Όταν μία ομάδα που παλεύει για την ύπαρξη της, κερδίζει σ’ έναν αγώνα που θα της έδινε παράταση ζωής, μέχρι το 83’ με σκορ 3-1 και μάλιστα εκτός έδρας και καταφέρνει να χάσει με 4-3 τότε τα σενάρια αλλάζουν. Οι δυσκολίες αυξάνονται, οι ελπίδες μειώνονται και μαζί τους και όσοι πιστοί ακόμα στηρίζονται στο όνομα και τη φανέλα.
Αγωνιστικά το χθεσινό παιχνίδι ήταν μία ταφόπλακα ψυχολογίας, ιδιοσυγκρασίας, χαρακτήρα και τελικά του DNAενός συλλόγου που είχε μάθει να στηρίζεται στις πλάτες του κόσμου του. Η ημερησία διαταγή μιλούσε κάθε βδομάδα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο για οράματα που θα στηρίζονταν στο ΛΑΟ του ΑΡΗ. Έναν ΛΑΟ που έμαθε να ζει χωρίς τίτλους, αποτελώντας φαινόμενο στήριξης και παρουσίας σ’ όλα τα γήπεδα του κόσμου.
Η Λέσχη απέτυχε να αναλάβει τις ευθύνες της ως μεγαλομέτοχος του ποδοσφαιρικού τμήματος, παρουσιάζοντας ένα έργο που είχε να κάνει με διαρκείς ιδεολογικές και πολιτικές μάχες. Η ΠΑΕ με τις διοικήσεις πρωτοδικείου ακολουθούσε με τις μάχες σε δικονομικά επίπεδα, στηριζόμενη και αυτή στον κόσμο. Όταν όμως ο ΛΑΟΣ του ΑΡΗ δεν βλέπει ανάπτυξη, οργάνωση και μέλλον παύει να αποτελεί εγγύηση.
Οι ασταμάτητες αντεγκλήσεις των διαφόρων στρατοπέδων και ο πόλεμος που δέχεται από τα κέντρα αποφάσεων, δεν αφήνουν περιθώρια αλλαγής κλίματος. Τα περιθώρια στενεύουν μέρα με τη μέρα. Δεν μπορούμε πλέον να δίνουμε ψεύτικες ελπίδες, ψεύτικα οράματα, ψεύτικες μάχες, σ’ έναν αληθινό πόλεμο.
ΠΟΛΕΜΟΣ! Η λέξη που θα ταίριαζε σ’ έναν ΑΡΗ δυνατό, χωρίς εξαρτήσεις και εσωτερικές έριδες. Σ’ έναν ΑΡΗ που θα περπατούσε σε μονοπάτια πιο σίγουρα, μέσα από οικονομική αυτάρκεια και επενδυτικά ανοίγματα. Το ποδόσφαιρο είχε το ΘΕΟ του. Πλέον αυτός ο ΘΕΟΣ δεν φαίνεται στην πρώτη γραμμή. Στην εμπροσθοφυλακή παρατάσσονται οι κάθε λογής σωτήρες, ξερόλες και φωστήρες. Χωρίς γνήσιο σχέδιο που να μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Το ποδόσφαιρο αποτελεί την τέλεια βιομηχανία, σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Φτάνει να μπορεί να πουλά ένα αρκετά κερδοφόρο προιόν. Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να αποτελέσει οικονομικό λόγο ανάπτυξης. Μόνος του υποβιβάζει τον εαυτό του, απαξιώνεται μέσα από το ίδιο του το σπίτι. Όλα αυτά αποτυπώνονται στο χόρτο, με τρόπο που δεν μπορεί να αποτελέσει λόγο προσέλκυσης επενδυτικού ενδιαφέροντος.
Κάθε αγωνιστική ο ΑΡΗΣ πεθαίνει και δεν τον αφήνουν να πάθει ότι είναι να πάθει με την αξιοπρέπεια που του αρμόζει. Όρθιος πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό που τον κάνει να μοιάζει μικρός. Όμως δεν είναι. Είναι ΜΕΓΑΛΟΣ και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να τον αφήσουμε να το αντιμετωπίσει.
Δε μπορώ πλέον να ελπίζω στη σωτηρία με αυτά τα δεδομένα. Δεν μπορώ πλέον να προτείνω λύσεις για την επόμενη μέρα. Το ΣΟΚ που περίμενα δεν ήρθε. Οι αγκυλώσεις είναι πολλές και ποικίλες και εμποδίζουν ακόμα κι αυτό.
Το Σάββατο ο ΑΡΗΣ παίζει στο ΧΑΡΙΛΑΟΥ με την Ξάνθη. Μαθηματικά οι ελπίδες υπάρχουν, αλλά δεν μπορώ να ελπίζω όταν είδα, αυτό που είδα χθες από το γήπεδο της Λιβαδειάς. Δεν μπορώ να πω σε κανέναν να πάει στο γήπεδο. Δε μπορώ να μιλήσω για ενότητα. Δε μπορώ να γράψω αυτά που πρέπει για να ν’ ανεβάσω το ηθικό όλων.
Ζητώ απλά απ’ όλους να κάνετε αυτό που σας λέει η καρδιά σας. Να σκεφτείτε όλα αυτά τα χρόνια που ο ΑΡΗΣ ζει μέσα σ’ έναν πραγματικό ΜΕΣΑΙΩΝΑ που τον έφερε τόσο πίσω και τόσο κάτω. Να σκεφτείτε όλοι τις ευθύνες που αναλογούν, σ’ αυτούς που διοίκησαν, σ’ αυτούς που εξέφραζαν απόψεις, σ’ αυτούς που έφεραν τον ΑΡΗ σ’ αυτό το σημείο.
Λένε πως όταν παθαίνεις μαθαίνεις. Εμείς δε μάθαμε και τα ξαναπάθαμε. Για το μόνο που έχω και διατηρώ κάποια ελπίδα είναι να βρει το δρόμο του ο ΑΡΗΣ. Τώρα, στο μέλλον δε μ’ ενδιαφέρει. Φτάνει να τον βρει!
Aριστοτέλης Δεληγιάννης
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου