε ανώνυμες εταιρίες, σε ΠΑΕ, ΚΑΕ κτλ, ο ΑΡΗΣ άλλαζε προέδρους σαν τα πουκάμισα, σε μεγαλύτερο βαθμό στην ΠΑΕ. 
Κάλλεν,Μαραβέλιας, Ιωαννίδης, Δασυγένης, Τζενεράκης, Δεδέογλου, Ηλιάδης, Τσαρούχας, Γράντας, Σπύρου, Πολιτάκης, Μπουτοβίνος, Παναγούλιας, Ματθαίου, Σκόρδας, Αθανασιάδης και τώρα ξανά Ηλιάδης. 
Δεν θα εξετάσουμε κατά πόσο επιτυχημένος ήταν ο καθένας, ούτε βέβαια και τα πολλά λάθη που διέπραξαν εις βάρος του ΑΡΗ!!!Άλλωστε αυτό φαίνεται από τη συχνότητα που οι εκάστοτε πρόεδροι, έβρισκαν με την ταχύτητα του φωτός τον αντικαταστάτη τους. 
Εκεί που θα έπρεπε να σταθούμε είναι η λέξη Θεσμός! 
Όσον αφορά την έννοια του προεδρικού θώκου στον ΑΡΗ. Ακούγεται συχνά και από αρκετούς δημοσιογράφους, παραγωγούς ραδιοφωνικών εκπομπών, εφημερίδες και ιστοσελίδες, το κατα πόσο είναι ανάγκη ο Αρειανός να στηρίζει το συγκεκριμένο "Θεσμό". 
Είναι αυτό το σημείο γραφικότητας, όπου βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς αυτοί που ξεχνούν πως ο ΑΡΗΣ δεν είναι σύλλογος παραγωγής προέδρων, αλλά αθλητικό σωματείο. 
Ο μοναδικός άνθρωπος σε όλο τον κόσμο που εκπροσώπησε τον ΑΡΗ, με κανόνες, λειτουργίες, οράματα, σχέδιο, αποφάσεις, με πολιτική υπόσταση τον ΑΡΗ ήταν ο Νίκος Καμπάνης. Από εκεί και ύστερα το χάος. Ήταν αυτός που έθεσε τις βάσεις για να μπορέσουν οι επόμενοι να θεωρήσουν την "καρέκλα" τους θεσμό για να τους σέβεται ο κόσμος. 
Αλίμονο αν αποκαλούμε τον "θεσμό" Νίκο Καμπάνη, όπως τους σύγχρονους καρεκλοκένταυρους με τον ίδιο τρόπο. Στον ΑΡΗ, έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι το "ουδείς αναντικατάστατος" δεν ισχύει. Το 99% των προσώπων που έχουν διοικήσει τον ΑΡΗ, από το 1980 και μετά ήταν αναλώσιμοι. 
Στη σύγχρονη εποχή οι θεσμοί έχουν καταλυθεί. Ειδικά σε ένα σύλλογο όπως ο ΑΡΗΣ, που έχει περάσει τα πάνδεινα. Ειδικότερα από τους προέδρους του. Ο δήθεν "θεσμός" δεν είναι δυνατόν να στέκεται εκεί και να περιμένει αυτόν που θα κάτσει πάνω του και θα περιμένει να διοικήσει τον ΑΡΗ. 
Η δημοκρατικότητα δεν ισχύει στα μεγάλα κλαμπ που πασχίζουν από τίτλους. Τρανά παραδείγματα αυτά της Μπαρτσελόνα και της Ντόρτμουντ με τις τεράστιες ιδιαιτερότητες τους. Η μεν Μπαρτσελόνα είναι μία ομάδα που εκπροσωπεί το έθνος της Καταλονίας, με όλα τα παρελκόμενα της ανεξαρτησίας, του έμμεσου "πολέμου" με την Καστίλλη και του κράτους της Μαδρίτης. 
Η δε Ντόρτμουντ πριν καταφέρει αυτά που έχει σήμερα, πήρε Τσάμπιονς Λιγκ και δάνειο από τη μεγάλη της εχθρό Μπάγερν Μονάχου η οποία αποζητά τον ανταγωνισμό, για να είναι η ίδια ανταγωνιστική στην Ευρώπη. 
Οπότε λοιπόν δεν μπορεί κανείς να στηρίξει με τρανταχτά επιχειρήματα που μπορούν να πείσουν ένα Λαό, όπως του ΑΡΗ, πως σχέδια τύπου Λέσχης ευσταθούν και μπορούν να δίνουν λύσεις. Από τη στιγμή μάλιστα που ο ΑΡΗΣ δεν έχει πάρει τίτλο από το 1970!!!
Για να διατηρήσεις τελικά την έννοια ενός θεσμού, αν μπορούμε να τον αποκαλούμε έτσι, πρέπει να έχεις δημιουργήσει πριν τις συνθήκες, να βρεθεί ο κατάλληλος για να τον εκπροσωπεί επάξια με όλες τις απαραίτητες παραμέτρους και με αποτελέσματα. 
Τα τελευταία χρόνια στην ΠΑΕ, ο ΑΡΗΣ, διοικείται από 4 Προέδρους!!!
Ο ένας είναι πρώην, ο δεύτερος της Λέσχης είναι ο μεγαλομέτοχος, ο τρίτος είναι εκλεγμένος από τον δεύτερο και ο τέταρτος εκλέγεται κι αυτός από τα μέλη του μεγαλομετόχου και από το σύνολο των υπόλοιπων τριών . 
Ο πρώτος έφυγε και πλέον δεν υπάρχει, ο δεύτερος που αντικαταστάθηκε αντικατέστησε μέσω εκλογικών δημοκρατικών διαδικασιών τον τρίτο και ο τέταρτος αντικαταστάθηκε από αυτούς που έδιωξαν τους προηγούμενους τρεις!!!!! 
Ποιος από τους τέσσερις είναι ΘΕΣΜΟΣ;
Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α-Σ!!!! 
Γιατί πολύ απλά για να είσαι θεσμός πρέπει να σε σέβονται. Πείτε μου ποιον σεβάστηκε ο Αρειανός κόσμος αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος, φίλαθλοι, οπαδοί,πολιτικοί, σωματεία, τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια;
Ποιος από αυτούς που έκατσαν στον "θεσμό" σεβάστηκαν αυτήν ακριβώς την έννοια;
Ποιος από αυτούς τους "θεσμούς" σεβάστηκε τον ΑΡΗ;
Ο ΘΕΣΜΟΣ, είναι ένας γιατί υπάρχει 100 χρόνια και μέσα από τα σπλάχνα του γέννησε ανθρώπους με ήθος που τον αγαπούσαν, γέννησε αθλητές που τον τίμησαν, γέννησε ΘΕΟΥΣ που τον προστάτεψαν και τον πήγαν στα ουράνια, γέννησε "ΘΕΣΜΟΥΣ" που έγραψαν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία. 
Το ξέρετε το όνομα του;
ΑΡΗΣ λέγεται και πρέπει να είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ!!!
Θα κλείσω με τον τελευταίο "Θεσμό" που ευτύχησε να έχει ο ΑΡΗΣ και ένα "ρητό" του που έκανε έναν ολόκληρο ΛΑΟ ν' ανατριχιάσει. 
"Για ένα τέτοιο σύλλογο αξίζει κανείς ακόμα και να πεθάνει". 
Νίκος Καμπάνης, Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ του ΑΡΕΩΣ!!!
                                                                                        Αριστοτέλης Δεληγιάννης

  • Κυριακή30
  • 0

AΡΗΣ-Θεσσαλονίκη

Πάει καιρός από τότε που ένιωσα για πρώτη φορά τη διαφορετική χροιά που προσέφερε ο ΑΡΗΣ στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Είχα την ευτυχία να μένω στην περιοχή εκείνη όπου το χρώμα ήταν κιτρινόμαυρο. ΧΑΡΙΛΑΟΥ!!!
Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει ο σύλλογος που φέρει το Θεό του Πολέμου στο στήθος, γνωρίζουν και τι ακριβώς προσφέρει εδώ και έναν αιώνα στους κατοίκους της Νύμφης του Θερμαικού. 
Μία ολόκληρη πόλη που πολλές φορές έφτασε να βρεθεί μπροστά σε μεγάλους θριάμβους, στιγμές δόξας και υπέρμετρης χαράς και περηφάνιας, μια πόλη που δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται!!!
Το χρωστά κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στον ΑΡΗ, τον οποίο "γέννησε" για να της δίνει αυτό που της λείπει στη καθημερινότητα της. Φτωχομάνα από τα παλιά τα χρόνια, είχε μόνο λίγες ελπίδες για να αλλάξει και να βρεθεί ψηλά. 
Η μεγαλύτερη της ελπίδα ήταν αυτός ο μέγας σύλλογος!
Η Θεσσαλονίκη λατρεύει το ποδόσφαιρο. Βρίσκεται μέσα στον ανατολίτικο χαρακτήρα της. Μέσα στην καρδιά της, στο "είναι" της!
Όταν πριν από ένα αιώνα μία παρέα στην περίοχή Βότση δημιουργούσε αυτόν τον Αθλητικό Σύλλογο μία μόνο σκέψη κυριάρχησε.
Πως θα κάνουμε τα παιδιά μας να ονειρεύονται;
Με την καθαρότητα της ψυχής, με το θάρρος της καρδιάς, με το σθένος του σώματος, μα πάνω απ' όλα με την περηφάνια και την πίστη προς τον ΑΡΗ και τους ανθρώπους του. 
Οι πρώτοι τίτλοι έδωσαν χαρά και υπόσταση στον ΑΡΗ. Τα παιδιά του δεν κέρδισαν γιατί κάποιος τους το επέβαλε. 
Οι φίλοι του δεν χάρηκαν γιατί αυτό που αγαπούσαν τους χάρησε κάτι που τους έκανε μονάχα να νιώσουν μεγάλοι. 
Κέρδισαν γιατί η νίκη, έδωσε το δικαίωμα στην πολή αυτή να αλλάξει.
Να φύγει από τη μιζέρια, τη γκρίνια, πολλές φορές από τη φτώχεια, την ανυπομονησία και την κακαβουλία. 
Συνέχισε για πολλά ακόμη χρόνια και οι πιστοί φίλοι της ομάδας την ακολούθησαν ακόμα και στις πιο αξεπέραστες 
λύπες. Κανείς όμως δε μεμψιμοιρούσε. Δεν απέδωσε ευθύνες στο διπλανό του. 
Παρά μόνο περίμενε υπομονετικά την επόμενη στιγμή του μεγαλείου.
Η συμπεριφορά αυτή ήταν αμοιβαία τόσο από τους αθλητές όσο κι από τους οπαδούς ή τα μέλη του συλλόγου. 
Έτσι τα πράγματα εξελισσόταν πιο εύκολα. 
Όταν ήρθε η ώρα να χτιστεί το γήπεδο όλοι έτρεξαν να βοηθήσουν. Ανιδιοτέλεια!!!
Ο Ναός έγινε σπίτι μας. Έδωσε το χώρο όπου θα μεγαλουργούσε η ομάδα με τους πολεμιστές της. 
Που θα έδινε κύρος στην πόλη. Νέα όνειρα, νέες δόξες, νέοι που θα τιμούσαν τη φανέλα, φίλαθλοι που θα στήριζαν με κάθε τρόπο την όποια προσπάθεια χωρίς να ζητούν ανταλάγματα. 
Ουσιαστικά, οι Θεοί δε λατρεύονται μόνο, ενίοτε διχάζουν. 
Δεν έχει μεγάλη σημασία όταν γίνεται κάτι καλοπροαίρετα. Αλλά ότι και να έγινε σημασία έχει να μένει πίσω και χωρίς να αποτελεί ανάμνηση. 
Τα όνειρα ΄μπορούν να γίνονται πραγματικότητα αρκεί να τα κυνηγάμε. Ο ΑΡΗΣ πάντοτε και με κάθε ευκαιρία έκανε την πόλη αυτή γνωστή στα πέρατα της Γης. Με κάθε τρόπο. Είτε γιατί κέρδιζε τίτλους, είτε μέσω της λατρείας που έδιχναν οι οπαδοί του.
Δεν έχει στόχους, όταν δεν μπορεί να ονειρεύεται. 
Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται ο ΑΡΗΣ έχει στην ιδιοσυγκρασία του το όνειρο του Μεγαλείου. Χωρίς να έχει ποτέ στη σκέψη του να το καταφέρνει με υπόγεια μέσα. Αυτό το γνωρίουν όλοι. Φυσικό είναι κάποιοι αυτό, να το ζηλεύουν και ακόμα χειρότερα να το φθονούν. 
Αυτό μας κάνει να διαφέρουμε. Να ξεχωρίζουμε. Κανείς από εμάς δεν θα ήθελε να δει κάτι που κατακτήθηκε με δόλια μέσα. Όσο και να το απαιτούν κάποιες στιγμές οι περιστάσεις. 
Το μαγικό άγγιγμα είναι αυτό που θα μας κάνει να του το ανταποδίσουμε κάθε φορά που ερχόμαστε να τον δούμε. 
΄Ποτέ δεν θα πάψουμε να νιώθουμε πως οι πρόγονοι του θρυλικού ΑΡΕΩΣ, είναι εκεί και οδηγούν προς τον σωστό δρόμο. Είτε αυτό θα γίνει κάποτε είτε όχι. 
Με το ταλέντο, την περηφάνια, την ψυχή και την καρδιά μας θα φτάσουμε ψηλά. 
Όποτε κι αν γίνει αυτό, στα 100 χρόνια ή στα 200. 
Εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. 
Γιατί μέχρι σήμερα πολλά μας έχουν πικράνει, πολλά μας έκαναν να θυμώσουμε, να φωνάξουμε να κλάψουμε. 
Όμως βλέπουμε πως τα όνειρα μας αργά ή γρήγορα θα μας δώσουν χαρά και το χαμόγελο που λέιπει. 
Δίνοντας χρόνο στους άξιους ανθρώπους, στα "δικά" μας παιδιά μέσα στο γήπεδο που φέρει το όνομα ενός μαχητή του ΑΡΕΩΣ("Κλεάνθης Βικελίδης"), θα αντιληφθούμε το ΜΕΓΑΛΕΙΟ μας!!!

 Αριστοτέλης Δεληγιάννης

  • Παρασκευή28
  • 0

Το βιβλίο των 100 χρόνων!!!

Eπιτέλους είναι γεγονός και κυκλοφορεί!! 
Το βιβλίο των 100 χρόνων του ΑΡΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ πήρε σάρκα και οστά μετά από μακροχρόνια και 
κοπιαστική -προσωπική- εργασία από έναν φίλαθλο-οπαδό του Συλλόγου.
Κάτι που έπρεπε ήδη να κάνει ο επίσημος ΑΡΗΣ (πραγματικά απορίας άξιο), αυτό το βιβλίο αποτελεί μια ακόμη «γροθιά», μια ακόμη απόδειξη αγάπης και αφοσίωσης για το τι μπορεί να καταφέρει ο απλός φίλαθλος σε σχέση με αυτούς που είναι ανίκανοι να πραγματοποιήσουν το αυτονόητο...
Το βιβλίο με την επωνυμία «Την Καρδιά αν Ρωτήσεις Ποτέ…» αποτελεί έναν φόρο τιμής για τους ανθρώπους που φόρεσαν την ιερή κιτρινόμαυρη φανέλα και αγωνίστηκαν μ'αυτήν από το 1914 εώς σήμερα.

 Για περισσότερες πληροφορίες και την απόκτηση του βιβλίου των 100 χρόνων μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα aris.re πατώντας εδώ 

 1914-2014 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΗΣ 

  • Πέμπτη27
  • 0

H χαμένη περηφάνια που αποκατέστησε ο Νίκος Γκάλης!

Την Τρίτη 7 του Μάη 2013 οι 35 και άνω απανταχού της χώρας κηδέψαμε τη νιότη μας. 
Την ώρα που η φανέλα με το Νο 6 υψωνόταν στο κέντρο της Κολυμβήθρας του Σηλωάμ των μεγάλων του ευρωπαϊκού μπάσκετ για κοντά μια 10ετία, την νιώθαμε σαν σάβανο να τυλίγεται πάνω από τη χαμένη μας νιότη.
Και τι δε θα έδινε ο καθένας από εμάς τους πιστούς της μπασκετικής μασονίας (πριν γιγαντώσει και γίνει κίνημα) να γυρίζαμε το χρόνο πίσω για μια Πέμπτη απόγευμα, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες στις φιλόξενες σκάλες του Αλεξανδρείου από τις 18:00, να περιμένουμε να ανοίξουν οι πύλες και να πάρουμε θέση για την παράσταση που άρχιζε στις 21:45.
Αλήθεια ποια παράσταση απανταχού της Γης άντεξε τόσα και τόσα χρόνια με τον ίδιο πρωταγωνιστή και τα ίδια σκηνικά;
Ποιο κοινό αδημονούσε ποτέ για την επόμενη πριν καν τελειώσει αυτή που έβλεπε αποσβολωμένο να εκτυλίσσεται μπροστά του;
Ποια συνήθεια (Πέμπτη βράδυ γήπεδο ή μπροστά στην τηλεόραση, Σάββατο μεσημέρι τα ίδια) άντεξε τόσα χρόνια χωρίς να γίνει ποτέ ρουτίνα; Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά σου ότι καμιά φορά ο κόσμος κλαίει χωρίς να ξέρει αν είναι από χαρά ή από λύπη, από περηφάνια ή από αναπόληση;
Τα μπλουζάκια που φόρεσαν τα παιδιά του τωρινού ΑΡΗ μετά το φιλικό με τη ΛΙΜΟΖ έλεγαν: «Νίκο σ’ ευχαριστούμε».
Αν ήταν λιγότερο αλτρουιστές, τα παλικαράκια θα έγραφαν στις μπλούζες τους: «Νίκο κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με την αφίσα σου πάνω από το κεφάλι μας». Ποια άλλη αφίσα άντεξε τόσα χρόνια σε παιδικά δωμάτια, ακόμα και όταν αυτά έπαψαν να είναι παιδικά;
Νίκο, εσύ που έλυνες τους γρίφους σε κάθε αγώνα απάντησέ μας: πειράζει που προχθές λυπόμασταν που τώρα πια τα παιδιά μεγαλώσανε;
Πειράζει που ήμασταν και λίγο θλιμμένοι στη γιορτή σου; Από προχθές είμαστε πια σίγουροι ότι στο γήπεδο να χτυπάς την μπάλα δε θα σε ξαναδούμε, όσο και αν το θέλαμε από τη μέρα που έφυγες και ακόμα πιο σίγουροι ότι θα ζεις για πάντα εντός μας.
Θα είσαι η περηφάνια, η μαγκιά, το παράσημο της γενιάς μας . Η πιο τρανή απόδειξη ότι δεν πήγε χαμένη.
You did it always your way, Nick
                                                                                                                  Σπύρος Χριστοφορίδης

  • Πέμπτη16
  • 0

Με το μυαλό στον τελικό (69-55)

Ένας ΑΡΗΣ που ήταν εμφανώς χαλαρός και προσεκτικός ενόψει του τελικού του Σαββάτου, ηττήθηκε με 69-55 από τον Ολυμπιακό, που παρουσιάστηκε βελτιωμένος σε σχέση με τις τελευταίες μέτριες εμφανίσεις του.

 Παρουσία του Νίκου Λάσκαρη στην κερκίδα, ο ΑΡΗΣ κατάφερε στο πρώτο πεντάλεπτο να κοντρολάρει τον ρυθμό του αγώνα, με τον Καββαδά να δίνει λύσεις και να κρατά το σκορ στο 9-9. Στην συνέχεια οι ερυθρόλευκοι ανέβασαν στροφές και με ένα σερί 11-0 έκλεισαν το πρώτο δεκάλεπτο με το υπέρ τους 20-9. Ο Γιάννης Αθηναίου αύξησε το σερί σε 13-0 στις αρχές της δεύτερης περιόδου, με τον ΑΡΗ να αντιδρά και να πλησιάζει στο 22-19. Οι Γκριν και Μάντζαρης ανέλαβαν δράση και έστειλαν τον Ολυμπιακό στο +12 (31-19), με το ημίχρονο να τελειώνει 40-21.

 Ο ΑΡΗΣ εμφανίστηκε αρκετά βελτιωμένος στην τρίτη περίοδο, καθώς βγάζοντας ενέργεια στην άμυνά του και βρίσκοντας λύσεις από τους Κάμινγκς και Τζένκινς μείωσε το σκορ στο 48-39 (27'). Οι Πειραιώτες χτύπησαν με τον εκπληκτικό σήμερα Μιλουτίνοφ, κλείνοντας το τρίτο δεκάλεπτο στο 54-21. Στην τελευταία περίοδο δεν άλλαξε κάτι με τον ΑΡΗ να μην μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση και να γνωρίζει την ήττα με 69-55.

 Το μυαλό όλων στον ΑΡΗ είναι στον ιστορικό τελικό της 18ης Φεβρουαρίου όπου οι κιτρινόμαυροι θα διεκδικήσουν τον πρώτο τους τίτλο μετά από 13 χρόνια.

 Δεκάλεπτα: 20-9, 40-21, 54-41, 69-55

 ΟΣΦΠ (Σφαιρόπουλος): Γκριν 14 (2), Μπιρτς 2, Πρίντεζης 9 (2), Παπανικολάου 9 (2), Μάντζαρης 11 (3), Τολιόπουλος, Παπαπέτρου 3, Γουότερς 2, Αγραβάνης 4, Μιλουτίνοβ 9, Λοτζέσκι 4, Αθηναίου 2.

 ΑΡΗΣ (Πρίφτης): Τζένκινς 10 (2), Κάμινγκς 12 (1), Μούρτος, Καββαδάς 13, Ντραγκίσεβιτς, Ξανθόπουλος, Φλιώνης, Ζάρας 5 (1), Γκόρντον 2, Γιάνκοβιτς 9 (1), Τζάκσον 4.

aris.re

  • Πέμπτη16
  • 0

Όχι κύριοι, έτσι δεν ανεβαίνουμε! (1-1)

Ο ΑΡΗΣ έχασε 7 βαθμούς στα τελευταία τρία παιχνίδια και είναι πιο πολύ από ποτέ φέτος εκτός του παιχνιδιού της ανόδου! 
Οι κίτρινοι που έζησαν και πάλι στιγμές ...Ριζούπολης, δέχτηκαν την ισοφάριση λίγο πριν τη λήξη, και έχοντας τα χαμένα, αμύνθηκαν μέχρι ο διαιτητής να δώσει το τελικό σφύριγμα με σκορ που μας αφαίρεσε ακόμη δύο βαθμούς από την άνοδο. Αν η Λαμία κερδίσει και αύριο, τότε ο ΑΡΗΣ θα απέχει -6 από τις πρώτες δύο ομάδες, μια σεβαστή διαφορά, δύσκολη να υπερκεραστεί όταν Λαμία και Απόλλωνας δεν σκορπάνε βαθμούς εδώ κι εκεί σαν στραγάλια...

 Ο ΑΡΗΣ παραλίγο βέβαια να υπάρξει τυχερός, γιατί χωρίς να παίξει μπάλα, πήγε να πάρει αποτέλεσμα σε μια δυνατή έδρα. Και θα το έπαιρνε, αλλά δεν η τύχη δεν μπορεί πάντα να σου κάνει τα χατήρια κύριε Αναστόπουλε. Αν θέλεις να ανέβεις πρέπει να παίξεις μπάλα σύμφωνα με τις δυνατότητες σου και όχι μοιρολατρικά, βάζοντας ένα γκολ και περιμένοντας τη λήξη του αγώνα.

 Ας δούμε την εξέλιξη του σημερινού δράματος:

 Με δύο πρώην παίκτες της ομάδας μας στη βασική ενδεκάδα και δύο στον πάγκο παρατάχθηκε ο Αγροτικός Αστέρας απέναντι στον ΑΡΗ για το σημερινό παιχνίδι. Ο Αναστόπουλος από την πλευρά του εμπιστεύτηκε την αμυντική τετράδα της Ριζούπολης, ενώ ο Τάτος και ο Μιλούνοβιτς επέστρεψαν στη βασική ενδεκάδα. Αναλυτικά οι συνθέσεις είχαν ως εξής:

 Αγροτικός Αστέρας (Νεντίδης): Γιακουμής, Μπουτζίκος, Γκότοβος, Αργυρίου, Κουκόλης, Τάϊ, Τριανταφυλλάκος, Τεγούσης, Δεινόπαππας (82΄Βουτσιάς), Μέρντοβιτς (63΄Πάτο), Γκέσιος (82΄Φιλίπε)

 ΑΡΗΣ (Ν. Αναστόπουλος): Διούδης, Μπούρμπος, Τζανακάκης (89΄Καπνίδης), Σόουζα, Ταυλαρίδης, Παυλίδης, Ίλιτς, Πίτου Γκαρσία, Μιλούνοβιτς (64΄Νέτο), Τάτος (84΄Μπράβο), Μπαργκάν

  Τριανταφυλλάκος και Γκέσιος έχουν περάσει από τον ΑΡΗ, όπως και ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας Γουναρίδης και ο Βουτσιάς που κάθονταν στον πάγκο των γηπεδούχων.

 Πρόκειται για την πρώτη φορά που οι δύο ομάδες αναμετριούνται σε επίσημο αγώνα στην ιστορία τους! Στις κερκίδες παραβρίσκονται πολλοί φίλοι του ΑΡΗ που έκαναν το ταξίδι στα δυτικά της πόλης!

 Ο αγώνας ξεκίνησε με τον ΑΡΗ να κερδίζει ένα φάουλ σε καλή θέση στο 90στο δευτερόλεπτο, αλλά η εκτέλεση του Τάτου πέρασε ανεκμετάλλευτη. Το παιχνίδι στα πρώτα λεπτά είναι μοιρασμένο ανάμεσα στις δύο ομάδες που χάνουν μικρές ευκαιρίες, αλλά δεν δημιουργούνται γενικά μεγάλες φάσεις. Οι γηπεδούχοι έχουν μια μικρή υπεροχή στην κατοχή της μπάλας, ιδιαίτερα μετά το 20'. Ο ΑΡΗΣ πήρε κατοχή από την πλευρά του μετά το 30', αλλά παρά τις εξάρσεις και τα ζωηρά διαστήματα, τίποτα δεν έδωσε στο πρώτο ημίχρονο τον χαρακτηρισμό του καλού παιχνιδιού. 

 Μοναδικές στιγμές που σήκωσαν τους θεατές από τις καρέκλες τους, ήταν δύο στιγμές με τον Ίλιτς στο τέλος του ημιχρόνου. Στο 38' η εξαιρετική πάσα του Τάτου στον Ίλιτς από τα δεξιά. Ο Σέρβος προχώρησε μέσα στην αντίπαλη περιοχή, πλάσαρε τον Γιακουμή αλλά το χλιαρό πλασέ έδιωξε ο Αργυρίου πριν πλησιάσει τη γραμμή της εστίας του Αστέρα. Στο 43' ο Ίλιτς βρέθηκε και πάλι σε καλή θέση, αλλά το τελείωμα του ήταν ότι χειρότερο, με την μπάλα να καταλήγει άουτ.
Ο Ίλιτς στις αγκαλιές των συμπαικτών του πανηγυρίζει με τον κόσμο του ΑΡΗ το 0-1! Ο Σέρβος έχασε σπουδαίες ευκαιρίες στο Α μέρος αλλά εξιλεώθηκε στο 58'!

 Το Β' μέρος ξεκίνησε με υποτονικό ρυθμό, λες και οι δύο ομάδες φοβόντουσαν η μία την άλλη. Ωστόσο σε μία ανύποπτη στιγμή, ο Ίλιτς κατόρθωσε να εξιλεωθεί για τις χαμένες ευκαιρίες, πετυχαίνοντας αυτό που ίσως θα θεωρηθεί το γκολ της χρονιάς! Ο Σέρβος τροφοδοτήθηκε από εκτέλεση φάουλ του Τάτου στα δεξιά της μεγάλης περιοχής του Αγροτικού Αστέρα. Εκεί, χωρίς καλά καλά να κοιτάξει, ο Ίλιτς πέτυχε να γυρίσει ιδανικά την μπάλα με μια σέντρα σουτ, που κρέμασε τον αντίπαλο τερματοφύλακα και άνοιξε το σκορ με εντυπωσιακό τρόπο! Ο Ίλιτς φαίνεται πως παίνρει το όπλο του, καθώς φτάνει το 5ο γκολ φέτος και δεύτερο συνεχόμενο, δίνοντας στην επίθεση του ΑΡΗ την ώθηση που ήθελε! Ήταν ένα γκολ που θύμισε πολύ το γκολ του Βαν Μπάστεν το 1988 εναντίον της ΕΣΣΔ! Ο Μπράνα Ίλιτς πήρε το όπλο του και άρχισε να πυροβολάει κατά βούληση, καθώς έφτασε το 5ο φέτος! Έτσι ο ΑΡΗΣ στο 58' άνοιξε το σκορ!

 Το παιχνίδι συνεχίστηκε σε πιο έντονο πλέον ρυθμό, αλλά με τον ΑΡΗ να κρατάει με ευκολία τους αντίπαλους επιθετικούς εκτός της περιοχής του. Στο 64' ο Νέτο περάσε στη θέση του εκτός κλίματος Μιλούνοβιτς. Πρώτη και μοναδική επίσκεψη των γηπεδούχων στον Διούδη, μια προσπάθεια του Τριανταφυλλάκου που δεν μπόρεσε να στοπάρει σωστά την μπάλα από καλή θέση, αλλά και από θέση οφσάιντ στο 67'. 

 Κι ενώ το παιχνίδι κυλούσε προς τη λήξη του, μια φάση που έγινε στην περιοχή του ΑΡΗ, έδωσε το δικαίωμα στον Αγροτικό Αστέρα να ισοφαρίσει! Μετά από εκτέλεση φάουλ, η μπάλα βρέθηκε σε πράσινα πόδια από τα δεξιά. Το πλασέ που έγινε απέκρουσε ασταθώς ο Διούδης αλλά ο Αργετνίνος Φελίπε που μόλις είχε περάσει στο παιχνίδι πλάσαρε στην κενή εστία, δίνοντας ανέλπιστη ισοπαλία στην ομάδα του, πέντε μόνο λεπτά πριν τη λήξη!

 Τα τελευταία λεπτά θύμισαν και πάλι Ριζούπολη, με τους γηπεδούχους να πιέζουν και γενικά να είναι πιο επικίνδυνοι, λες και θέλανε πιο πολύ τη νίκη, ή λες και οι δικοί μας δεν είχαν δυνάμεις για κάτι καλύτερο από το καταστροφικό Χ...

 Το τελικό σφύριγμα φέρνει τον ΑΡΗ πιο μακρυά από τους στόχους του...

 Να δούμε που θα πέσουν σήμερα τα πρόστιμα...

  • Τρίτη14
  • 0

Σαν να έχασε στη Ριζούπολη! (2-2)

Ισοπαλία για την ομάδα μας στη Ριζούπολη, σε ένα παιχνίδι που σύμφωνα με το πρώτο μέρος έπρεπε να το κερδίσουμε άνετα, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε το Β΄μέρος ο ΑΡΗΣ θα μπορούσε κάλλιστα να φύγει και ηττημένος. 

Ο ΑΡΗΣ δεν μπόρεσε να διαφυλάξει το 0-2 του πρώτου μέρους και υποχωρώντας καθολικά στο Β΄μέρος έδωσε το δικαίωμα στους γηπεδούχους όχι απλά να να κρατήσουν το αήττητο τους, αλλά να χτυπιούνται γιατί δεν κέρδισαν κι όλας!

Και ενώ ο ΑΡΗΣ έπρεπε να ειχε περάσει αέρας από την Ριζούπολη και να κοιτάζει από κοντά την κορυφή, η άμυνα μας στο τελευταίο δεκάλεπτο πραγματικά κατέρρευσε: Οι γηπεδούχοι έκαναν πάρτυ από το κέντρο της επίθεσης, κάνοντας τουλάχιστον 4 σουτ από ευνοϊκή θέση τα τελευταία λεπτά. Το ένα ήταν λογικό να μπει.

Ας τα πάρουμε από την αρχή...

Ο Αναστόπουλος αυτή τη φορά το έμαθε το μάθημα του, καθώς δεν μπήκε με αμυντικό προσανατολισμό, αλλά με επιθετικό, σύμφωνα δηλαδή με τις δυνατότητες της ομάδας μας. Έτσι ο ΑΡΗΣ βρέθηκε μπροστά σύντομα στο σκορ, όντας κυρίαρχος στα πρώτα λεπτά που οι γηπεδούχοι έδιναν απλώς το παρών στο χόρτο.

Ο ΑΡΗΣ πήρε από την αρχή της πρωτοβουλία και έκανε το παιχνίδι του στο μεγαλύτερο μέρος του ημιχρόνου. Επιβράβευση του ωραίου παιχνιδιού των κιτρίνων ήταν δύο γκολ, αυτό του Ίλιτς στο 14' και αυτό του Ντούνη στο 34', δύο γκολ που έβαλαν τους κίτρινους ξεκάθαρο φαβορί για τη νίκη στο τέλος του αγώνα. Ωστόσο η αποβολή του Ντούνη και η πίεση των γηπεδούχων, σε συνδυασμο με την υποχώρηση και την αμυντική ανυπαρξία του άρη στο δεύτερο 45 λεπτα απέβησαν μοιραία για την υπόθεση τρίποντο...

Ο Αναστόπουλος παρέταξε την ομάδα με αρκετές αλλαγές στην άμυνα, καθώς πέρασε τον Ταυλαρίδη στο κέντρο, ενώ για πρώτη φορά δεν χρησιμοποίησε τον Ιντζίδη φέτος. Εκτός και ο Ραούλ Μπράβο, που αντικαταστάθηκε από τον Σόουζα, ενώ στα πλάγια έπαιξαν οι Μπούρμπος δεξιά και Τζανακάκης ατο αριστερό άκρο. Στα χαφ μπήκαν οι Ρόβας, Παυλίδης και Πίτου, ενώ μπροστά μπήκαν οι Ντούνης, Μπαργκάν και Ίλιτς. Ο Τάτος είναι στον πάγκο καθώς δεν έχει ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό του.

Οι συνθέσεις ήταν οι εξής:

Απόλλων Σμύρνης (Α. Μάντζιος): Ταΐρης, Ντάσιος, Βαλεριάνος, Δεληζήσης, Μπαρτολίνι, Πάνος (70΄Ρομάνο), Ομπόντο (29΄Πετρόπουλος), Κάσσος (46′ Αλμπάνης), Σιατραβάνης, Κονέ, Διαμαντόπουλος.ΑΡΗΣ (Ν. Αναστόπουλος): Διούδης, Ταυλαρίδης, Σόουζα, Μπούρμπος, Τζανακάκης, Ρόβας, Παυλίδης, Πίτου Γκαρσία (52΄Καράμπελας), Μπαργκάν (83΄Τάτος), Ντούνης, Ίλιτς (68΄Ιντζίδης)

Ο ΑΡΗΣ μπήκε πιο δυνατά και φάνηκε από την αρχή πως δεν θα έκανε το ίδιο λάθος που έκανε στη Λαμία, υπερεκτιμώντας τον αντίπαλο του. Ωστόσο ο γηπεδούχος έχασε την πρώτη καλή ευκαιρία, όταν στο 8' ο Μπαρτολίνι έπιασε ωραία κεφαλιά μετά από εκτέλεση φάουλ. Η μπάλα πήρε καλή τροχιά, αλλά πέρασε εκτός δίπλα από το δοκάρι του Διούδη που έπεσε χωρίς να την φτάσει.
Ο ΑΡΗΣ όμως αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε πολύ για να πετύχει γκολ! Στο 14' ο Ομπόντο έκανε κακό κοντρόλ έξω από την περιοχή της ομαδας του. Ο Παυλίδης του τσίμπησε την μπάλα και τροφοδότησε σχεδόν αμέσως τον Ίλιτς μέσα στην περιοχή του Απόλλωνα. Το πλασέ του Σέρβου ήταν άμεσο και αποτελεσματικό! Το σκορ άνοιξε για τον ΑΡΗ που στο πρώτο τέταρτο του αγώνα είχε την υπεροχή και σίγουρα δικαιούνταν κάτι τέτοιο! 
Ο ΑΡΗΣ μετά το γκολ συνέχισε να έχει την κατοχή της μπάλας, χωρίς όμως να δημιουργεί προϋποθέσεις για άλλο γκολ. Ο Απόλλωνας έκανε δύο σουτ από μακρυνή απόσταση που δεν δυσκόλεψαν τον Διούδη. Στο 30' ο Μάντζιος πέρασε στο παιχνίδι τον επιθετικό Πετρόπουλο, κινητήριο μοχλό της επίθεσης του Απόλλωνα φέτος.
Το γκολ όμως δεν ήρθε για τον Απόλλωνα, αλλά πάλι για τον ΑΡΗ! Ο Ντούνης στο 34' έγινε αποδέκτης μακρινής μπαλιάς και με την μπάλα στα πόδια έκανε μια εξαιρετική προσποίηση, πλασάροντας με ωραίο τρόπο τον Ταϊρη, γράφοντας το 0-2 μέσα σε μεγάλη απογοήτευση όλων μέσα στο γήπεδο πλην των κιτρίνων!

Στο τελευταίο δεκάλεπτο οι γηπεδούχοι ανέβηκαν προς την περιοχή του ΑΡΗ, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα απειλητικοί για τον Διούδη.

Το δεύτερο μέρος άρχισε με μια δυσάρετη έκπληξη για τον ΑΡΗ. Ο Ντούνης αντέδρασε ηλιθιωδώς και ενώ είχε ήδη κίτρινη κάρτα από το 40', κλώτσησε μακριά μπάλα που είχε στηθεί για να εκτελέσουν φάουλ οι γηπεδούχοι! Η δεύτερη κάρτα ήταν γεγονός και ο ΑΡΗΣ αναγκάστηκε να παίξει για όλο σχεδόν το δεύτερο μέρος με 10. Ο Απόλλωνας αναθάρρησε και βγήκε μπροστά πιέζοντας τον ΑΡΗ που τώρα πρέπει να δείξει και τις αμυντικές του αρετές. Ο Καράμπελας πέρασε στη θέση του Πίτου Γκαρθία με τον ΑΡΗ φυσικά να προσέχει πλέον τα μετόπισθεν.
Δυστυχώς το ματς άρχισε να έχει νέο ενδιαφέρον όταν οι γηπεδούχοι μείωσαν σε 2-1 στο 52'. Ήταν μετά από ένα άσχημα εκτελεσμένο φάουλ του Κονέ που όμως έστειλε την μπάλα στα πόδια του Αλμπάνη. Αυτός με αριστερό δυνατό συρτό σουτ από το ύψος της μεγάλης περιοχής, νίκησε τον Διούδη.

Η πίεση των γηπεδούχων έδειξε να εντείνεται και στο 56' ο Διαμαντόπουλος είχε καλό σουτ στην κλειστή γωνία του Διούδη που δεν αιφνιδιάστηκε και μπλόκαρε. Ο φύλακας - άγγλεος της εστίας μας είπε ακόμη δύο όχι στο 59' σε σουτ του Κονέ και σε τετ α τετ του Πάνου. Στο 65' ο Ίλιτς βρίσκει μετά από εξαιρετική μπαλιά τον Παυλίδη που βγαίνει τετ α τετ. Ο επόπτης σφυρίζει οφσάιντ, κάτι που φυσικά δεν ίσχυει και ο Παυλίδης κόβεται σε καθαρά πλεονεκτική θέση για το 1-3. Στο 68 ο Μοπαργκάν έχει ένα σουτ που περνάει άουτ από δεξιά. Η πίεση των γηπεδούχων έπεσε και η άμυνα του ΑΡΗ πήρε ανάσες, καθώς πέρασε και ο Ιντζίδης στη θέση του Πίτου Γκαρσία.

Στο 82' ο Αναστόπουλος έκλεισε τις αλλαγές του περνώντας και τον Τάτο στη θέση του Μπαργκάν. Έντονο συναίσθημα στο 88΄, όταν πολύ δυνατό σουτ του Κονέ από καλή θέση πέρασε ευτυχώς άουτ!. Ο Διαμαντόπουλος ένα λεπτό αργότερα, από σχεδόν το ίδιο σημείο έπιασε σουτ που ενόχλησε ...τα περιστέρια!

Στο 92' έγινε η ισοφάριση του αγώνα από τον Ντάτσιο που έγινε αποδέκτης της μπάλας μέσα στην περιοχή του ΑΡΗ. Με γυριστό σουτ  έστειλε την μπάλα στη γωνία του Διούδη ισοφαρίσζοντας ανέλπιστα το παιχνίδι. Τρομερές ευθυνες του κέντρου της άμυνας, που στα τελευταία τέσσερα λεπτά άφησε εκτεθειμένο τον Διούδη τρεις ή τέσσερις φορές, αφήνοντας τους γηπεδούχους να κάνουν πάρτυ. Στο 94΄μάλιστα ο Ντάτσιος έπιασε ακόμη ένα σουτ από το ίδιο σημείο, σουτ που ευτυχώς εξουδετέρωσε ο Διούδης. Αν έμπαινε και αυτό θα μιλούσαμε για την ανατροπή της χρονιάς.

Όπως και να έχει ο ΑΡΗΣ έχασε δύο πολύτιμους βαθμούς για τη συνέχεια, και έχασε φυσικά έδαφος στην υπόθεση άνοδος. Δυστυχώς το δεύτερο ημίχρονο ήταν εφιαλτικό για την ομάδα μας, διαμετρικά αντίθετο από την εικόνα του Α μέρους και σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξε και η αποβολή του Ντούνη, αλλά και η υποχώρηση του ΑΡΗ και η ανυπαρξία στο κέντρο κυρίως της άμυνας.

Ξεχωρίσαμε από τον ΑΡΗ μόνο τους Παυλίδη και Ίλιτς και κυρίως στο Α μέρος. Ο Ταυλαρίδης ξεκινησε καλά, αλλά στη συνέχεια εξαφανίστηκε μένοντας από δυνάμεις όπως όμως και οι υπόλοιποι στην άμυνα.

Ο ΑΡΗΣ αυτή τη στιγμή είναι στο -7 από την κορυφή και στο -4 από τη δεύτερη θέση. Χρόνος υπάρχει, εφόσον όμως υπάρξει βελτίωση και κυρίως σταθερότητα στην ομάδα μας...

aris.re

Από το Blogger.

Copyright © 2025/ ARIS 1914

Template by : Urang-kurai / powered by :blogger