Ο σύνδεσμος Φίλων Άρη "Ιερολοχίτες" εξέδωσε μέσα από το διαδύκτιο τα όσα συμβαίνουν στον Σύλλογο τον τελευταίο καιρό :
"Λαέ του ΑΡΗ,
Η κατάσταση στο Σύλλογο που λατρεύουμε έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Η "Φώτιση" που προσφέρει απλόχερα ο Θεός από το 1914, φαίνεται να βρίσκει εμπόδια πάνω σε ανοιγμένες ομπρέλες προσωπικών εγωισμών και συμφερόντων.
Όταν πριν 8 χρόνια στο μπάσκετ και πριν 7 χρόνια στο ποδόσφαιρο, η ομάδα κατάφερε να τακτοποιήσει τα χρέη που δημιούργησαν οι ανίκανοι παραδοσιακοί παράγοντες και οι απατεώνες ξενόφερτοι επενδυτές, ο Σύλλογος άλλαξε σελίδα και τα γκέμια πήγαν στα χέρια του Λαού. Σε «δικά μας» χέρια. Αυτοί, οι εκπρόσωποι όλων μας, οι οποίοι ανέλαβαν τότε, ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΑΝ και αλίμονο αν δεν το έκαναν, ότι ανάλογες περιπέτειες δε θα ξαναπερνούσε ο Σύλλογος. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Από τότε, άλλα πρόσωπα άλλαξαν και άλλα παρέμειναν τα ίδια, υποσχέθηκαν μεγαλεία, υψηλούς στόχους, μακροχρόνια πλάνα. Από αυτά, τα περισσότερα δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει μπροστά στη ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ: «ποτέ δε θα ξαναζήσουμε τους εφιάλτες του παρελθόντος που λίγο έλειψε να μας καταστρέψουν». Και όλοι μας ησυχάσαμε. Ή μάλλον εφησυχάσαμε.
Κακώς.
Με τον καιρό, οι παλιές δεσμεύσεις ξεχάστηκαν. Από όλους. Θεωρήσαμε αυτονόητο ότι ισχύουν, αλλά τίποτα πλέον δεν είναι πια αυτονόητο στη ζωή: τα κεκτημένα που εδραιώθηκαν μετά από αγώνες χρόνων έγιναν διεκδικήσιμα. Τίποτα δε γίνεται, αν δεν το απαιτήσουμε. Κι εμείς αμελήσαμε να απαιτούμε σε κάθε ευκαιρία να τηρείται αυτή η «μία δέσμευση», με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το μέλλον του ΑΡΗ να κρέμεται από μια κλωστή. Κι αυτή η κλωστή είναι σε χέρια επικίνδυνα.
Εμείς ως Σύνδεσμος πολλές φορές και εγκαίρως, όπως τουλάχιστον νομίζαμε, είχαμε επισημάνει τους διακριτούς ρόλους στο Σύλλογο και τις ευθύνες και τα καθήκοντα που αναλογούν στον καθένα. Μάταια όπως αποδείχτηκε. Σεβαστήκαμε έμπρακτα όλους τους θεσμούς και τις διαδικασίες τους. Υπάρχουν όμως και «κόκκινες γραμμές», οι οποίες απαγορεύεται να παραβιαστούν.
Γι’ αυτή την κατάσταση είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΟΛΟΙ όσοι ήταν στις διοικήσεις της ΚΑΕ και της ΠΑΕ τα χρόνια μετά την αναγέννηση των τμημάτων και εννοείται των μετόχων που τις διόριζαν και τις άφηναν να δρουν ανεξέλεγκτα. ΟΛΟΙ. Και δυστυχώς ανάμεσα σε αυτούς τους μετόχους είναι και ο Αθλητικός Σύλλογος και η Λέσχη Φίλων ΑΡΗ. Το μόνο που ξέρουν όλες διοικήσεις είναι με ύφος Πόντιου Πιλάτου να ρίχνουν τις ευθύνες στους προηγούμενους και ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ όλοι ΚΑΘΕ Δεκέμβρη στις συνελεύσεις των μετόχων να απαλλάσσουν αλλήλους από τις υποχρεώσεις τους.
Ε, λοιπόν...
ΟΣΟΙ ΦΕΡΑΝΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΤΗ ΔΕΙΝΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ με προσφυγές, χρέη και αγωνιστικά τμήματα σε αποσύνθεση ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΙ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ. Κι αν δεν φροντίσουν να απεμπλακεί ο Σύλλογος, δε θα τους αναγνωριστεί ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ.
Η κατάσταση στο Σύλλογο που λατρεύουμε έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Η "Φώτιση" που προσφέρει απλόχερα ο Θεός από το 1914, φαίνεται να βρίσκει εμπόδια πάνω σε ανοιγμένες ομπρέλες προσωπικών εγωισμών και συμφερόντων.
Όταν πριν 8 χρόνια στο μπάσκετ και πριν 7 χρόνια στο ποδόσφαιρο, η ομάδα κατάφερε να τακτοποιήσει τα χρέη που δημιούργησαν οι ανίκανοι παραδοσιακοί παράγοντες και οι απατεώνες ξενόφερτοι επενδυτές, ο Σύλλογος άλλαξε σελίδα και τα γκέμια πήγαν στα χέρια του Λαού. Σε «δικά μας» χέρια. Αυτοί, οι εκπρόσωποι όλων μας, οι οποίοι ανέλαβαν τότε, ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΑΝ και αλίμονο αν δεν το έκαναν, ότι ανάλογες περιπέτειες δε θα ξαναπερνούσε ο Σύλλογος. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Από τότε, άλλα πρόσωπα άλλαξαν και άλλα παρέμειναν τα ίδια, υποσχέθηκαν μεγαλεία, υψηλούς στόχους, μακροχρόνια πλάνα. Από αυτά, τα περισσότερα δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει μπροστά στη ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ: «ποτέ δε θα ξαναζήσουμε τους εφιάλτες του παρελθόντος που λίγο έλειψε να μας καταστρέψουν». Και όλοι μας ησυχάσαμε. Ή μάλλον εφησυχάσαμε.
Κακώς.
Με τον καιρό, οι παλιές δεσμεύσεις ξεχάστηκαν. Από όλους. Θεωρήσαμε αυτονόητο ότι ισχύουν, αλλά τίποτα πλέον δεν είναι πια αυτονόητο στη ζωή: τα κεκτημένα που εδραιώθηκαν μετά από αγώνες χρόνων έγιναν διεκδικήσιμα. Τίποτα δε γίνεται, αν δεν το απαιτήσουμε. Κι εμείς αμελήσαμε να απαιτούμε σε κάθε ευκαιρία να τηρείται αυτή η «μία δέσμευση», με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το μέλλον του ΑΡΗ να κρέμεται από μια κλωστή. Κι αυτή η κλωστή είναι σε χέρια επικίνδυνα.
Εμείς ως Σύνδεσμος πολλές φορές και εγκαίρως, όπως τουλάχιστον νομίζαμε, είχαμε επισημάνει τους διακριτούς ρόλους στο Σύλλογο και τις ευθύνες και τα καθήκοντα που αναλογούν στον καθένα. Μάταια όπως αποδείχτηκε. Σεβαστήκαμε έμπρακτα όλους τους θεσμούς και τις διαδικασίες τους. Υπάρχουν όμως και «κόκκινες γραμμές», οι οποίες απαγορεύεται να παραβιαστούν.
Γι’ αυτή την κατάσταση είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΟΛΟΙ όσοι ήταν στις διοικήσεις της ΚΑΕ και της ΠΑΕ τα χρόνια μετά την αναγέννηση των τμημάτων και εννοείται των μετόχων που τις διόριζαν και τις άφηναν να δρουν ανεξέλεγκτα. ΟΛΟΙ. Και δυστυχώς ανάμεσα σε αυτούς τους μετόχους είναι και ο Αθλητικός Σύλλογος και η Λέσχη Φίλων ΑΡΗ. Το μόνο που ξέρουν όλες διοικήσεις είναι με ύφος Πόντιου Πιλάτου να ρίχνουν τις ευθύνες στους προηγούμενους και ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ όλοι ΚΑΘΕ Δεκέμβρη στις συνελεύσεις των μετόχων να απαλλάσσουν αλλήλους από τις υποχρεώσεις τους.
Ε, λοιπόν...
ΟΣΟΙ ΦΕΡΑΝΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΤΗ ΔΕΙΝΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ με προσφυγές, χρέη και αγωνιστικά τμήματα σε αποσύνθεση ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΙ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ. Κι αν δεν φροντίσουν να απεμπλακεί ο Σύλλογος, δε θα τους αναγνωριστεί ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ.
Αδέρφια συνΑρειανοί,
Το μέλλον του Συλλόγου είναι στα χέρια μας. Πάντα ήταν. Όσοι από εμάς νοιαζόμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και όχι στη θεωρία, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να σταθούμε δίπλα του. Όπου και όπως μπορεί ο καθένας μας, αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Όχι με "sms", "like" και ανώνυμα σχόλια εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως. Χρειάζεται συστράτευση όλων. Δε μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς που κινήσανε τα νήματα στο Σύλλογο όλα τα τελευταία χρόνια, να σώσουν από μόνοι τους την παρτίδα. Έχουν ομολογήσει ότι δε μπορούν να εγγυηθούν ένα ασφαλές μέλλον. Αρκετά καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη μας. Είναι όλοι αναξιόπιστοι. Όσοι από εμάς απαιτούν να υπάρχει ο Σύλλογος στη μορφή που έχει εδώ και 98 χρόνια, ΟΦΕΙΛΟΥΝ να δράσουμε ΤΩΡΑ. Μετά, ίσως να είναι αργά. Μην περιμένετε πάλι ΜΟΝΟ από τους οργανωμένους οπαδούς να βρούνε την άκρη. Δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Την έκαναν μια φορά, την έκαναν δύο... Φτάνει. Μαχητές της κερκίδας είμαστε. Κι αν κάποιοι από μάς χάνουμε μερικές φορές τον προσανατολισμό μας, αργά ή γρήγορα θα τον ξαναβρούμε. Το σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ τον ΑΡΗ.
Οι υπόλοιποι όμως;
Ας αντιληφθούμε ΟΛΟΙ την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος. Βιώνουμε δύσκολους οικονομικά καιρούς. Αυτό όμως δε μπορεί να αποτελέσει για κανέναν εμπόδιο, ΑΝ θέλει να βρίσκεται στο πλευρό του ΘΕΟΥ. Όποιος το θέλει πραγματικά, βρίσκει τον τρόπο. Ο ΑΡΗΣ δε γίνεται να μπαίνει γυμνός στις μάχες κι εμείς είμαστε η πανοπλία του. Σε κάθε κερκίδα με φωνή και σθένος. Ξέρουμε ότι όχι μόνο κανείς δε θα μας χαρίσει τίποτα, αλλά και ότι ο ΑΡΗΣ πάντα θα είναι στοχοποιημένος. Ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μέσα από αγώνες. Βλέπουμε όλοι πώς «επιβραβεύτηκε» η μούγκα μας στα γεγονότα της πλαστής καλοκαιρινής «κάθαρσης» της μούργας του ποδοσφαίρου. Με ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο. Καθημερινό.
Υπάρχουν θεσμοί, υπάρχουν συλλογικά όργανα. ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, λοιπόν. Δείξτε ενδιαφέρον, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ αλήθεια, διαφάνεια και κάθαρση. Σε λίγες μέρες έχει Γενική Συνέλευση η Λέσχη Φίλων ΑΡΗ και πιθανόν σύντομα το ίδιο θα γίνει και στον Αθλητικό Σύλλογο. Όλα τα εγγεγραμμένα μέλη ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι εκεί. Δεν είναι δικαίωμα. Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ. Να πάρουν πρέφα τα κεφάλια των οργάνων ότι δεν τους παίρνει πλέον να συγκαλύπτουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε ένα σωρό επιμέρους ζητήματα. Αυτά όμως μικρή σημασία έχουν μπροστά στον κοινό σκοπό.
Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις φωνές μας και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ από όλους αυτούς που πρόβαλαν τους εαυτούς τους ως ικανούς και άξιους να υπηρετήσουν το Σύλλογο από διοικητικά πόστα, να οδηγήσουν την ομάδα σε «ήρεμα νερά» με οποιονδήποτε τρόπο διατηρεί ακέραια την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του μέγιστου Συλλόγου των ψυχών μας και των ψυχών των νεκρών μας. Δε μας νοιάζει πώς. Ας πουλήσουν τα σπίτια τους, ας βγούνε και οι ίδιοι στο κλαρί... Και έπειτα να τους δώσουμε να καταλάβουν, αν έχουν σκοπό να ζητήσουν ΠΑΛΙ οικονομική βοήθεια από το ΛΑΟ που τόσο έχει ματώσει (και ήταν αυτοί οι ίδιοι οι διαχειριστές κάθε σταγόνας του αίματός μας), ότι για να πετύχουν την ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, θα πρέπει ΠΡΩΤΑ να μιλήσουν με ΑΠΟΛΥΤΗ ειλικρίνεια. Και εννοείται να παραδεχτούν με ταπεινότητα, πόσο «λίγοι» και ανεπαρκείς αποδείχτηκαν. Και ΑΦΟΥ σταθούν, για πρώτη και τελευταία φορά, στο ύψος των περιστάσεων... ο Λαός θα κρίνει.
Αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε.
Ως τότε όμως,
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ και ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ.
Εκ του ΔΣ
ΑΡΗΣ – ΙΔΕΑ – ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ
Το μέλλον του Συλλόγου είναι στα χέρια μας. Πάντα ήταν. Όσοι από εμάς νοιαζόμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και όχι στη θεωρία, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να σταθούμε δίπλα του. Όπου και όπως μπορεί ο καθένας μας, αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Όχι με "sms", "like" και ανώνυμα σχόλια εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως. Χρειάζεται συστράτευση όλων. Δε μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς που κινήσανε τα νήματα στο Σύλλογο όλα τα τελευταία χρόνια, να σώσουν από μόνοι τους την παρτίδα. Έχουν ομολογήσει ότι δε μπορούν να εγγυηθούν ένα ασφαλές μέλλον. Αρκετά καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη μας. Είναι όλοι αναξιόπιστοι. Όσοι από εμάς απαιτούν να υπάρχει ο Σύλλογος στη μορφή που έχει εδώ και 98 χρόνια, ΟΦΕΙΛΟΥΝ να δράσουμε ΤΩΡΑ. Μετά, ίσως να είναι αργά. Μην περιμένετε πάλι ΜΟΝΟ από τους οργανωμένους οπαδούς να βρούνε την άκρη. Δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Την έκαναν μια φορά, την έκαναν δύο... Φτάνει. Μαχητές της κερκίδας είμαστε. Κι αν κάποιοι από μάς χάνουμε μερικές φορές τον προσανατολισμό μας, αργά ή γρήγορα θα τον ξαναβρούμε. Το σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ τον ΑΡΗ.
Οι υπόλοιποι όμως;
Ας αντιληφθούμε ΟΛΟΙ την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος. Βιώνουμε δύσκολους οικονομικά καιρούς. Αυτό όμως δε μπορεί να αποτελέσει για κανέναν εμπόδιο, ΑΝ θέλει να βρίσκεται στο πλευρό του ΘΕΟΥ. Όποιος το θέλει πραγματικά, βρίσκει τον τρόπο. Ο ΑΡΗΣ δε γίνεται να μπαίνει γυμνός στις μάχες κι εμείς είμαστε η πανοπλία του. Σε κάθε κερκίδα με φωνή και σθένος. Ξέρουμε ότι όχι μόνο κανείς δε θα μας χαρίσει τίποτα, αλλά και ότι ο ΑΡΗΣ πάντα θα είναι στοχοποιημένος. Ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μέσα από αγώνες. Βλέπουμε όλοι πώς «επιβραβεύτηκε» η μούγκα μας στα γεγονότα της πλαστής καλοκαιρινής «κάθαρσης» της μούργας του ποδοσφαίρου. Με ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο. Καθημερινό.
Υπάρχουν θεσμοί, υπάρχουν συλλογικά όργανα. ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, λοιπόν. Δείξτε ενδιαφέρον, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ αλήθεια, διαφάνεια και κάθαρση. Σε λίγες μέρες έχει Γενική Συνέλευση η Λέσχη Φίλων ΑΡΗ και πιθανόν σύντομα το ίδιο θα γίνει και στον Αθλητικό Σύλλογο. Όλα τα εγγεγραμμένα μέλη ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι εκεί. Δεν είναι δικαίωμα. Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ. Να πάρουν πρέφα τα κεφάλια των οργάνων ότι δεν τους παίρνει πλέον να συγκαλύπτουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε ένα σωρό επιμέρους ζητήματα. Αυτά όμως μικρή σημασία έχουν μπροστά στον κοινό σκοπό.
Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις φωνές μας και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ από όλους αυτούς που πρόβαλαν τους εαυτούς τους ως ικανούς και άξιους να υπηρετήσουν το Σύλλογο από διοικητικά πόστα, να οδηγήσουν την ομάδα σε «ήρεμα νερά» με οποιονδήποτε τρόπο διατηρεί ακέραια την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του μέγιστου Συλλόγου των ψυχών μας και των ψυχών των νεκρών μας. Δε μας νοιάζει πώς. Ας πουλήσουν τα σπίτια τους, ας βγούνε και οι ίδιοι στο κλαρί... Και έπειτα να τους δώσουμε να καταλάβουν, αν έχουν σκοπό να ζητήσουν ΠΑΛΙ οικονομική βοήθεια από το ΛΑΟ που τόσο έχει ματώσει (και ήταν αυτοί οι ίδιοι οι διαχειριστές κάθε σταγόνας του αίματός μας), ότι για να πετύχουν την ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, θα πρέπει ΠΡΩΤΑ να μιλήσουν με ΑΠΟΛΥΤΗ ειλικρίνεια. Και εννοείται να παραδεχτούν με ταπεινότητα, πόσο «λίγοι» και ανεπαρκείς αποδείχτηκαν. Και ΑΦΟΥ σταθούν, για πρώτη και τελευταία φορά, στο ύψος των περιστάσεων... ο Λαός θα κρίνει.
Αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε.
Ως τότε όμως,
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ και ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ.
Εκ του ΔΣ
ΑΡΗΣ – ΙΔΕΑ – ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου