Το σκορ 2-0, είναι πλασματικό, ανύπαρκτο, υποκριτικό και οφείλεται στο ταλέντο του ρέφερι, της τόλμης του στην υπόδειξη καρτών προς τη μία πλευρά και του τυχοδιωκτισμού του ελληνικού πρωταθλήματος.
Το ματς φυσικά ξεκίνησε με τις δύο ομάδες να είναι παραταγμένες με έντεκα παίκτες η κάθε μία. Ο «άρχων» του αγώνα βέβαια είχε άλλη άποψη, καθώς είδε έναν υπεράριθμο με χρώματα κιτρινόμαυρα. Ο ΟΦΗ, δεν είχε πετύχει νίκη μέχρι αυτή την αγωνιστική και ήταν πολύ κάτω στη βαθμολογία. Έπρεπε σήμερα να κερδίσει. Έτσι κι έγινε! Το ξέραμε, μας το είπαν, το απαίτησαν και το πήραν.
Ο ΑΡΗΣ, έμεινε με 10 όταν ο Έλσνερ, αποβλήθηκε μόλις στο 2’ της συνάντησης. Ουσιαστικά απόφαση καταδίκης μίας ομάδας που ήθελε να παλέψει, όπως κάθε παιχνίδι επί ίσοις όροις.
Οι όροι όμως μπαίνουν από άλλους. Πουθενά στον κόσμο και σε κανένα παιχνίδι δεν βγαίνει τόσο εύκολα κόκκινη κάρτα σε αυτό το λεπτό. Πέρα όμως από αυτό ο ΑΡΗΣ, άντεξε στο πρώτο ημίχρονο κρατώντας το μηδέν πίσω. Πήγε με αυτό στα αποδυτήρια, αλλά λογικό είναι να μην υπάρχουν αντοχές και η δυνατότητα για να «χτυπήσει» το ματς.
Με συνέπεια να μείνει γρήγορα πίσω στο σκορ και μετά από λίγο να πετύχει και αυτογκόλ. Στην ουσία τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν με τρόπο που θα έδιναν την ευκαιρία στον ΑΡΗ να πάρει καλό αποτέλεσμα. Ακούω δυστυχώς από μέσα που δήθεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ΑΡΗ, να αναφέρονται στη μη προσπάθεια, στην έλλειψη πάθους και στο ότι δεν υπήρξε σήμερα έστω μία αντεπίθεση από πλευράς κιτρινόμαυρων.
Είναι αστείο να ομιλούν κάποιοι προς αυτή την κατεύθυνση όταν βλέπουν την αντιμετώπιση που λαμβάνει και φέτος για ακόμα μία φορά ο σύλλογος. Οι απαιτήσεις είναι πραγματικά για γέλια. Έχει ευθύνη λέει ο Μιλίνκοβιτς για τη σημερινή διαχείριση του ματς. Ουδέν σχόλιον!!!
Κανείς, μα κανείς σε αυτή τη χώρα δεν έχει ανάλογη αντιμετώπιση. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε και τέτοιου είδους απαιτήσεις. Καλό θα είναι την ώρα που μεταδίδετε το παιχνίδι στον αέρα να σκέφτεστε και τι λέτε για να μην ηλεκτρίζετε την ήδη αρκετά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Φτάνει πια με την «ξερολίαση» και την αποκλειστικότητα της σωστής άποψης.
Δεν μπορεί να ζητούμε την αγωνιστικότητα σε συνδυασμό με τη μεροληπτική διάθεση για την καταστροφή του ΑΡΗ, από αυτούς που θέλουν να ρίξουν τον ΑΡΗ. Ποιοι είναι αυτοί; Τους ξέρετε πολύ καλά και μάλιστα τους αναφέρετε όλοι καθημερινώς. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Κανείς δεν θα μπορούσε να παίξει έτσι. Δεν είναι μέρος του παιχνιδιού στο χόρτο. Είναι άλλο το «παιχνίδι» αυτό. Ο Αρειανός θέλει να είναι περήφανός και να χαίρεται τις νίκες του. Εμείς δεν συμμετέχουμε στο γαϊτανάκι των ίδιων συνεχόμενων αποκαλύψεων περί αδικίας. Δεν θα συμμετέχουμε στο γαϊτανάκι της συνεχούς κλάψας.
Δεν θα συμμετέχουμε στο γαϊτανάκι των συνεχόμενων καταγγελιών προς τις ίδιες κατευθύνσεις.
Απαιτούμε τώρα το σταμάτημα κάθε συνδιαλλαγής, επαφής με τα όργανα που διοικούν το ποδόσφαιρο. Απαιτούμε το τέλος των ραδιοφωνικών δικών που μόνο κακό κάνουν. Απαιτούμε τώρα την απαρχή ανένδοτου πολέμου σε κάθε μέσο ενημέρωσης που επιβουλεύεται το καλό του αθλήματος, σε κάθε διοικητικό όργανο του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε κάθε «άρχοντα» αγώνα που βλέπει τη σφυρίχτρα σαν τρόπο επιβίωσης, σε κάθε τι άλλο που δεν μπορεί ή δεν θέλει να προσφέρει πολιτισμό, αθλητισμό και υγεία σε κάθε περίπτωση.
Παρά το γεγονός πως αυτά είναι γνωστά, ξεχνιούνται πολύ εύκολα από όλους. Σκοπός πρέπει να είναι η εξυγίανση κι αν όχι αυτή τουλάχιστον η ίση μεταχείριση. Δεν ξεχνούμε τη στιγμή αυτή που βρίσκεται ο ΑΡΗΣ, σε σχέση με το άρθρο 99 κτλ. Δεν ξεχνούμε το παρελθόν του, τα χρέη του ή δικαστικές μάχες που έπονται. Αλλά αγωνιστικά δεν υπάρχει μέλλον.Και όχι γιατί δεν υπάρχει ταλέντο ή παίκτες.
Ο περήφανος Λαός του ΑΡΗ δεν ξέρει που να ξεσπάσει. Αντί να πληρώνουν οι υπαίτιοι της κατάστασης, την πληρώνουν οι παίκτες. Το ποσοστό ευθύνης τους φτάνει ως το 2%. Το υπόλοιπο 98% περιφέρεται ακόμα στα πορίσματα. Είναι άδικο όπως και να το κάνουμε.
Aριστοτέλης Δεληγγιάννης
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου