Το κλαμπ της επανάστασης
Η Μπαρτσελόνα από καταβολή της ίδρυσής της, ήταν το…σύμβολο αντίδρασης στην βασιλεία της χώρας. Επαναστατικό κλαμπ, πόλη που δεν υπάκουγε στους κανόνες και πήγαινε κόντρα στην τότε δικτατορία της χώρας. Οι
κάτοικοι της Καταλονίας ουδέποτε ήθελαν να σκύψουν το κεφάλι στην
πρωτεύουσα και στην ιδεολογία των αρχόντων, κρατώντας αποστάσεις από
οτιδήποτε θύμιζε…Ισπανία ή Μαδρίτη.
Αυτή η αντίδρασή της όμως, μόνο ευχάριστα δεν ηχούσε στα κέντρα
αποφάσεων, αφού μια γωνιά της χώρας, λειτουργούσε με δικούς της νόμους
και κανόνες. Ο Ζοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, δικηγόρος, πρωθυπουργός και δικτάτορας της χώρας, Μαδριλένος στην καταγωγή, προσπαθούσε δια της βίας να...κρατήσει μια ολόκληρη χώρα υπό το ζυγό του. Για να το πετύχει αυτό, χρησιμοποιούσε όποια μέσα μπορούσε, ώστε να καταπνίξει τις «φωνές αντίστασης» κατά του καθεστώτος.
Ιδρυτής του κόμματος, Ισπανική Φάλαγγα, που είχε σαν
πρότυπό της τον ιταλικό φασισμό, δεν δίσταζε να προβεί στις έσχατες
λύσεις για να επιβάλει τα δικά του θέλω και πρέπει. Η ραγδαία
εξέλιξη των «μπλαουγκράνα» και η απήχηση που άρχισε να έχει στην Ευρώπη η
ομάδα και η ιδεολογία της, μόνο ευχάριστα δεν ηχούσε στα αφτιά του Πρίμο Ντε Ριβέρα.
Η επιτυχία βλάπτει (τους αντιπάλους)
Ήδη, στις αρχές της δεκαετίας του 20’, τα μέλη της ομάδας πολλαπλασιάζονται (σχεδόν 10.000)
και το γήπεδό της αποδεικνύεται πολύ μικρό για να χωρέσει μια
Μπαρτσελόνα που για πολλούς ήταν…η μόνη πηγή αντίστασης κατά της
δικτατορίας. Ο σύλλογος μεταφέρεται στο «Λε Κορτς», γήπεδο 20.000 θέσεων, το οποίο εν συνεχεία έφτασε τις 50.000! Ο τότε πρόεδρος, Χανς Γκάμπερ, έβλεπε το δημιούργημά του να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, αφού η αγωνιστική άνοδος του συλλόγου ήταν εμφανέστατη.
Ο ίδιος ο Γκάμπερ ένιωσε από την αρχή το μέγεθος της Μπαρτσελόνα. Συγκέντρωσε και εξέφρασε τους πόθους του καταλανικού, και στη συνέχεια του ισπανικού, λαού για ανεξαρτησία και δημοκρατία. Σηματοδότησε
αρχικά τον εθνικοαπελευθερωτικό φεντεραλισμό (ομοσπονδιοποίηση) των
Καταλανών, ενάντια στον συγκεντρωτισμό και την καταπίεση των Καστιγιάνων
της Μαδρίτης, για να γίνει στην συνέχεια θύλακας δημοκρατικής
αντίστασης κατά του φασισμού. Η πορεία της ήταν οι αγώνες (ποδοσφαίρου)
και ο αγώνας (Δημοκρατίας).
Από το 1919 μέχρι και το 1924, πρωταθλήματα, Κύπελλα και πολλά άλλα τρόπαια οδεύουν προς την Καταλονία, με την πόλη-κράτος (Μαδρίτη) να αναζητά τα...αίτια αυτής της επιτυχίας. Ο Πρίμο Ντε Ριβέρα, βρίσκει την πηγή του «κακού», η οποία δεν είναι άλλη από την ισχυρή κεφαλή του συλλόγου. Ο Γκάμπερ μπαίνει στο στόχαστρο του καθεστώτος, τόσο για τις επιτυχίες των «μπλαουγκράνα»,
όσο και για τα πολιτικά πιστεύω του, αφού είναι αντίθετα κάθετος με την
δικτατορία, προωθώντας μέσω της ομάδας του όμως και το «καταλανικό ιδεώδες και εθνικισμό».
Ο πόλεμος ξεκίνησε
Καλύτερη ευκαιρία δεν μπορούσε να βρει ο Πρίμο και ξεκίνησε έναν ανηλεή πόλεμο εναντίον του, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Οι Καταλανοί
βλέποντας το καθεστώς να έχει ξεκινήσει «πόλεμο» κατά του αναμορφωτή
του συλλόγου, δεν μένουν αμέτοχοι. Προσπαθούν από την πλευρά τους να
δείξουν ότι η Καταλονία δεν μπαίνει σε ζυγό και δίνουν το στίγμα τους με
τον καλύτερο (όπως πίστευαν) τρόπο κατά του Πρίμο Ντε Ριβέρα.
Έτσι, το 1925, κατά την διάρκεια αναμέτρησης των «μπλαουγκράνα» στο Λε Κορτς, δεκάδες χιλιάδες οπαδοί αποδοκιμάζουν τον εθνικό ύμνο της Ισπανίας, ο οποίος ανακρούεται από τα μεγάφωνα του γηπέδου, δείχνοντας ότι δεν τον αναγνωρίζουν, αλλά και στέλνοντας το…σήμα τους ότι Καταλονία δεν είναι Ισπανία (ή δεν θέλουν να αποτελεί μέρος αυτής).
Ο δικτάτορας φυσικά δεν μπόρεσε να αντέξει μια τέτοια αντίδραση. Κατηγόρησε ευθέως τον Γκάμπερ ότι προωθεί τον Καταλανικό εθνικισμό και ότι προσπαθεί να στρέψει τον λαό εναντίον του. Αμέσως διατάσει την άμεση απομάκρυνσή του από την προεδρία της Μπάρτσα,
την σύλληψή και φυλάκισή του, ώστε να μπορέσει να κρατήσει τα ηνία στην
χώρα του, πριν οι αντιδράσεις μεγαλώσουν. Την ίδια περίοδο ο δικτάτορας διέταξε, σαν τιμωρία για τον κόσμο, να μπει «λουκέτο» για έξι μήνες και το Λε Κορτς, με τον σύλλογο να περιφέρεται δεξιά και αριστερά για να αναζητήσει ποδοσφαιρική στέγη.
Αυτές οι εξελίξεις όπως ήταν φυσικό επηρέασαν και τον σύλλογο, με τα
μέλη του να αποχωρούν το ένα μετά το άλλο, φοβούμενα μέχρι και για την
ζωή τους, με την οικονομική ζημιά να είναι τεράστια. Τόσο μεγάλη που
«μίκρυνε» αγωνιστικά την Μπαρτσελόνα, όπως επιθυμούσε ενδόμυχα ο Πρίμο. Τα χρέη έπνιγαν την Μπάρτσα, η οποία χωρίς την βοήθεια του Γκάμπερ, έδειχνε στο έλεος του Θεού. Ο πρόεδρος όντας περιορισμένος από το καθεστώς, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του το 1930, με αιτία θανάτου την…αυτοκτονία (;), μιας και τα προσωπικά του προβλήματα (με το κράτος), αλλά και τα χρέη του, είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Δύσκολα τα επόμενα χρόνια
Τα επόμενα χρόνια η ομάδα η κατάσταση θα φτάσει στο απροχώρητο. Ο
σύλλογος θα αναγκαστεί να κάνει περιοδείες μέχρι και στην άλλη πλευρά
του Ατλαντικού, ώστε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα για την
συντήρησή του. Ότι και να έκανε όμως, δεν υπολόγιζε στον Ισπανικό εμφύλιο, που την «γονάτισε»…
Κατά την διάρκεια του Πολέμου (1936-39), η Μπαρτσελόνα, όπως και όλη η Καταλονία, τάσσεται υπέρ των Δημοκρατικών. Απέναντί τους, ένας νέος δικτάτορας μετά τον Πρίμο,
ο Στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο, λάτρης της Ρεάλ Μαδρίτης, μεγάλου
αντιπάλου-εχθρού της Μπάρτσα, που προσπαθεί να συνεχίσει το έργο του
προκατόχου του.
Πολλοί ποδοσφαιριστές των «μπλαουγκράνα» συμμετέχουν στον πόλεμο, με τα θύματα να είναι αρκετά. Πρώτο εξ αυτών, ο νέος πρόεδρος του συλλόγου, Ζόσεπ Σουνιόλ, ο οποίος θα συλληφθεί και θα εκτελεστεί από το καθεστώς Φράνκο. Η Βαρκελώνη βομβαρδίζεται, με τους νεκρούς να ξεπερνούν τους 3.000. Τα γραφεία της Μπάρτσα
γίνονται παρανάλωμα τους πυρός, μετά από βόμβες που τοποθετούν
καθεστωτικοί. Ο δικτάτορας, μετά από αυτή την πράξη του, θα βρει
απέναντί του τους όλες τα ταξικά στρώματα της χώρας: δημοκρατικός
κόσμος, από όλα τα διοικητικά διαμερίσματα της Ισπανίας, φιλελεύθεροι
αστοί, Δημοκράτες, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Αναρχικοί, που ήθελαν να
εκφράσουν την αντίθεσή τους στον δικτάτορα, συσπειρώνονται στους
«μπλαουγκράνα».
Ο Φράνκο όμως με την βοήθεια των Μουσολίνι και Χίτλερ θα μπορέσει να καταπνίξει αυτές τις φωνές αντίστασης και το όνομα Μπαρτσελόνα, όπως και η Καταλανική διάλεκτος, γίνονται απαγορευμένες λέξεις.
Η Αναγέννηση, 5 χρόνια μετά!
Η ομάδα όμως δεν διαλύεται…Μένει εκεί, στο σκοτάδι και συσπειρώνεται με τον καιρό, έχοντας πλέον στο πλευρό της και την συμπάθεια της Ευρώπης. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις 5 χρόνια από την λήξη του εμφυλίου, για να ξαναμπεί η Μπάρτσα στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Το πρωτάθλημα της περιόδου 1944-45, ήταν η απαρχή και το μήνυμα ότι ο «γίγαντας» ξύπνησε…
πηγή : sportaction.gr 
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου